Alle inzendingen over onverzettelijk

laatste herfstbladeren Je leven stroomt door je aderen Je leeftijd loopt in ontelbare jaren Overleefde zoveel gevaren Veel heb je gezien in lange, langzame tijd Je wantrouwde de mensheid Natuur moest wijken rondom jouw voet Je miste die geuren, zo zoet Kunstmatig werd het groen om je heen Je miste de bomen, het bos dat verdween En onverzettelijk…

De stoot ligt zonder kleren op d'r rug. Met gans z'n lijf bedekt d'r kerel haar. Na twee minuten komt het stuk al klaar. Dit gaat de minnaar echter veel te vlug. Hij wil de paringstijd daarom verlengen en is beslist niet van z'n stuk te brengen.…

massief basalt breekt stukslaand het woeste water rotsvast de branding…

massief basalt breekt stukslaand het woeste water rotsvast de branding…

Steeds stond hij onverzettelijk en dwars voor Viruswaanzin op de barricaden. Geen Malieveldprotest heeft hij gemist. Nu ligt hij door corona in zijn kist.…

En daar, die man, die zit daar al een héle tijd met onverzettelijke moed te schrijven hij legt de laatste hand aan een gedicht waarin hij, ergens aan het einde -als het meezit zal proberen niets op niets te laten rijmen.…

Ze zijn in hun simplisme onverzettelijk, maar domheid is gelukkig niet besmettelijk.…

Zij is het onverzettelijke baken Van cabaret zoals het is bedoeld: Ambachtelijk, gedegen, diep doorvoeld... Kortom: al wat in onbruik dreigt te raken Dus zeer terecht was gisteren die ode In deze quasi-kleinkunstperiode…

Soms wil ik zijn als de eik sterk en onverzettelijk dan weer ben ik als het riet buigzaam en aantrekkelijk Het riet en de eik zijn mij beiden sympathiek geen enkele situatie is gelijk dan weet ik pas hoe ik het zie elke gebeurtenis is uniek soms een beetje eiken dan buigen als het riet en de andere kant op kijken.…

De onverzettelijke Stef Clement... De onuitputtelijke Koen de Kort... Dat zijn pas renners waar ik blij van word Al pakten ze geen hoofdprijs op 't end De heroïek bereikt het bovenmaatse In net-niet-vluchten en in ereplaatsen…

Hij bond de strijd met wantoestanden aan Door onverzettelijk te blijven hopen En tegen onrecht groots te hoop te lopen, Dat heeft hij tot het einde toe gedaan. Want Seeger wist dat je de zwaarste dingen Het best bestrijdt door met elkaar te zingen.…

aangevoerd door krakend ijs loopt de bevroren stilte te hoop tegen een glanzende zwerver op drift een reus of was het de duivel bracht de grootste kei naar huis een stomme getuige die onverzettelijk in ijzig zwijgen rust…

De beste spotprent van het vorig jaar toont Bleker die zo knoestig bloemen plet met klomp en onverzettelijk portret De sluwe boer, de boze baas, barbaar De knuffelram der christen-democraten zal strakjes al zijn schaapjes laten blaten…

het huis tekende witter tegen donkerende wolken een monument van onverzettelijkheid nog licht zon de kracht van muren uit schuint het dak in fel contrast vastgelegd op foto opgeslagen in herinnering het huis waar ik eens leefde met zoveel liefde binnen ging…

het is niet gezegd dat de waarheid niet bestaat maar ze is moeilijk en diep zelden onbedoeld ontsnapt ze soms met gevaar voor eigen leven een schrijver is het amalgaan van stof steen inkt en ijzer hij bouwt zijn taal uit onverzettelijke stenen waaruit zo nu en dan een onverwachte bloem ontbloeit…

moeten we die afgestomptheid met zijn allen niet vlijmscherp en onverzettelijk bevechten? hoe komt er anders nog ooit : nieuwer, hoopvoller, creatiever leven en samenleven om ons heen?…

moeten we die afgestomptheid met zijn allen niet vlijmscherp en onverzettelijk bevechten? hoe komt er anders nog ooit : nieuwer, hoopvoller, creatiever leven en samenleven om ons heen?…

