Alle inzendingen over plaveisel

Hoe is het Mogelijk, toch Plaveisel Gereinigd Met giftige arm - Voegen gevuld Met zand dat Scherp is - En dan toch Dat ene plantje Dat overleeft En tussen de steen Zijn hoofd omhoog gestoken heeft…

Het herfstpad geplaveid met Diep verdriet in vier kleuren Een lage zon tovert kortstondig geluk De peppels geuren verliezen ratelend hun blad In m'n hoofd: deze dag... in kleurendruk.…

het gebroken glas in scherpe scherven op de vale tafel buiten valt emilia de nachtvlinder dronken op het plaveisel dat glinstert van de regenval ze zoekt het wankele huis waar het kind versteend in het donker wacht op wat komen gaat als ze binnenvalt…

Glimmend plaveisel, neons vloeien tot mijn voeten uit. De wind veegt regen in mijn gezicht. Jagend blad, kringelend naar de horizon.. Ik schurk tegen de einder aan, risico-bewust over de rand te kunnen vallen. En de glijbaan van de tijd af te moeten dalen. Eindigend in eeuwig zand, zonder enige verheffing. Met de horizon ver onder mij...…

Hoe mooi jij bent jaren meegeteld zelfs in de groeven van plaveisel ik twijfel met lichamelijk stijfsel jou te betreden doch jij hebt mij geveld jij kwelt tot in het bot in mijn verloren hart zo ik vergat jouw lieflijk kinderhoofd, met groot talent, aan te klagen als enorme voetenbeul de dader ben ikzelf.…

Hooggehakt en kortgerokt over ongelijk plaveisel gespierde man bruingebrand kijkt, ogen keuren glimlach verschijnt tevreden met wat hij ziet fluit.... plots een geluid hij gelooft zijn oren niet zij fluit als een vent!…

mijn woorden bouw ik in jouw nest rusten in zachtaardige warmte van de laatste zomerwinden daar laat ik mijn hart vrij voelen en waar je vervolgens iets van kunt vinden dat er nu niet meer toe doet, genegenheid is immers weer in beweging gezet een liefdesbriesje, dat waait door je blonde haren erkenning van het onmogelijke waar het plaveisel…

Het zijn de nachten die als loodzware dekens neervallen terwijl de tijd knaagt aan een wirwar van gedachten nog eer je naam geroepen kan worden scheuren de letters uiteen stuiteren losgeraakt van elkaar op het plaveisel van de uren waarin blijven geloven als er niets meer is dan het leeggeplunderde van je wezen?…

Ze hebben zich gehaast doordrenkt met jouw vluchtige aanwezigheid en onder het plaveisel woeker je voort en betover je nog ongezien de horden die gedachteloos slenteren over onze verborgen extase.…

dansend op het wild plaveisel achter kleur en hoge hakken verschijnt zij telkens weer wapperende goudgele lokken bedekken haar deinende borsten scherpe blikken vanachter getinte brillenglazen turen in het rond haar rokje trilt in een zonnig spectrum zinderende mannelijke aandacht overvalt haar keer op keer langzaam verschijnt…

De nacht is duister en diep En spaarzaam schijnen lantarens In de mistige natte steeg Waar ik diep in mijn kraag verscholen Over ’t glanzend nat plaveisel ga Troosteloos staren donker ramen Als koolzwarte niets ziende ogen Gevat in gevels als kale doodskoppen Mij angstwekkend luguber aan En ik heb geen wens dan deze Doodse stad zo snel mogelijk…

onder de loep is het strand een heelal van spiegeltjes en kralen is bij het morgenlicht je haar een kanten spiraal van goud is bij avond je gelaat verlicht als de bijbellezer van Rembrandt, krioelt een druppel van leven in het koekoeksei van je DNA en onder het plaveisel: het vermoeden van strand onder de tijd: het vermoeden van het grote…

Zo dikwijls als ik over de lange populierenlanen liep zacht zingend, denkend aan de avond haar witte plaveisel waar ik gestorven ben. - als ik je weerzie ben je toch een ander ik ken je je blijft niet lang bij iemand in steeds andere spiegels behaagt het je steeds andere mensen te zien steeds jezelf.…

Je voetstappen door de stille verlaten straten waar sommige ramen streepjes lamplicht doorlaten het geluid van de stilte neemt met je gedachten een loop je indruk achtergelaten hoop plaveisel tot kiezels en zand groots naar klein neemt mij bij de hand in de verte het geluid van een voortgaande trein die zijn eigen spoor…

Ach die tijd, onze tijd van ondergang en overgang, scheidt de dauw die we nu vertrappen, in de middag al verdampt, klampt zich aan het tempo van elke harteklop waarin we mochten hopen, in iedere seconde start en eindig ik, in de avond ligt de ommezwaai met nieuw plaveisel ingelegd, in nesten die we bouwden, resten morgens alweer geslecht…

