Alle inzendingen over ontdooide

Over het winterse landschap rustte een tapijt van pure witte sereniteit. Vlokkig dwarrelde bevroren wit in de ijlheid van ijskoude lucht en vormde mijn kristallijne adem die brak in de blanke leegte. Op het netvlies van mijn oog schetsen zich de kleuren van een regenboog, ontdooit het eerste groen. Voorbij is het witte seizoen.…

Wanneer verliefde woorden ontdooien in de mond waarin ze worden uitgesproken wordt al het andere verzwegen hebberigheid van geluk, of wordt op een andere manier beschreven, uit het brein van de hemel van Brusselslof composities uit een evoluerende letterbak verzameling van stof waaruit we zijn gemaakt elke korrel zand herbergt een…

gestorven tranen van ontdooide verlangens bevriezen langzaam…

in snelle pakken staan ze ijskoud bevroren het startschot ontdooid…

Zo hard geweest al die tijd voor zichzelf en voor anderen maar nu door een woord vol warmte ontdooid en bevrijd.…

als ijspegels ontdooiden we met messcherpe kantjes nog lang niet de warmte maar al wel dicht bij elkaar…

Nog even geduld en de winterwoorden zijn ontdooid die zullen vloeien naar lente-akkoorden uitbundig met bloemen getooid en in prachtig groen gehuld…

de laatste zon de hemel wolkt zich dicht winter mij bevries de warmte die ontdooide plak mijn adem in sterren op breekbaar glas vergeet maar niet wat was…

een kleine lente ontspon zich in jouw wintercocon zon wikkelde de draden af die schaduw gaven zacht ontwaakten maanden slapen in het eerste licht dat vorm gaf in het strekken van nieuw leven zag je vleugels strak ontplooien kleuren die ontdooiden je koos als regenboog een fladderende vlucht vrij in helder blauwe lucht…

Ontdooide van een lange winter. Intens, diep, warm en zielsveel houd ik van jou. Wat begon met een twinkeling en een opspringend hart. Is uitgegroeid tot een boom. Jij bent de stam waar tegen ik rust. Bladeren die mij verkwikken, wanneer de hitte alom aanwezig is.…

ik heb je gezocht stenen ontdooid ze spraken me tegen verwezen naar rotsige formaties uit oeroude tijden ik wist dat er voor jou niets veranderd zou zijn jij kende enkel de permafrost aan je ijskoude borst…

Dit is overmacht lief we gaan niet hard water tot aan de kade dauwdruppels in de mist het hart ontdooid ben je daar waar je wil zijn elke dag weer een laatste dans ik begin van voor af aan…

Vlaag van vreugde en welzijn Aanschouwen van de golven is zo fijn Met een rustig gehoor op de achtergrond De sfeer is zo mooi, iedereen zo pront Onbelemmerd zijn wij op ons mooist Extravert; iedereen is ontdooid…

Die arme Otzi, eeuwenlang geleden Hoog in de Alpen door het ijs gezakt, Bleef tot nu toe als ijsmummie intact, Maar wordt nu toch ontdooid en stukgesneden. Het was natuurlijk nooit zijn laatste wil, Maar bij een oermens telt geen codicil.…

de liefde keerde in zichzelf als een verscholen vogel verwaaide met de wind over het drassig veen en flarden wolken dreven als de warmte van jouw lach steeds verder af onthulden het geheim van een ontdooide bovenlaag op een bevroren bodem…

Ik heb de hoop al opgegeven, maar er is nog 1 wens onvoltooid; namelijk dat ik word ontdooid, door jou gelukkig verder te zien leven.…

je waaide sneeuw witter dan de winter ooit ontdooide ik rijpte hoog in bomen door de strenge vorst kristalliseerde in jouw kleuren toen ik zon als eerst zag komen maar vervaagde door jouw sneeuw die ons licht in diamant verstrooide…

