Alle inzendingen over poriën

Stralend onbedekt ademen poriën vrij in een pirouette.…

Door de kieren der vergetelheid Sijpelt langzaam en gestaag De warmte van je hart Tot in de poriën van mijn bestaan…

een kind met grijze haren zweet oude angsten poriën vol van vroeger lopen over het verleden plakt weer als nieuw…

een wasdraad vol droomwitte lakens roze wolkjes in een felblauwe hemel poriën zondoorzeefd hartslag van stilte en vogels en ik mag tuinvrouw zijn…

Ondergedompeld in de IJskoude wereld Van verborgen dromen Zweet het ongeloof Uit mijn poriën En herinneringen Vervagen tot een onherkenbare Substantie Een verstikkende Mantel van Bevrijdend zwart Is het enige dat nog blijft…

ik heb je gedronken als een spons, je opgeslorpt tot al mijn poriën van je verzadigd waren en koester je nu teder in de knusse geborgenheid van mijn cellen je leeft in mij onlosmakelijk als een koningin op een troon van koralen heers je over het paradijselijk rif in mijn droomwereld…

Het bloed dat in je slapen gonst het hart dat in je keel zo bonst het lood dat zich in je schoenen bevindt je angstig voelen als een klein kind klam zweet dat uit je poriën springt als men diepste gevoelens uit je wringt…

er hing een adem te verstikken in een zucht om te snijden   water hield op met stromen werd bloeddamp uit poriën   al het lawaai stierf eenzaam de stilte klonk steeds harder   ik bombardeerde mijn ziel en niemand die het hoorde…

Nu nog schrijf ik later om mij te ambachten in je dromen, mijn torso verfijnd bij deze gedachte maar hoe kan ik je raken wanneer mijn poriën de scherven schreien van achteloze daden waarmee jouw bloemmotief verwelkte in en wolk die kleurloos langs de hemel zwerft…

de stengel plukte riet uit m’n schouders stille jaloezie op een dinsdagavond de regen vulde grijs de wolken in uit pure balorigheid werd ik grijs achter een antieke scheerspiegel vulde ik de poriën met haar zoals de tandarts m’n gaten…

Ze nestelen zich in de poriën Het worden woorden, dan zinnen, aaneengeregen regels van mijn hersenspinsels.…

Ik voel de blues op avondoude sigarettenrook het golft in vlagen door mijn poriën samen met de bas die de slagen van mijn hart bestookt terwijl de warmte van het koper ondertussen bij me binnen swingt zingt een donkere stem over liefde het kleeft aan mijn ribben als oud verdriet.…

een zweem van rood op ‘t zwarte blauw is wat slechts blijft van dag die zich lichtleeg verft naar nacht de zee ruist ons eeuwig golvend zijn wee een ademloze vloed uit alle poriën jij, ik - na wilde liefdesdans neergevlijd op het nog warme zand.…

Gesterkt door de kracht van jouw hand ontvang ik onbewogen jouw bekwaamheid de straling die gericht stuwt door mijn poriën. Dromerig bij elke verbinding van jouw contact zie ik mijn aura per seconde kleurrijker worden met geuren van ontspannende verzachte oliën.…

de lage lucht legde een verstikkende deken neer het zoute zwijgen had zich in hun vermoeide poriën genesteld vanuit het ingesponnen web vingen ze elkaars blik in de gebroken spiegel in dat onbewaakte ogenblik wisten ze in één oogopslag wat er van hen geworden was…

heb jouw beeld met mijn poriën gewist de ruimte uitgedost met gedichten zonder stem jouw leven terug gegeven aan het sterven waar jij zo vaak om vroeg paarse violen, lenterijp een verlangen dat ik nu pas begrijp al is het wel een halve eeuw later…

Morgen worden wij ondergedompeld in teelaardelijke stoombaden die de magmadelijke wormen doen krullen Miljoenpotig zweet breekt uit de poriën Wakker worden wij verzwolgen door de coulante wildernis van de aftakeling Zuur en zwak en lammetjesmak verdrinken wij in het slijm sterrengeestdriftig in het nest van incest…