Schraal verschijnt in de toppen de schijf die de dag ontmaagdt tussen opgetrokken graskragen doezelt glimmend en naakt een gestreept plaveisel kruinen op stam ontwaken nog geen tint aangetrokken bloemen komen in bedden bij half dromend de ranke halmen uit de wetering staan wolken op een lichte bries wuift ze op wegen van heden tot…

een winterslaap wil hij zoals de New Horizons die langs Pluto scheert om energie te sparen een lange diepe slaap die hem een winter lang bevrijden zal van de slapeloze versteende nachten zonder kletterende regen op nat plaveisel zonder zijn wankele moeder op de keien die vergeefs houvast zoekt zonder het kind dat naar bed…

links of rechts een drammerig streven had in uitersten tot de draad versleten blad als onzin waarmee de wereld wordt volgeklad, feilbaarheid in een oceaan van inkt waaruit de menselijke aard doorklinkt, vanuit de jongste geschiedenis, te vaak verzwegen het zijn de hardste klinkers zelfs zonder discriminerend hoorngeschal om het plaveisel…

Jouw warme hart slaat het ritme van mijn voet wandelend op straat op plaveisel van bloed het lijkt wel een dans ik kijk naar het raam van waarachter jij kijkt jij zwaait en ik zwaai terug met een draai is dit dan de kans die bijna voorbij lijkt ik hoor zacht je naam fluisteren in bomen in een lied vol dromen in het hemelse…

ieder geval moest er een krukje komen dat echter wegschoof zodra ik erop ging staan waardoor mijn lichaam tegen de glazen pui viel dat door de zwakke sponningslatten mee gaf en samen met mij dertien hoog naar beneden kwam dit moet stoppen ik ben superman niet, bedenk ik mij tien hoog in het blikveld van de verbaasde postduif terwijl het plaveisel…

Ach die tijd, onze tijd van onder- en overgang, scheidt de dag de sneeuw die we vertrapten, in de middag al verdampt, klampt zich aan het tempo van elke hartenklop waarin we mochten hopen, die in elke seconde start en eindigen kan, in de avond ligt de overvloed met bevroren plaveisels ingelegd en in de ijspaleizen waarin we rouwden…

volmaakte huid zelfs het kleinste kratertje wierp zijn slagschaduw ver vooruit het was alsof de maan onder de diepploeg was gegaan en het oppervlak alleen uit kaarsrechte lijnen en scherpe kruisingen bestond daar waar erosie de kleuren licht had gehouden kon men het beste zijn structuur aanschouwen geen gesloten geheel wel een plaveisel…

ik ga vandaag eens op mijn fietsje holderdebolder over de kasseien ik hou nou eenmaal van hard rijen flink sjezen voor een windig briesje glad plaveisel trapt wel stukken beter vooral als scheve schaatsers rollen vriendjes die er achteraan gaan hollen mij lukt het niet ik loop geen meter eerst ging ik remmen met mijn handen maar trap nu…

Ach die tijd, onze tijd van ondergang en overgang, scheidt de dag de dauw die we vertrapten, in de middag al verdampt, klampt zich aan het tempo van elke hartenklop waarin we mochten hopen, wat in elke seconde start en eindigen kan, in de avond ligt de overvloed met ivoren plaveisels ingelegd en in de kristallen nesten waarin we rouwden…

Nu blinkt de straat van zilver en van goud, Waar 't zwartgelakt plaveisel hel beschijnen De winkellichten. Ver alree verkwijnen De speelse knapenkreten. Star en koud Nu staan de huizen. Achter de gordijnen, Spreken de mensen, warm en welvertrouwd, Hun liefdewoorden - Sterloos donker rouwt De regenhemel boven huizenlijnen.…

onschuldig bloed, een keuze te maken om alle consequenties ten spijt excuus op voorhand te maken en uitkomsten ook humaniteit vermijdt alle leed dat straffeloos werd afgedaan in al het gene van ambities bleek de uitslag naïef en nalatig was, de uitkomst stond bij voorbaat vast, verliest de povere glans wat eerst de bedoeling was, plaveisel…

Zuilen van regen beroven me druppelsgewijs van licht in de ogen het plaveisel glimt een galerij van bomen ik spoel kleurloos weg onder een veelheid van silhouetten Deze vochtige wentelwereld ruikt naar een tekening in vettig grafiet De wereld komt naar beneden in doorweekte vellen huizen smelten weg in een wassen schildering het warme vet uit…

Ik weet wat ik zag en doe het niet nog eens; ga zelf bij gelegenheid kijken en sluit U in laat U niet zien of horen, ik weet niet wat er dan gebeurt laat erna van U horen als U nog boven het plaveisel bent. ***…

Gen Z draagt onze toekomst met zich mee en helpt ons en hun voorland uit te rollen een pfas laagje over moes en gaarde een teflon wegdek over moeder aarde duurzaam plaveisel, afbraak zonder mollen Hoog hoger hoogst, dieper kun je niet vallen uit wolkenkrabbers uitzicht in de mist fly-overs op fifth avenue zijn booming die trendsetters gaan…

Hoe had hij dit bemind, die duistre straten, Die atmosfeer van mist en zaligheid, Wanneer het avond wordt en het verlaten Plaveisel vochtig is en vreemd en wijd. Hij was geboren voor de stille dingen, Waarmee wij leven - maar niet even lang - Waarvan wij 't wezen slaken in ons zingen, Totdat wij zinken, en met ons de zang.…