Alle inzendingen over ontkennen

het bestaan ontkennen dus het ontkennen bestaat als variatie op een thema opper ik aan de hand van een ontkenning zomaar iets over het wankele bestaan waarmee ik toch ondanks elke ontkenning mijn leven lang blijf begaan... (mocht u de draad zijn kwijtgeraakt niet wanhopen het kan ons allen gebeuren)…

Ontkenning hou je even vol maar breekt uiteindelijk op Je wilt haar graag vergeten maar krijgt haar niet uit je kop Respecteert haar keuze maar is niet wat je hartje wil Ziet haar haar leven leiden wilt schreeuwen maar houd je stil Je leidt onderhuids in alle stilte en geeft het slechts een plek Maar ondertussen weet je je houdt jezelf voor…

Een flits van begrijpen voltrekt zich in één seconde. Torenhoge idealen, boven elke discussie verheven, storten in elkaar. Bedrogen, belogen en verstrengeld in een kluwen van verdriet, verbrokkelen onbeantwoorde jaren en worden één grote, onbegrepen puinhoop, waar je zelf deel van uitmaakt. Een ononderbroken lijn van leugens ontkent…

In het dal der tranen Wandel ik niet alleen We zijn met velen maar zien elkaar niet Zoekend botsen we tegen elkaar Zonder elkaar te voelen Verdriet diepe pijn Ogen naar binnen gekeerd Zoekend naar het antwoord dat je al zolang weet…

Dagen aan een stuk droom je van hem omdat je gewoon niet anders kan als hij dan plots zo heel dicht naast je staat je net niet aanraakt dan word je verlegen raakt wat in verwarring maar je doet geen stap opzij zijn blik bezorgt rillingen in je hart net zoals zijn glimlach als lieve groet zijn warme welkom beantwoord je in…

vastgeschroefd in kerkbanken verspijkerd in bomriemen verhuld in boerka's gestoken in foute jasjes gevierendeelde mening politiek correct wie dan leeft...... gaat voorbij aan u en mij…

Weet je nog, Esmee de stormdag van appelen rapen en dat jij een rot appeltje opviste uit de mand, het wegsmeet en zei: Weer een zwaargewonde Nee! Trouwens op die rot dag streken vier visarenden op bedjes van koolsla neer, en ze verrasten daarbij acht baby- slakjes in hun slaap Nee! De oude houthakker dan, wie het moorden…

in vogelvlucht, dus onbegaan met mijn aanwezig verlangen vlucht zij weg van mijn tederheid ze laat zich niet in mijn ziel vangen en worden mijn woorden allengs verzwegen dwingende gedachten gaan op de loop terwijl het mogelijke messcherp wordt ingesnoerd ik word door mijn eigen verwachting gevloerd het zijn zo van die momenten waarvan men…

ik schrok niet meer daarvoor was dit te algemeen zoals een strakgesneden pak beheerst, met mate ik ontweek uit jouw aanwezigheid liet me verstillen zonder luisterend oor was overbodig in ruime zin dacht aan dronken nachten uitgestelde overmoed een rusteloos lichaam voor het slapen gaan er bleef een ontkenning een spiegeling…

Kennelijk was het voor haar een bekende Zodat zij ontkennend te kennen gaf hem te kennen En ontkennen van het kennen van de bekende Kennelijk geen zin had dit te ontkennen Omdat zij deze kennelijk zeer alom bekende kende Dus bekende zij hem te kennen…

Slechts deze overduidelijke bevestiging is diepgaande ontkenning. Ontkenning van ontkennen. Nog eens er bovenop. Ze zouden je maar eens herkennen...…

Een steek in m'n hart, een klap in m'n gezicht. Laat me uitpraten, hou even je mond dicht. Ik vertel je wat ik heb gehoord, met tranen over m'n wang. Jij ontkent alles, want je bent zo bang. Ik weet dat je liegt. Dat wat ik hoorde is waar. Wees niet bang, ik sta voor je klaar. Ik wil je helpen. Ik ben net zo bang als jij. Ik hoorde…

Een worm lijdt aan een vishaakje geen pijn Diens zenuwstelsel is te onontwikkeld Ook grote hersenen zijn niet geprikkeld Zodat zo'n haak de worm echt worst zal zijn Zo zijn de mensen vaak ook ongevoelig Maar dat maakt deze tijd niet minder woelig…