Is hier nog eigenlijk, wel, hierbinnen waar dan ook, die het zich herinnert de wereld, groots en groen onverzettelijk en onveranderlijk het zoete gevoel voor eeuwig en altijd men deed aan de borst kloppen met verbloemde idealen het sop was de kool waard men at toen nog gestampt brood met dompelsop voor soep de wereld geschapen voor de boutades…

jij laat stilte spreken geeft in lichaamstaal de woorden aan met ogen lettergrepen door mimiek kan een gesprek ontstaan jij schoudert onverzettelijkheid recht je rug in afstand nemen open handen altijd klaar om warmte weg te geven je stem is luisteren een dialoog in liefde fluisteren…

Toch is er soms een onverzettelijkheid die van voeten bergen maakt en van wil slappe thee. Dan zwerf ik op de bank tot de sterren uit wandelen gaan de nacht uit de hort op onderweg naar morgen.…

De nacht houdt gevangen in catastrofes alsof doorzichtige touwen kracht hebben te binden maar ontwaken is krachtiger als de dood alleen maar zin heeft in te grijpen Magere Hein heeft tot op heden nog lang niet al het werk verzet en laat het er niet bij zitten, hij slijpt continue zijn zeis, ondanks onverzettelijkheid gaat hij zelf flink over…

Had vannacht een huis op een terp, eromheen een voorbeeldige tuin. In de tuin lag reusachtig een steen van twee doorsnee bij één. Doopvontig was hij, een slordige ster met een mond. Ik liep door de tuin met een boog om de steen en keek ervan weg. Toen stond hij op, vernielde perk en gazon terwijl hij achter me aan de terp op klom. Ga weg…

je weet het: deze nacht zal de laatste van mijn leven zijn ik heb geen weet: wat speelt zich af in een onverzettelijk hart en hoofd in deze nacht met de dood in zicht schilder je een vredig tafereel de landelijke boerderij bloembollenvelden de horizon onbewogen onder een zacht wolkendek in deze heldere uren bestaat de oorlog…

Soms zie ik van die bergen, zo trots, onbuigbaar, groots in sterke onverzettelijkheid en prijs de menselijke kwetsbaarheid. Soms kijk ik naar de sterren zo eindeloos ver weg en koud en onder al die kille eeuwigheid huil ik om onze sterfelijkheid.…

nimmer braken golven harder dan in de branding van vandaag klotsend als een wilde hartslag tegen een onverzettelijke geraamte bij elkaar gehouden door wilskracht maar ze laten sporen na onuitwisbaar fel getekend in gebroken dromen soms tijdelijk verblekend door lichte waakzaamheid geen gedachte zal zich verslapen door vermoeidheid van…

woorden die er werkelijk toe doen met een nuance die je doet inzien dat er een grote vorm van verscheidenheid huist in de ziel van de mens soms krijgt het vat op 't gemoed dan weer daalt er kilte als natte sneeuw in het voorjaar je zou wel willen schuilen onder een abri van geborgenheid maar je voeten lijken bevroren en één en al onverzettelijkheid…

nog zie ik hem daar met de zeis in z’n hand onverzettelijk zwoegen op z’n bunder land het gras moest gemaaid en nadat er was gehooid werd er kunstmest vanuit een emmer uitgestrooid en het zaad gezaaid toen na jaren z’n huid was gelooid en z’n rug geplooid nam hij nooit weer de zeis ter hand maar nog eenmaal kwam hij hem tegen…

er was geen ontdooien juist het harden in zwart gaf onverzettelijkheid kracht met een glijdende schaal maakte jouw karakter ruimte in sociaal bewegen maar er waren limieten die jou niet toe lieten je wendde je af met een lach toch heb ik lente zien komen scheurtjes en barsten in het schier onneembare ijs nog komt de nachtvorst kruiend…

de daken huilerig regen loopt over de ogen van de huizen huizen zijn onverzettelijke mensen doen alsof ze stokstijf zijn ongeboren wezens schuilen onder de bedropen wimpers de oogkassen gevoegd in verband de pupillen geëtst met kinderen zij ontwaren elkaar moederloos aan de overkant van de straat de blikken schuins en steels het erkennen…

weerleg het onverzettelijke de grondslag van waarheden verdwaal in de kleinst mogelijke verzameling kook een ei in gedachte op bosgrond verzaak geen schoonheid in de perfectie van het nutteloze dat nooit toepassing vond ergens klinkt gebrom van een kikker zo endemisch als de droom van een mens altijd ergens, nooit later, nu of nooit…