Alle inzendingen over ongewisheid

maar we worden weer ouder dan voorheen en we hopen onderweg in een auto met visum en driekwart fles wijn op weg door ons heen toch nog heldere klare ruimtes te kiezen voel een licht schudding in de schouders waar dacht ik aan toen ik daar bedrijvig door de tunnel reed met bijvoet sibelius en ouders en het graf in moeder aarde de omnivoor…

Ik kan enkel zwijgen Of naar diepgang neigen Wachtend op wat ik nu niet weet Terwijl onzekerheid aan die onwetendheid vreet Warmte kan mij doorheen de dag dragen Terwijl gelijktijdig de zon Aan de ziel wil knagen De mens is een dobbelsteen met zes vlakken Wat moet ik werpen Om mijn toekomst te pakken Ik schud aldoor met verwarrende…

het ongewisse zetelt op een hoge drempel het ongewisse behelst tevens het perspectief…

ik zag je ogen draaien armen maaien in de lucht jij was totaal van je stuk in zacht begeleiden konden we de nare gevolgen van de plotseling optredende energieboost vermijden nog was er paniek en de schrik van het ongewisse in het niet weten waar je bent en wat je doet maar de wereld heeft je weer lief ingesloten in dat…

ik wil het weten vergeten maar de ankers laten niet los trekken nog steeds hun sporen onuitwisbaar ook op de harde rots ooit zou ik de lijnen kappen in het ongewisse verder gaan maar ik had niet de moed om alles te verbreken de rode lijn is gebleven heb me geschikt in een leven waarvan de schaduw steeds voor mij zal staan…

Stokoude pannen op de kerkhofmuur je kunt er zonder moeite boven binnen zien de zerken kijken je zelfs vriendelijk aan even blijven staan misschien dat ongewisse ondergaan hier is de nood geleden en verstreken van de dood een deugd gemaakt…

Laten uw gedachten u leiden Lijd echter niet door uw gedachten…

verstrengeld door liefde lezen zij elkaar in de weerspiegeling van de zee maren in de wolken zonneklaar blijkt dit nu allemaal passé hij leest zijn pijn in haar ogen blaam kruipt op vanuit zijn ziel probeert hij ze kussend te drogen wat eens solide was nu zo schriel lijkt deze magie doorbroken nu hij vaker in cirkels praat 's nachts…

heimwee naar de inhoud die zij eens omhulden slijt langzaam door tot verleden is vergeten al starend naar oneindig hangt een meeuw zwevend voor het einde van de horizon daar is de zon die schijnt lijkt alles lichter in het nu de dunne draad aan de buitenrand biedt wankel een vervolg op de onzekere tocht waarvan het einde gehuld in ongewis…

de sporen in het zand die ik gisteren zette zijn vannacht verwaaid zou ik ze willen zoeken de wind die nam ze mee de vloedlijn kruipt omhoog als ik langs het strand loop ik weet van de getijden die mij nog steeds verrassen als onvoorziene golven mij meesleuren hoe kan ik weten of ik aan het einde van de de dag de Avondster begroeten…

ik zie ze lopen over je wangen wat heb ik je aangedaan laat mij wat ik fout deed toch vervangen laat mij niet in het ongewisse staan ben ik het echt die zich schuldig voelen mag ik zag ze stromen branden van verlangen tot ik beter keek en zag dat het een voorbode bleek van een onderdrukte nu voluit losbarstende gulle schaterlach…

Het is ongewis waar je bent, je dwaalt maar rond – tot je dat beseft.…

wat is de volgende stap, tot welke zee wendt de vloed zich in afwachting van opstand en berusting tot nader tegenbericht, met blikken van; ‘wat nu weer?’ vragenrondes, workshops, dialoogsessies, dagsluiting nu het nog kan zonder gezichtsverlies, bergen in beweging of diepten zonder vaste grond en schimmen die niet verzaken, vlekken…

