Alle inzendingen over onverwerkt verdriet

Zomaar rolt er een traan over zijn wang van lang geleden van een onverwerkt verdriet Zomaar prijkt er een glimlach op zijn gezicht van lang geleden van iemand van wie hij hield Zomaar was zij weg al lang geleden maar ze is niet vergeten…

Hoe kan het toch Dat mijn lichaam Vanaf het moment Dat ik geboren werd Elke dag veroudert En elke seconde die Ik ouder word zijn oude Zelf verliest - terwijl Mijn hoofd met de dag Voller wordt en overloopt Van onverwerkt verdriet…

Achter de glimlach en haar mooie ogen Schuilt eeuwenlang al onverwerkt verdriet Da Vinci bezigde plumbonacriet Om haar wat sneller op te laten drogen Er zit dus in haar blik veel gif verborgen Dat is me schrikken op de vrijdagmorgen!…

Als gedachten niet Langer zuiver zijn, Als ze worden Verdrongen door emoties Die nooit tot hun Recht gekomen zijn, en Onverwerkt verdriet alleen Somberheid ten goede komt Dan constateer ik dat Ik zo lang ik leef Aan mijn eigen leiband Loop - hond aan de riem Met te weinig speling…

Herfstbomen wuiven zwaarmoedig onder sombere wolkenkolossen je aarzelt nog in bewegen zelfs de stilte is vasthoudend maar even goed laat je me los tussen het zwijgen van antwoorden droom ik in verloren tijd zitten jaren onverwerkt verdriet dat weet je, heb je terug gelezen in historische boeken, laat je slapen wat ik moest vergeten…

we wolkten in eigen gedachten vulden de hemel met leven dachten elkaar op een bijzondere manier liefde en zorg te geven zeilden in wit langzaam verwaaiend een voorzichtige koers maar het blauw werd niet helder de zon bleef omfloerst daar spookten in donkere randjes de scherpe tandjes van onverwerkt verdriet in windstille woorden…

Blijf bij ons Heer als het avond wordt en wij angst hebben om achterom te kijken er is teveel lijden, teveel onverwerkt verdriet blijf niet langer die Vreemdeling achter ons maar kom heel dichtbij en maak u bekend spreek ons met liefde aan en leer ons verstaan wat u met uw woorden zeggen wilde zit met ons aan voor het avondmaal wij hebben behoefte…

Blijf bij ons Heer als het avond wordt en wij angst hebben om achterom te kijken er is teveel lijden, teveel onverwerkt verdriet blijf niet langer die Vreemdeling achter ons maar kom heel dichtbij en maak u bekend spreek ons met liefde aan, en leer ons verstaan wat u met uw woorden zeggen wilde zit met ons aan voor het Avondmaal wij hebben behoefte…

Soms heb je geen woorden is er elders te veel onverwerkt verdriet, spant men witte olifanten voor wagens ziet men onnadenkend domweg realiteit niet. Gaan de dagen daar rond en rond en rond, zijn oude zaken aan voorhoofden af te lezen waar niets anders is dan deze zeurende pijn zonder kansen dat het daar ooit anders zal zijn.…

jaar later voel ik nog de pijn pijn van onverwerkt verdriet niemand die dat verder ziet ik wilde met je praten mijn ding vertellen, hoe het gaat ik kon je niets laten weten anderen zaten verstrengeld in hun haat Nu zou ik het anders doen maar nu is het te laat weer van mij weggegaan zonder te laten weten waar je in het leven staat…

Leef je eens in of leef je uit, toon iemand je emotie, huil de tranen van onverwerkt verdriet, kijk naar je vrouw, zij schrijft het, de moed al opgegeven jouw hart te warmen, je bent zo ver weg. Spiegelt je zoon jou hoe zijn vader is? Blijf je jezelf ontlopen?…

in kleine porties is het beter te verteren je zou stikken in een bord vol het smaakt bitter als uitgekotst gal resten in de put moeten met grof geschut worden doorgespoeld dat is al ik hoef niet meer…

Mijn zomer is zwart. Blauwe luchten blijven weg. De warmte is overal, maar niet bij mij. Verloren als een wees en bang als een kind. De korte nachten. Veel te lang. Hier is niemand. Hier is niks. Alleen ik en mijn kwaad. Ik ken geen god, want de duivel is mijn deken.…

teveel verdriet hangend in de lucht altijd gemengd met resten tederheid als onvervuld verlangen naar meer dan matheid als onverwerkte blokkades afgeremd door onzekerheid in een ver verleden lonkt nog immer ongecompliceerdheid als fluisterdun ideaal…