Hoe hij ook probeerde te kijken door de glazen van haar bril De ervaringen en gevoelswaarden waren een heel verschil De verwaarlozing en liefdeloosheid waren zo duidelijk daar Waarom bleef zij zich zo verschuilen achter de waarheid van haar Nimmer heeft hij dat kunnen begrijpen totop de dag van vandaag Blijft het hoe, en…

Omdat jij niet wil weten dat ik van je houd slik ik mijn liefde in met als gevolg een steeds groter groeiende vuurbal die door mijn lichaam raast op zoek naar een way out waardoor soms in een moment van onachtzaamheid als ik naar je kijk de liefde uit mijn ogen spuit en jij daardoor ineen krimpt van schrik en ik bij die aanblik snel…

Daarom dus ontkenning want dan is het er toch niet?…

Met de kop in het zand, geloven we in illusies. Ik ben mijn bezit. Ik ben wat jij zegt. We zijn wat we doen. Laten we het zand, uit onze ogen wrijven. Schud vijanden de hand. Geef geliefden een zoen.…

zonder tuiten ik heb dorst maar niet naar kennis ik heb genoeg maar niet van alles ik ga maar niet op pad ik hoor maar niet erbij ik sterf maar niet van buiten ik heb maar niet terug van jou ik teken maar niet hier ik dank je maar niet de koekoek ik zet een kruisje maar niet waar het van toepassing is (ik ben maar niet in ontkenning…

Angst is altijd relatief maar ook altijd aanwezig het ontkennen van dit bijzijn is als het ontkennen van leven Oordeel niet over het onbekende maar leer het eerst kennen laat dan je gevoel spreken in plaats van het te ontkennen Revolutie is soms nodig maar vecht met woorden en wijsheid en niet tegen je vijand maar voor je vrijheid…

kennen is weten bekennen is vergeven ontkennen is nooit vergeten…

jou ontkennen is de warmste leugen je bent me zo genegen dat elke neen als een vonkje in de aderen schiet gebrandmerkt smeulend en weer opgerakeld zo is het elke dag en in de nachten word je aangewakkerd jou ontkennen is mijn laatste leugen de langstlevende - ik wil geen surrogaat - jij blijft mijn vurig lied…

geschiedenis is niet om te vergeten of om te ontkennen maar om van te leren besef respecteer twee minuten stil…

Beaam het neen met alle weerstand aarden wal al omgezet in bloed en vezels spannen zich helaas je bent te laat vuur zoekt zijn weg langs elke plooi druipt weeë lucht een kwijlbaan op de vlucht voor eigen geilheid dus beaam het droog je huid zeg neen helaas je droomt je weg omdat jouw weerstand zwanger van verlangen…

Wind dreigt storm traant ogen overvol bomen worden oud de natuur lijkt dol Zand stuift in ‘t rond vult knarsend monden verduistert het licht schuurt verse wonden Daar staat hij pal rug tegen de muur neus in het zand struisvogelnatuur…

Valluik is, om niets te ontkennen zonder leugen, en dat binnen te houden, wat begraven werd met de aardse deugden, in alle toonaarden van belang, wat al bestond verging allang, en zijn we dat even kwijt, om de waarden aan te horen, treft dat geen blaam en geen verwijt, staan we dichter bij het zelf, wat pas helder wordt als ware woorden…

Wij maken van de aarde een patiënt. We kunnen het in vele bronnen lezen, het is zelfs onomstotelijk bewezen, al wordt het door de dwarskop nog ontkend. De wetenschap? Die boeit hem echt geen reet. Hij luistert liever naar een wappenscheet.…

Indien wij het daglicht aanschouwen en het geeft een glimlach op het gezicht wordt het tijd dat wij de kleppen vervangen wellicht door een niets verhullend Google brilletje…

we moeten versoepelen maar morgen nog niet zeker weten we zijn er nog niet het heeft geen zin het te ontkennen beter is het om er maar gewoon aan te wennen…

Door ontkenning tot geloof kan ieder mens zich van een bitter hart bevrijden.…

Als ik kijk naar mezelf in de spiegel dan kan ik niet ontkennen dat wat ik zie geschiedenis kent. Ja, het is waar mijn ogen liegen niet.…