de vallende avond lijkt op uitstel, op verlengde speeltijd, op aankomst met onbekende vertraging in deze ogen blinkt een hemelzucht, even later passen eendagswolken met gemak in hun jachtvelden wie zwaartekracht van licht kan verdragen leest een donkertalig gedicht, scheert de wol van zijn luchtledige schapen…

spinrag verraadt de roerloosheid van zaken ongewis of er iets gebeuren gaat ruikt 't ochtendgloren groen…

nog altijd was ik mijn handen in onschuld of het ongewisse waarin ik achterbleef ongewild, ongewenst ontdaan van de waarheid waarvan ik dacht die altijd in mijn kielzog te hebben…

niet meer de dagen fluisteren maar hoorbaar spreken tegen het gesteente dat moest zwijgen, geen langgerekte palissades maar wat gestapelde kluiten uit het woeste water dat weigerde te drijven - buurvrouw, jij bent de verlosser van zware lijven, en als in koor toetst elke piano de schreeuw van de pasgeborene - en toch strompel ik terwijl…

men stuit op wrange hindernissen en breekt de tong op lettergrepen weerom blijft men als lezer in 't ongewisse en de dichter onbegrepen…

Houd mij vast, altijd vast, houd onze liefde vast -- die ons al ontglipt.…

Verbondenheid met het ongewisse, de ‘Vergangenheit’ in haar meest romantische vorm. Voltrokken, maar maakbaar door degenen die achterblijven. Een trots voor de volgende generatie. Het vereenzelvigen met vergane zielen.…

ik denk aan vroeger maar het ontglipt me vaak en niet weinig aan de toekomst dan maar die is ongewis dus blijft het nu is echter de vraag wat dat is iets van vroeger toegevoegd aan wat komt roer dan wat en je hebt het nu echt veel is het niet…

En nu de stad Haar gelaat weer verbergt Onder avondnevel In het labyrint van een tijd Die ons verder drijft In dat ongewisse En veel zonder Verlang ik Naar het licht Dat verzacht Na de nacht Als een pleister Op een wonde.…

Hoe ongewis zijn lot. De drijfkracht, zijn gewicht. Voor een oceaan is zijn massa veel te licht.…

dat is de vraag Maar ik heb ze tast niet in het donker van aarde van hét ongeziene het vreemde .....ongewis Er is niets mis met m'n wortels.…

ik mis wat mis ik dan er is niets te missen waarom mis ik dan wat er niet was en nooit zal komen natuurlijk houden van ik kan het wel het vallen en opstaan vasthouden en loslaten het is goed en ofwel er is nog zoveel wat mis ik dan wat raakt me ervan als ik het zo ook wel kan ik kan wat ik doe en doe wat ik kan zo af…

zijn vleugel was niet gebroken er waren wat pennen vervlogen op een fenomenale vlucht zijn plots verschijnen uit het verre ongewis de formidabel diepe duik een schitterend gezicht er was geen keus voor de vis die hij als prooi verkozen had samen kwamen ze boven hij triomfeerde in dit spel van de natuur zij was op de verkeerde plaats…

kalk de muren wit de enige kleur die mij nog schikt linten opsmuk snuisterijen laat ik in het niet verdwijnen ongetekend presenteer ik mij de laatste schakels breken vrij schrijf de strijd maar met het bloed dat in deze fase vloeien moet kleur alles in met pijn en ongewis zonder dat er een verdwijnpunt is zal van de daken…

Al is de uitslag nog steeds ongewis, Milosevic heeft lelijk klop gekregen En dat valt dan toch eigenlijk weer tegen Van iemand die zo'n boef gebleken is: Wat meer doortraptheid bij de stembusfraude En hij had in zijn land de macht behouden.…

tijd verstrijkt de leegte in het ongewisse van mijn dromen ze voert me mee met het verlangen mijn plek te vinden als ik om me heen kijk zie ik mezelf tussen al die handen een knipoog is genoeg…

bewust van het ongewisse fiets ik naar Lisse ik heb lampjes, gevoed door batterijen bij me zie ik het licht, mocht de avond vallen zover is het nog niet zover ga ik ook niet de les van mijn ouders, voor donker thuis…