Netgedichten

netgedicht (nr. 81.334):

Olijfboom

Wanneer ik vroeg in de morgen in de opkomende zon
aanvoel dat onbestemde donker dreigende donderwolken sprinkhanen
de warmte van stad en land innemen in schrille klanken en flitsen licht

Heb ik geen tijd om
de ontwakende natuur gewaar te worden, noch waar te nemen
bij de overburen aan gene zijde van de strook

In de oude olijfboom vol kracht en vitaliteit waarvan de bladeren ritselen bij de minste
geringste explosie,
pronkt een struikrover
met zijn grote lila
purperen vlag met witte duif
die dag en nacht vlinders
en zoemende hommels aantrekt

Vogelverschrikkers laten zich geen moment van de dag echt zien, alleen verschillende geluiden van snipers zijn te horen
zonder dat een mens zijn leven waagt tijdens beschietingen als bijna-dood-ervaring van onverwacht en plots

Onvergeeflijk, dit zondigen tegen de tien geboden, waarvan het einde nog niet is geschreven,
al is het dikwijls uitgesproken

Geprikkeld als ik ben kijk ik vandaag naar een eindeloze puinhoop van neergestorte muren en verbrijzelde grijze daken

Natuurpracht was al eeuwen lang uit mijn straatbeeld verdwenen.
Niets komt ooit weer goed,
ik weet dat ik dat nooit meer zal beleven