Alle inzendingen over onmogelijke wens

ik reis veel liever op de vleugels van de taal dan dat ik in de trein stap naar pakweg Nergenshuizen in deze onmogelijke wens schuilt een verlangen naar tedere woorden die gedragen door het timbre in mijn stem zullen stijgen tot grote hoogte...tenminste dat hoop ik dan maar want vooralsnog sta ik met beide benen op aarde en stap…

wens om te weten waar de waarheid ligt maar het werkelijk weten lukt geen mens Ze ligt misschien in jezelf, en in dit gedicht…

Zomaar even geschreven een kort stukje uit mijn leven als kind leerde ik lopen of eigenlijk ging dat vanzelf nu kan ik dat niet meer en mag ik alleen maar hopen.…

Liggend in het gras Door jouw ogen De sterren zien Dansen…

maar bij een paar En maak al je dromen waar Als ik kon, knipte ik met mijn vingers En al mijn wensen kwamen uit Maar als je het me, echt vragen zou Dan is mijn wens, dicht te zijn bij jou…

Was je mijn moeder, ik zou van je houden en trots op je zijn Was je mijn vrouw, ik zou van je houden en trots op je zijn Was je mijn dochter, ik zou van je houden en trots op je zijn Je bent niets van dat alles, je bent meer dan dat mijn lief en daarom zal ik van je houden en trots op je zijn.…

om alles te kunnen volgen wil je soms meer paar ogen maar wat als je die allemaal tegelijk drogen moet kom je weer handen tekort…

Ik ben verward Dacht dat mijn hart was verbonden aan een man Maar ik ben verliefd en ik weet dat dat niet kan Hoe raak ik dit gevoel kwijt Want ik pleit voor mij man Maar ik blijf verliefd en ik weet dat dat niet kan Ik ben getrouwd Heb een leven opgebouwd met mijn man Maar ben nog steeds verliefd en ik weet dat dat niet kan Ik…

ze plaagt mij, steeds weer is ze te jong voor mij en daagt ze uit, vraagt ze om verboden fruit roodwolkend haar en een streep blote buik maar vooral die ogen "dit mag niet mogen "…

Vóór mij, alleen braakliggende gronden met weemoed verbonden. De harde aarde dient omgeploegd, ik verdien het, lang genoeg gezwoegd. Helaas de tijd dringt Ik schuif uit over grint Geen houvast meer De angst komt steeds weer Hulp is er niet Alleen tranen van verdriet Een meehelpende hand Neen bedankt, Dat is mijn eigen land.…

Voel wanhopige twijfel als overdreven goedheid denk aan wilde gebaren van manuscriptachtig voelen wil o god bewaar me liefde ophangen aan het groot kapitaal en lach om de onmogelijkheid van mijn zijn.…

er ontluikt een lotusbloem in haar gelaat tevens mond en hart buiten adembereik haar vrouwenogen zijn het venster op de buitenkant van mijn ziel, inwijkend als een zucht die nooit voorbijgaat diep inhalerend in gedachten te schikken die met ‘t verre water verstillen…

Wanneer een rotsblok valt, in onze rimpelloze vijver. Wanneer het licht dooft, aan het einde van de tunnel. Wanneer de zon verdwijnt, achter de horizon. Wanneer we niet langer vluchten kunnen, vallen schellen van verblinde ogen, sterven illusies, nadert de dood, of gloort, o wonder, het dagend levenslicht.…

In mijn droom liep ik in een wildernis. Het was er modderig en kil. Stenen bedekt met mos, ze lagen er roerloos en stil. Er was een werkman met een spa. Ik sprak hem aan: “Er is hier een pad, vroeger wandelde ik daar met mijn man.” Hij zei: “ik weet het niet, ik denk niet dat het kan.” Er was een heuveltje, Ik klom er moeizaam tegen op…

