Alle inzendingen over ongenoegen

een hel rood kleurde, veel te fel een oor vond geen gehoor sneed af in kleur primaire terreur weereens Van Gogh weerstond kiezersbedrog zijn woorden sneden vingers onvertogen, overtuigd, de haat in kromzwaard getrokken proclamatie in het hart gegrifd de ene Van Gogh ging uit van de prent de andere was de producent van hetzelfde ongenoegen…

Het sluipt, kruipt Brengt ongenoegen Ongevraagd ongewenst Drijft het feilloos de wig Geen lieflijk verleden Vreemdheid tiert alom Dan overgoten met gif Drijft men getergd uiteen Verliefden pakken elkaars hand Het sluipt………

Ongenoegen maakt zich breed..…

De heren ongenoegen vroegen te veel, te vaak. Op verkeerde momenten sloegen zij toe, op velerlei manier. De heren ongenoegen droegen te weinig aan werkelijke verantwoording, zelden of nooit. Heren ongenoegen staan daar, waar geen ruimte is, voor de ander. Ze lijken te bestaan vol genoegen, maar niets is minder waar.…

OVER EEN LAMA Een lama laat aan wie hem lang bekijken zeer duidelijk zijn ongenoegen blijken, en zeker ook doeltreffend doet hij dat: Dit soort publiek is hij gewoon spuugzat.…

Wat kereltjes met zakelijk talent Vervaardigden een pop van Sarkozy En prikten die met breinaalden bien cuit Tot ongenoegen van de president Die zelf zijn griepprik steeds had uitgesteld En door het kort geding nu werd geveld…

Tot veler ergernis en ongenoegen gaat het meedogenloze kabinet door populistisch schaven aan een wet het roken toestaan in de kleine kroegen. Maar erger nog: er zijn, zoals ik lees, in treinen kennelijk weer rookcoupés.…

te tochten in wachtkamers het ligt er vol scheurprenten' plakboeken het koude frisse overtrekt al het rot verschoont zich in een permafrost en ik speel survivorman in de lente in mijn leeggevroren moestuin met aanmaakstokken en hittekuilen boormachines en overhangen van zomerstapels maar nog liever geef ik er de brui aan deze winter van ongenoegen…

Tot ongenoegen van Joost Zwagerman en vele literaire zwaargewichten schrijft “onze Driek” gelegenheidsgedichten toegankelijk voor Jan en alleman. Het werk van onze nationale dichter maken wij hier dagelijks wat lichter.…

In het verkeer mag niet meer slechts één vinger worden opgestoken om ongenoegen te tonen. Om je agressie te laten zien wuif je voortaan met de hele hand. Dat komt mooi uit want iedereen pakt toch de uitgestoken hand?…

Balonnen op het spoor als een keu door het laken Omzeil de zeven zeeën en stel de beslissing uit Zelfs Koning Eenoog snakt naar twee De dovemansoren zijn aan haar niet besteed De kapitein wenst me een behouden vaart…

na de grote slag eten we gehakt gekscherende de schedel afgezet en in de jonge schoten gezet gelijk de geest met de broek open en we stromen vol bier dat schuimt op de lippen denken er niet aan een brief te schrijven naar moeder naar heeroom naar de kardinaal generaal geen kettingbrief op kringlooppapier waarin woorden ons doodsteken in de rug…

De ambulancedienst gaat een statement maken Loketbeambten staken ook al mee Zo blijft het geld, waarvoor zovelen zwoegen Een onverdeeld en tijdloos ongenoegen…

Een wrattenzwijn uit Gelderop Stak graag een sigaretje op Tot ongenoegen van zijn big Het arme dier beklaagde zich En zei je doet het weer Ik neem een nieuwe wrattenbeer Je weet toch ook wel beste vent Van roken word je impotent…

Mijn buurman fysiofit lanceert zijn Betere Moraal Wagen gierend op de stoep vol ongenoegen kijkt hij naar de oude auto-troep zijn Betere Moraal Waagt het niet te betwijfelen dat het een kwestie van stand is Nou ja, het kán een kwestie van geld zijn.…

gelaten in tijdsverloop in cultivatie van bloemen woorden weggeblazen in ongenoegen en terugrapen als verloren pracht van afgerukte bloesemharten en met verlangen hun bezeerde voortbestaan heraanpassen en zo getrouw mogelijk imiteren in poëzie,dat een krans van schuldbesef legt om hun uitbloei…