We voelden voor elkaar als vrienden al heel lang Er gebeurde plotseling iets voor de gevolgen waren we bang Als we de vriendschap verliezen of erger nog, ruzie krijgen Dat zijn van die gevaren die bij een relatie dreigen We doen het gewoon rustig aan "we zien wel" zeiden we steevast En waren door onze ontdekking evengoed nog allebei…

Leven dat een Lijn is met Nauw'lijks regelmaat Erin Paar nog net zichtbare Piekjes en daarna Nog veel meer Diepe dalen, Afgronden die Mijn leven opeisen - Wonderlijk toch Dat zoveel ervaringen Ondanks alle moeite Onverwerkt zijn gebleven En dat zij mij daag'lijks Nog in de weg staan…

Ik dool langs niet geheelde wonden, onverwerkte angsten, heimelijke zonden, zacht verdriet om mensen die er niet meer zijn. Ik zie ze aan met weemoed en met pijn. Het is de blues…

Ik dool langs niet geheelde wonden, onverwerkte angsten, heimelijke zonden, zacht verdriet, langs mensen die er niet meer zijn. Ik zie ze aan met weemoed en met pijn. Het is de blues.…

ik zal naar Canossa komen, blootsvoets en kaalgeschoren me in het stof wentelen as over mijn hoofd strooien en naar je kruipen op mijn buik nederig je schoenen kussen ik zal gelaten wachten op een blijk van aandacht al was het slechts een trap in mijn buik ik zal blijven hopen op vergiffenis al weet ik niet wat ik verkeerd deed…

we dansen niet meer -nooit meer- samen toch is de laatste dans voor jou: tot het touw stil hangt als het doek valt is het poppenspel voorbij…

mijn lichaam bewaart de herinnering aan wat geweest is attendeert op wat vergeten leek de sporen volgend verteer ik het onverwerkte…

Geef je verdriet maar een plaats, een plekje waar het kan blijven, door in een rustig moment al wat je smart te beschrijven. Lees en herlees ze dan maar, die onverwerkte gedachten en geef de jaren de tijd jouw diepe wond te verzachten. Geef je verdriet maar een plaats.…

nu is het moment dat eilandenrijken bezwijken onder de druk van celwanden langs het onbesproken kind dat vlucht over bruggen met oppervlakkige pijlers dat niet mag zijn, dat hoort te zwemmen in giftig water zodat het lijf is afgemeerd roemloos bestrijkt daarna een nevel het leven in zee en louter periferie tot ongeboren toekomst gloort…

Of simpelweg intens verdriet om de gedoemde eenzaamheid.…

Soms zie ik jouw doodsgezicht in een spiegel vol verwijten herneem ik de intense stilte in een ademloos gevoelig hart voel ik de tijd die ons alleen laat in onbeantwoord vragen ben ik jouw ziel in dood zijn blijven dragen.…

Er wonen veel kabouters In het paddenstoelenhuis Ze hebben het leuk ingericht Ook al zijn ze zelden thuis Als het ’s avonds donker is Bezoeken ze de mensen Ze kruipen in hun dromen En bekijken daar hun wensen Ze zien veel pijn en veel verdriet En ook veel moeilijkheden Er is veel angst en veel paniek En onverwerkt verleden Ze pakken…

laagje voor laag vormt zich iets in mijn lijf en leden zoekt zich een juiste plek waar genoeg te kniezen valt emoties onverwerkt uit vroeger tijden kleven nu aan die van afgelopen jaren, hechten sneller, rollen ook veel verder, harder dan ik nu nog hebben kan wat zal het duren voor ze weer als sneeuw voor de zon…

Wennen, nee dat kan ik niet Dek de tafel, als altijd Barstensvol verdriet 'k ben je kwijt. Tranen over m'n wangen Wanneer ik je bord zie staan Stervensvol verlangen 'k wilde met je meegaan. Je bestek leg ik naast 't mijne Zodat ik je als 't ware voel Binnen 't bereik van 't mijne Snap je wat ik bedoel?…

Verdriet zo intens, verdient echt geen mens!…

De zon schijnt Maar ik voel zwart Iedereen lacht Maar ik word getart Getart Door verdriet Langs buiten Zie je het niet Het is mijn masker Ik zoek de kracht Ik lig ervan wakker In de nacht De nacht Duurt lang Het zoeken naar woorden maakt me bang Ik zoek licht Tevergeefs Want vanbinnen Zit ik dicht…