Verleidend verklaarde hij me de liefde, Ik keek hem aan en zoende en zoende hem. In gedachten.. Mocht niet, mag niet Zij met een gebroken hart, huilend Hij bedrogen en alleen.…

je kwam onverwacht voorbij veel te vroeg zo bleek later met twee handen nam ik je aan had geen weerstand tegen een onvermijdelijke kater als het eerste bloempje in de lente als de eerste warme zonnestraal na een oorverdovende winter en hardgrondig vertrapte moraal waaraan heb ik jou verdiend mijn God ik kon wel zweven is dit wel normaal…

Dag lief , mijn allerliefste lief, we weten het ligt niet aan de tijd, ook niet aan ons wederzijds verlangen, maar puur, aan de onmogelijkheid…

Dagen zullen nooit sterren strooien vrieskou zal nooit ijs ontdooien nooit zal water niet vochtig blijken of zal vuur de vlam ontwijken Golven zullen nooit zeeën weren storm zal nooit de wind negeren nooit zal nacht met zonlicht komen of zal neerslag opwaarts stromen Cirkels zullen nooit einden weten een uur zal…

zei zwarte piet & ik wist zeker dat-ie niet bestond halve leugens & de hele waarheid grenzeloosheid kent geen tijd de grens = lastig te bepalen maar falen kun je dus niet zei zwarte piet voor-ie 'em smeerde richting spanje…

hij was ook haar minnaar schaamteloze wezens doch niet onmogelijk zo fluistert men zij glimlacht zwijgend als hij iets met haar van doen had gehad zo fluistert men zacht wat niet onmogelijk was voelde ze zich nu heel wat ze had het altijd al hoog in haar bol gehad fluistert men maar onmogelijk was het niet men ergerde zich…

een woordenstorm woedde in haar hoofd de stem kwam niet voorbij haar dichtgeschroefde keel ze verschanste zich ze kon haar hart niet voelen hij stond roerloos in het harnas naast een grote put houterig haalde hij het deksel eraf een metalen stem zei we moeten hier naar beneden een veldleeuwerik steeg zingend op tot…

onzichtbare dingen worden niet doorzien onhoorbare zaken komen je niet ter ore onafzienbare verten vallen niet af te kijken ontluisterend is iets wat je liever niet wil horen maar iets te vaak misschien komt het voor dat een onmogelijke liefde weldegelijk mogelijk zal blijken…

het huilen van je kinderen laat geen ieder onberoerd je sterft dan duizend malen bij het aanschouwen van hun tranen pijn snijdt door je heen om het bittere geween geen woorden om te troosten elk afscheid is er één stukgelopen dromen liggen aan de basis hartjes moeten kiezen een onmogelijke keuze ween niet meer mijn kinderen…

Maar helaas het blijft een wens die onvervulbaar blijft, onmogelijk, niet uitvoerbaar. Maar stél je toch eens voor dat het wél kon… Héél eventjes maar….…

Terwijl ik halfgebroken, herinneringen voor mijn ogen verstopte, Groeide er in jou die wens, die ik tot toen in mij opkropte. Helaas, jouw liefde ging te ver en passeerde het gevaar. Het vernietigde jou, mij, mijn wens, die ook de jouwe was, is. Misschien is echte liefde wel, die liefde die onmogelijk is.…

Ik doe een kleine wens voor dat meisje, dat lieve mens waar ik zo veel van hou.…

ik wens jou toe wat je mij toewensen zou ik gun jou wat je mij gunnen zou ik geef jou wat je mij geven zou ONVOORWAARDELIJK…

Wanneer de stilte in de avond Valt Hunkert mijn lichaam Verlangend Naar de maagdelijke liefde Van de verliefdheid De onmogelijke onbereikbaarheid weg valt Het idee dat het onmogelijke Mogelijk wordt En de verliefdheid verliefd Wordt op de eeuwige liefde…

De innerlijk altijd diep gekoesterde wens, kan ik nou bevredigen: om vrouwelijke priester te worden, in een onmogelijk teken. Op figuurlijk brede schouders, laad ik pijn, om nieuwe ideeën te geleiden. Ik maak me los van alles dat vast zat: in mijzelf, àls in de woelige werelden...…

Ik wil verdwijnen Naar het onmogelijke Op een onmogelijke manier Met onmogelijke voorwaarden Was het maar mogelijk…