De nacht ontkleedt mij in een stille wake tot diep in de broosheid van mijn poriën die eens werden gevoed door het naakte pantheïsme die de vleugel was die mij droeg doch de gesel die mij tartte zag ik niet als de gesp die mij verbond met het verlangen om eeuwig trouw te zijn aan die vagebond die mij verried en de deuren wou forceren…

kortstondig de kinderen die spelevaren op de vijver schoorvoetend gaat het volk voorbij een monitor toont iets afwijkends iemand zucht – kucht twee vrouwen twijfelen over de aankoop van een bundel 'steek je hand onder een bladzijde en je schrikt je ziet de poriën in je huid zó dun is het papier'…

hoe het blauw van vrouwendromen als vuurvliegjes uit haar poriën ontsnapt langsheen het tuinpad gekleurd in herfstbladeren de bedding van zijn ziel bereikt hoe ze zachtjes fluistert er wat warmte in zijn stroom beweegt een golfverlangen zijn huid aanraakt en de maan die vlinder voelend wat sterrenliefde als vonken in hun schoot laat groeien…

ik sla jouw liefde niet in de wind maar omarm ze met al ik ben snuif haar diep, tot in m'n poriën stop wat in mijn broekzak, voor later springend over wolken goud omrand dans ermee tot mijn benen 't begeven glij langs een jakobsladder naar benee alwaar ik me laaf aan al dat rest…

verbleken, oceaan van onvoorspelbaarheid in een wakend oog waaruit een traan welt in de relativerende bezinning van wederkerigheid, daar ligt de kiem van schoonheid, een dialoog die wij tot doelsgebied hebben verklaard, toen was er alleen de huid van aarde om ons heen en nog meer dan het eerst scheen, brak door onze geschonden poriën…

het water onthaalt in warme bronnen stroomt hun onrust uit diepe porien doorheen de klamme huid van verlaten verlangens onder de koelte van een avondzon badend in eigen vruchtwater waarvan de zuurte schrijnt op hun jukbeen zijn ze gevallen vruchten van hun zucht naar stil nabijzijn omdat ze de herfst in lente willen herschilderen…

Ik merk dat ik ouder word, De tijd groeit uit mijn poriën En gaat er ongemerkt Met mezelf vandoor - Ik probeer me te verzetten, Maar leg het af tegen Zijn vasthoudendheid. Mijn rugogen zien Een mager scharminkel Doorzeefd door de tijd Met zijn ongebreidelde Verlangen naar later.…

tussen wieg en graf spelen dromen in de golfslagen van dagen vandaag in de nacht heeft de hemel de aarde tot stilte gemaand de maankracht heeft haar gekust in de helderheid van haar ziel sterren braken los glanszacht in serene stilheid in de nerven van het nieuwe leven waarin het verlangen zich schetst uit de poriën van nieuwe fundamenten…

in de onderlinge verbondenheid druppel ik naar binnen door de poriën van je zwoele lichaam in de meren van je ogen weerspiegelt nog het levensverhaal en in de schelpen van je oren ruist nog donkere verwarring maar innig onder je wuivende haren bloeien wij op de liefdevolle woorden vanuit mijn mond strooiend over onze handen gevoelens…

om de stilte te verbergen schreeuwt hij longen uit zijn lijf zweet hij onrust uit zijn poriën balt hij vuisten pijnlijk stijf om de stilte te verbreken droomt hij zinnen tot een boek krast hij regels in het hout buigt hij woorden om tot vloek om zijn stilte te begrijpen droogt zij tranen in zijn ziel kust zij pijn uit het verleden raapt…

droogte, van water ontheven uit poriën verdrongen in kelen geworteld hongerig, ontbloed dooraderd met steen ontbost, verbrand tot as kringelend in kale rook tot op het witte bot water, ontdaan van franje ontdaan van moleculen ontdaan van ontdoen zodat slechts ruimte overblijft intermoleculaire ruimte als vloeibare leegte als onaantastbaar…

Jouw gegeven warmte verdeeld door mijn poriën het voelt als schrijden over mijn koele lichaam de statische aantrekkingskracht creëert verbinding.…

Zo'n zoon, die heeft gevonden met gemak de slaap te vatten: drie dingen te bedenken waarvoor hij dankbaar was die dag Hoe mijn lijf zich nu ontspant als dank mijn poriën bemant, ik licht word bijna als een veer telkens bij een nieuwe dank alweer Drie dingen zegt hij maar er is toch zoveel meer hij is er al één, ach...…