Ontdooid slaan mijn oogleden Verward zich opwaarts, wijd Als wonden zijn gesloten En lichaam, nu bevrijd In napijn is ontwaakt Denkend aan die ongeziene daad Bewusteloos te zijn aangeraakt Kwetsuur tot een geheel gemaakt Terwijl enkel de gedachte Een pijnkreet heeft geslaakt…

Naast mij wordt zelfs een nurks ontdooid. Wat is-ie in z'n sas! Ik vraag me af, of Wilders ooit zo 'n schattig kindje was.…

In een lichaam geslopen Heeft een hart bevroren Bevroren tranen Aan dit huilend hart Tranen die veel zeggen Laten het hart spreken Een lichaam vol eenzaamheid Aangetast door de tijd alleen Verslagen door de haat Zoekende naar kracht om terug te vechten Deze pijnlijke woorden Een tijd geleden overwonnen Haat verdwenen Het hart ontdooid…

Het spijt mij niet dat alle boetes zijn betaald Met een gesust geweten fiets ik door mijn buurt Op een spiksplinternieuwe hybride stadsfiets Bezorg ik diepvries maaltijden bij hoogbejaarden en slobber koffie met room en ontdooid appelgebak…

een liefdevol kusje in je nek en je smelt en ik smelt mee ons stukje ijsberg drijft af op zoek naar verre onbekende oorden naar een warmere zee het vindt wat het zocht en laat zich verwarmen door dekens toegedekt het werd kletsnat toen we eindelijk ontdooiden en elkaar als nooit bekoorden…

Hoeven modderen traag door een ontdooide bovenlaag. Broeikasgas verandert toendra in plas-dras. Het gewei is ijdeltuiterij, machismo zonder doel, een zwemblaas een uitkomst nu het land wordt overspoeld. Kariboe, waar kan je nog naar toe? Een leger muggen zuigt je leeg.…

bij de eerste warmte geurt het bos zanderig en zoet zijn ontdooide kleuren in het palet dun aangezet er schuilt een thuiskomst in dit fluwelen bruidsbed van pas losgelaten oogweelde en dromerige gloed dan ziet iemand een zwaluw bij volle maan en lijkt ‘t alsof de zon nooit is ondergegaan…

het luchtruim is ontdooid, de wind werd zichtbaar aan de wand, waterzucht en spataderen ontsieren de oevers van verlaten wensen, de onderhandelingen waren afgesprongen en de vlaggen gestreken tot grondniveau, de fanfare speelde met lijf en leden haar stuk 'Gratis Toegang tot Kasteel en Park' daar hoorde ik voor het eerst de gil van de boterbloemen…

ik voelde dat je ontdooide hoe warmte je hart ontplooide zag de laatste vlokken vallen sterven in smeltende kristallen ogen helder door een klare lucht je lach lengde de dagen vogels vlogen in v-vorm terug nam je koude hand in het voorbij zijn van de winter ontdekte lente op het land…

Ontdooide teksten, ontplooit zich in de breedte, oneindig even.…

je blauwde weer in ijs van nooit ontdooide permafrost waarin jij tevergeefs je dromen zocht met tijdloze kristallen in briljante setting vocht om de dood met staal te kaderen in de groene aderen van het land mijn warme hand heeft jou gesmolten in het kruis de dwarsverbinding met de werkelijkheid zij opende jouw zilte huis…

zag de mist van gisteren in berijpte duinen waar de hond kon struinen en niets vergeet er was geschoond in groen onkruiden rozen terug gesnoeid tot waar de winter met lente heeft gestoeid ik weet je kleuren smaak nog alle geuren van ons zomers samenzijn de rijp ontdooide in de zon jij bent waar alles om begon…

maandagochtend bij luwte van dit traag ontdooide lichaam ik kijk in mijn zeespiegel en zie een naderend eiland het tijdstip is onbeduidend want niets blijft bijvoeglijk voornaam de vroegte oogt nogal waterig aan het einde van de sneeuwrand met mijn hals over kop trekken tranen over beslagen glas blauwe maandagen, grauwer dan grijs…