Alle inzendingen over porseleinen wiegelie

Dansend dwalen kolibrie en coatl in Nahuatl Passeren helder zingend Volkoren bloemenvelden Als in een klein verdriet Van stille plassen Een porseleinen wiegelied dat zingt men niet dat wordt gezongen vals gezongen door een duo naakte dingen in de wildernis nectar en vergiffenis ik smeek je niet om breekbaar goud m'n vriend Cortez…

Het is zinloos, ik kraak toch maar je porselein, kras toch maar je huid tot op het bot mijn goedbedoelde pogingen doen mij steeds meer naar lucht happen Ik kom ogen te kort, maar mijn vingers zijn te bang Misschien heb ik je wel iets te lief, mijn lief en misschien duurde ons eeuwig wel te lang Waar was het, toen we vroeger dartelden…

Porseleinen pop, een rode roos in volle bloei Peuter kan zich flink verwonden in opwindend gestoei. Angst voor het zand dat tussen vingers ten gronde valt Zo bang dat het meest waardevolle stilletjes stuk knalt. Fata morgana blijft zinsbegoocheling Waarom dus denken aan ontgoocheling?…

aan het einde van de dag vallen avonden binnen het kader van zwartheid tussen het wit met schakeringen van donker geluid en lichte doofheid als gevolg van naderend schemer te denken valt aan weliswaar kraakhelder keramiek maar ook aan de kunst van het niet-geleiden, zo breekbaar als altijd…

toen ik in het nest van mijn hoofd verwikkeld was gooide ik onwetend porseleinen eieren overboord als een zwerm vogels vloog de taal uit het ijzeren nest de zon schitterde van verlangen en vergetelheid op de poëzie van het gebroken porselein…

Haar lichaam lijkt van porselein Haar ziel van breekbaar bergkristal…

Wee bepakte en bezakte die nog in mijn zaken wroet ik leef aan de oppervlakte van een explosief gemoed wie lome lompheid demonstreert in mijn kast van porselein bekomt van mij vrij onverveerd een fantoom van eigen pijn dump geen ballast in het duister van mijn immer jagend zwerk het zijn kussen die ik kluister, afgedrukt in aardewerk.…

koud staal verbrijzelt porselein uit verleden tot scherven huilen…

uit witte weerbarstige klei groeit breekbaar porselein ontstaan uit water en aarde hoor het ritselen van de goede gave verweesd in Pandora’s doos laat ontroering stromen als de kleine mond zich naar mama’s aaah en oooh in trappelende verwoording vormt uit weerbarstige witte klei groeit breekbaar porselein…

alles wat verzwegen blijft Waarin enkel de gedoofde Vesta Het schijnheilige porselein Van het goddelijke marmer Kan onderscheiden.…

Dat kleine wonder onder die ster gevangen in die nederige stal omringd door zijn dierbaren van teer porselein.…

Je woorden van venijn ze raken voor je gooit en smijt met porselein Je woorden je letters je grepen je tonen Ze klemmen en breken me…

Verbolgen stapte ik uit mijn weerbaarheid, zette ongenadig strepen door een asgrauw verleden liet het verdwijnen in vergetelheid werd broos en breekbaar als porselein ...en brak!…

'T lijkt alles kraakfijn porselein, Zo teer - 'k durf nauw'lijks zien, bang dat 't zal breken.…

Zo wit als een porselein, emotieloos omdat het zo gemaakt is. Het raken van de vloer zal je nooit vergeten, de rode druppels langs het gezicht. De kracht die je mij geeft zo fijn, of heb ik het toch mis? Mijn gedachten zijn bezeten, je leven voor altijd belicht.…

Breekbaar porselein De nacht breekt en nu reeds kraait een haan het hart huilt al in het gouden Kind en een oude wijze oostenwind draagt zacht Zijn roepnaam aan.…

in mijn hart, porselein had een bijzondere vorm van keramiek en vrat mijn eenvoudige liefde voor je op als was ze er helemaal niet.…

'k versier je graf met tranen van glas die zo breekbaar zijn als porselein. en ik hoop dat de sterren je naam al kennen zodat je veilig kan rusten in de armen van de maan.…

Neen, zeg maar niets meer probeer aanwezig te zijn in de warmte die je deelt ondanks de regen en de kou Gebakken als porselein om hoge temperaturen het breken te verdragen hardvochtig te zijn…

in het licht van porselein werden de kinderen mensen vrienden vervaagden tot verre schimmen haar hart was dun en zacht toen de dood haar ergens tussen de regels neerlegde…

Het vreemde aan al wat mensen ontgaat schijnt de invloed van stof tot overdenken; wat goed lijkt ter hand genomen onder de avondlijke vaat, porselein net zo goed te breken als te schenken.…

als een zwerm vogels vlogen woorden uit het nestje van haar hoofd het koekoeksjong wierp onverschrokken porseleinen poëzie overboord gebroken woorden in kalkschalen bevrucht de adem van de goden nu haar gedicht?…

er spatten gestaag fijn gemalen drupjes koffie via slurpjes met buismannetjesaroma op in mijn maag uit een blinkend kopje met een gebroken oortje van het hummelserviesje van buurmeisje marliesje porselein nog van mosa…

Het is onrustig in het kabinet Er lopen vele olifanten rond Het porselein botst met het boerenbont De politiek verwordt tot cabaret Dit rariteitenkabinet is klaar Maar volgens Schoof komt het Dick voor elkaar…

Ik zag wel vijftig porseleinen tranen naast elkaar op de vloer gelegd en ze zei: 'Tja, ik weet het ook niet, het gaat maar door. Misschien als ik suja zeg of tot honderd ga...' Misschien, dacht ik als je ze rangschikt naar verdriet.…

ik voelde je al in wijkende tijd op weg naar momenten van gelukzalige eeuwigheid weer tasten we af het rakende woord al bij voorbaat gemeden in porselein van het heden onontkoombaar gaan ogen minnekozen ontspant de lach lijnen die ik vroeger niet bij je zag weer stroomt bloed in uitbundig kleuren geen verhitte discussies maar een…

Je herkneed de klei, in verbaasde bewondering van haar gestileerde schoonheid, geroerd door een ranke hand, gereinigd in water uit een schaal van broosheid, verglaasd tot krachtig metaal, versteende onschuld, de vorm ontstijgt het verstand van de mens in het porseleinen werk, te zweven in haar breekbaarheid, om het licht een andere norm…

Natuurlijk is er wel eens een kopje gebroken Een bord door de lucht gegooid Met een ongelofelijke kakofonie Van herrie neergedaald Op de marmeren vloer van de koninklijke keuken Natuurlijk is er wel eens….dit of dat, zus of zo Vult u zelf maar in, inwoners van ons Koninkrijk Want ze zijn dan wel van koninklijke bloede Maar ook gewoon man…

op het strand breekt hij als hij overrompeld wordt door een verlangen naar zijn Ithaka verlangen naar het goede mooie het ware a paradise lost overvallen door pothos smachtende tranen een hevig heimwee sluwe arme Odysseus de beproefde reis de dag is helder het licht is van porselein de queeste voorbij…

De nimf in al haar schoonheid In een erotische pose Een onschuld om te zien Profileert ongewild passie Teder als porselein Contouren glad gepolijst Belicht door het ochtendgloren Behoedt schaduw de verboden vallei…