Dat leidt tot ongenoegen en ontwenning Zulk nieuws biedt ongezien heel wat herkenning Ik werd daarvan vast ook je-ne-sais-quoi Men spreekt bij die profielen van onechtheid Maar écht en diep doorvoeld is de gehechtheid…

"Kut met peren" leerde moeder mij, is om verbaal ongenoegen te uiten, niet om weerloos fruit uit te buiten, toen ik vroeg hoe ze dan toch die combinatie voor zich zag. Naïef als ik was volgde op "wat is beffen" een hard gelach, en het woordenboek. Daar ik als enige van de klas om cunnilingus niet dubbel lag.…

Vanouds bestaat de zot in narrenpak, Die zorgt voor zang en dans, jolijt, satire, En om zijn ongenoegen bot te vieren, Neemt hij de vorst eens lekker op de hak. Ben jij het onderwerp? Wees niet ontstemd, Want dan sta je wel twee keer in je hemd.…

Als het me méér wordt dan ik hebben kan, dan roep ik luidkeels een drieletterwoord waarbij de letter “u” in ‘t midden hoort, ‘t beschrijft een lichaamsdeel van vrouw of man. Het woordje “rug” lucht op, kan ik beamen. U dacht wat anders? Foei, u moet zich schamen!…

Een zurig dek van bladeren, dat bijtend tegen armen rust en met slijm en schimmel mijn wangen streelt tot ieders ongenoegen. Kreukels in mijn dekens. Zweetplekken precies daar waar ooit een vrouwenlichaam heeft gelegen.…

Nu er niets meer uit mijn handen komt en jij je hult in ongenoegen, kus ik vanavond eens te meer de schaamte van je lippen. Als vanouds stuit ik op distantie en strategie, de poortwachters van je ranke lijf. Je zegt weer niets maar in je ogen zie ik hem.. je man van mos die je ook deze nacht met bekwame spoed het riet in sturen zal.…

Ze drijven in de Middellandse Zee En spoelen aan op de toeristenstranden Dat doet vakantiegangers knarsetanden: 'Je zit niet lekker meer aan je diner, Wie toch al weken dobbert op de baren Kan ook wel naar een volgend eiland varen.'…

Hoe verlos je je van die stemmen, want vergeten kan je niet hoogstens negeren, maar dan blijft het ongenoegen over wat werkelijk is…

ze houdt haar mond uit angst voor ongenoegen steeds meer raakt ze bekneld haar man maakt haar onvrij geen dialoog is er dagen worden schraler woorden raken opgedroogd alles lijkt taboe haar stuwmeer vol woede stijgt emoties klotsen hoog de dam zal breken éer zij er aan stuk gaat…

Ik wens niets te doen en zeker niet in amen te rusten er zijn woorden genoeg om ongenoegen kenbaar te maken.…

tussen tegenpolen flitst en knettert het onderhuidse spanning zoekt ontlading waar vroeger energieën zich verzamelden tot samen vonken heeft nu de tijd het onafhankelijk isoleren tot norm verheven nooit meer het volle geven de vlambogen zijn weg het ongenoegen is gebleven de leeggelopen accu’s decoreren nog heel even…

Zachtjes komt de stilte op mij af als zat ik erom verlegen In mijn ogen een milde straf waarin ik mij voel genegen Zelfs de herfstige storm kan deze stilte niet doorbreken Maar de wind in mij giert enorm om mijn ongenoegen te wreken Ach stilte, je hoort het strijdgewoel toch niet De warmte maakt plaats voor kilte en het is alleen de stilte…

Je was er ineens en niet tot mijn ongenoegen. De vleugels die jij gaf werden mijn ogen. Vloeibare verliefdheid doorsijpelt het al, er is niets meer verborgen. Ik ben wie ik ben. En ach, die scheuren door beweging – Roering in de diepten van je vezels. En de mijne natuurlijk – sluiten zich keer op keer.…

Vuil kijken, het ongenoegen eens flink vies laten blijken. Allemaal fronzen! En laat dat gebrom ook eens wat luider gonzen! Dat zal ze leren, zij die zo asociaal ons leven regeren! [gedicht in drie 'hepkoe's': elke hepkoe heeft elf unieke woorden, rijmende eerste en laatste regel, 5-7-5 voor de verdeling van lettergrepen]…