Alle inzendingen over overburen

bij de overburen is het licht uit. bij mij ook wel zo'n beetje, ik groet ze, maar voor de grap. bij de overburen is geen geluid bij mij nog wel maar zachtjes ik groet ze maar voor de grap. ik ken ze niet, alleen van gezicht, en dan alleen nog van afstand. 'welterusten.'…

De overburen klieven goud uit oud hout, wakkeren de haarden en zwaarden. Het warme meisje strekt haar benige tenen, scherpt blanke nagels en splinters. De overburen spannen touwen over het pad. Worden de bouwvallige houtwallen verhangen? Het warme meisje wast haren en geblauwde ogen.…

net toen de auto stil viel de vaatwasser de keuken spoelde en de kat een enkele reis overburen maakte gaf u niet thuis God, u bent niet echt geloofwaardig, zo…

mijn overbuur heet Mustapha heel sympathiek bonjour ça va?…

Een Mariakapelletje gebeiteld in de muur witte seringen bloeien bij de overbuur van ver hoor ik bedevaarders bidden en zingen en mijn hart vraagt alleen om beminnen.…

-------------------------------------- Deze hartenkreet draag ik op aan de kersverse ouders, mijn overburen in Amsterdam, in ons Tiende Straatje.…

grijs licht ontwaart mij mijn wereld ik tuur de tuin in nog niet veel beweging daar ja, twee vissen in de vijver een grote bruine en een kleine gele versuft door de koelte het windmolentje draait maar langzaam vanochtend geen witte rook uit de schoorsteen van de overburen zwoeligheid wil mij de deuren laten openen het buiten…

Aangestoken start mijn overbuur zijn machine met vermanende vinger de laatste droge dag. Een mens moet daarvan profiteren. Zijn wijsheid doet me binnen vluchten met mijn bereide gin-tonic ik nip nog even zonder smaak…

Ik heb de gordijnen opengeschoven voor het toneelstuk, het spektakel van de lichter wordende hemel achter de boomtoppen Bij de overburen is het licht aan om half zes in de morgen: wat een troost dat er, daar aan de overkant, een levend wezen is, een ander mens, een mede-mens zelfs!…

Ik kijk uit mijn ramen tegen huizen aan Zeg ook maar tegen de daken Ik kan ook bij de overburen naar binnen kijken maar gelukkig ook over de daken heen Ik zie dan de blauwe of grauwe lucht de wolken, de regen spetteren, voel de sneeuw ruik het hout wat in rook opgaat ’s winters en In de zomer uitgelaten mensen op dakterrassen Ik zie ik zie…

De weemoed glanst me tegen in de ruiten van de overburen. Ze doen de luiken vroeger dicht en willen weer alleen zijn in het grote huis dat niet alleen beschutting biedt tegen de koude die opnieuw de zon bestrijdt; ze willen ook geborgenheid en wijze woorden. De herfst doet weer de zin verstaan.…

Het feest is op en de visite heen Ik zit wat in mijn lege glas te turen Van mij mag het de nacht zo verder duren In alle stilte, helemaal alleen Want in het tikken van de kleine uren Verwaast de chaos spoedig naar sereen Dat doet mijn geest veel goed in ’t algemeen Je kunt er geen psychiater tegen huren Het licht gaat uit bij onze overburen…

Door lange armen hoeft-ie niet naar buiten om aan te bellen bij z'n overbuur. De kerel heeft van wege zijn postuur een beddenlaken om z'n neus te snuiten. Z'n sterke arm heet straatarm naar men zegt. Elk neusgat is een gokhol; daarmee ruikt hij voedsel, maar als eetstok wordt gebruikt een laadboom voor 't Japanse rijstgerecht.…

De ramen van mijn overburen grijnzen fel van politieke kleur; hun voordeur oogt nog wel neutraal. Hoera, verkiezingstijd is ingeluid! De plaatselijke lijst telt dit jaar twaalf partijen, een vroom en apostolisch aantal. Slim verwoord zijn die gemene visies waarin welzijn gloort. Weer eens wat anders dan dat eeuwig bakkeleien!…

Ik zag de overburen op een ochtend hun koffers zeelucht pakken. Mijn karavaan speelkameraadjes was de staart van hun vlieger die wuivend uit het autoraampje onder een balkon bleef steken voor hij de hoek om boog.…

Zij rolt voorbij het bruine slagvenster van mijn overbuurs huis en de drie witte berken langs de slootkant. Dan is zij verdwenen. Links van mij wordt het uitzicht afgebroken door de vooruitspringende garagemuur. Maar ik hoor nog wel even haar blije groet verder de straat in.…

idealen en het doorleefde stads - geluid en door de groene grachten getinte wind, verbindt zich met nieuwe ideologieën, carillons van een nieuwe tijd, te samen in een ultiem dispuut gedreven, mijn makkers in dat uur van een nooit gewonnen of verloren strijd, bereikbaar via vermolmde kozijnen en een hemel van waslijnen, en een bejaarde overbuur…

Morgen, als het lente wordt zal ik vlinders naar de bloesems sturen zal ik lachen naar mijn autochtone overburen. Morgen, als het lente wordt creëer ik voor elke bonte specht een eigen nest waar hij z'n masker aflegt. Morgen, als het lente wordt zal ik de winters prijzen om een zon te schenken in het glas der wijzen.…

Morgen, als het lente wordt zal ik naar bloesem de vlinders sturen, zal ik lachen naar mijn autochtone overburen. Morgen, als het lente wordt creëer voor elke bonte specht een eigen nest waarin hij zijn masker legt. Morgen, als het lente wordt zal ik de winter prijzen om een zon te schenken in het glas der wijzen.…

Morgen, als het lente wordt, zal ik vlinders naar de bloesems sturen en zal ik lachen naar mijn autochtone overburen. Morgen, als het lente wordt, zal ik voor elke rebelse specht een nest gaan bouwen, waar hij z'n ei inlegt. Morgen, als het lente wordt, zal ik de liefde prijzen om haar de zon te schenken uit het glas der wijzen.…

Morgen, als het lente wordt, zal ik vlinders naar de bloesems sturen en wuiven naar mijn autochtone overburen. Morgen, als het lente wordt, zal ik gekleurde eieren leggen in ieder nest van de bonte specht, waarin al z’n maskers werden afgelegd.…

Wanneer ik vroeg in de morgen een opkomende zon aanvoel die met haar pril licht en warmte stad en land zullen innemen tegelijk neem ik tijd om de ontwakende natuur gewaar te worden en waar te nemen bij de overburen.…

Wanneer ik vroeg in de morgen in de opkomende zon aanvoel dat onbestemde donker dreigende donderwolken sprinkhanen de warmte van stad en land innemen in schrille klanken en flitsen licht Heb ik geen tijd om de ontwakende natuur gewaar te worden, noch waar te nemen bij de overburen aan gene zijde van de strook In de oude olijfboom vol kracht…

Na een lange dag van discipline en zes keer zingen in het koorgestoelte, waar de overburen je nauwlettend in de gaten hielden, zag ik weer de tuinbaas pater Vleugel voor me die tijdens het dagelijkse relaxuurtje, waar hij al jaren niet meer kwam, ineens kloekmoedig binnenstapte en mij openlijk complimenteerde met mijn spitwerk eerder die dag…