Alle inzendingen over ril

Ik ril, toch is het niet eens echt koud. Voorzichtig neem ik het deksel van de pot en zie wat overbleef van haar Vaak gepijnigd door veel spot wat ze werkelijk niet verdiende. Vol eerbied geef ik haar nu de vrijheid terug. De wind neemt deze taak dan van mij over.…

Ril je van kou als 't niet zou moeten? Of houdt koorts je onder de knoeten? Volg dan metterdaad de volgende raad: was in 't vervolg beter je voeten!…

Wazige slierten Herinneringen Van toen ebben weg Zoute tranen Van nu Wellen op Ik ril Van de pijn Vanbinnen Alles vervaagt Alles vergaat Enkel de liefde blijft over…

Ik ril, huil, heb het zo koud... zou zo graag bij je weg willen kruipen maar hoe kan ik bij jou schuilen wanneer juist jij mij dit gevoel geeft en er niets anders dan dit tussen ons leeft.…

het regent in het park met druppels vrij van vorm ze tekenen een gezicht dat verwatert in een storm bomen verliezen blad meegenomen door de wind grijze haren in de nacht maakt geloven verder blind ergens valt de onrust is het meer dan stil spreekt verleden aandachtig vlucht de laatste ril…

recht naar beneden geen zijwaartse gril de beweging blijft meer of minder, wil alleen maar kwijt begint eerst stil wordt snel talrijk in de verte een gil wordt dan minder stoppen, ik wil genieten van zon was regen, nu stil…

Ik aarzel, ril, en nestel me in de vertrouwde armen van de eenzaamheid.…

witte sterren uit de lucht een klein gebaar, een diepe zucht witte sterren vallen zacht er is er een die naar me lacht een hand, een lach, een koude ril en opeens is alles stil…

Lichaam Vertel me jouw verhalen Zing de ballade van mijn weifelende handen Klapper mijn tanden Ril me los uit permafrost Rol de stilte op Huil de steen uit mijn hart…

, heb het koud nu ben ik negenentachtig herinnering die nooit sterft nieuwe bewoners hebben ons meubelstuk nog warme herinneringen van geluk opgestookt tot kachelhout ik ril en heb het koud…

't Is kil in mij warmte verdwenen Ik ril en zoek wat zal ik vinden ? 't Is koud in mij woorden zijn weg Een angst sluipt naderbij wat zoek ik? 't Is warm in mij de kilte verdwenen Woorden komen terug heb ik het gevonden?…

mijn borstjes met stijve tepels in de spiegel zeggen dat ik vrouw ben Tonny zijn handen beroeren mijn schouders ik ril van afschuw nooit van Tonny maar van zijn eega lig ik ieder nacht woelend wakker met een gewaande erectie wil ik haar wild en nu…

________________________________ AB RIL Een tegendraadse overheids-dienaar Gebukt gaand onder geestelijk gewicht Vervult met bloed en zweet zijn dure plicht, Staat tot zijn prepensioen grif voor u klaar Toch kreeg Ab Ril het even echt te kwaad Bij zo'n abrupte dip in 't werkklimaat…

hij wiekt zich uit het bed verdoofd en ingepakt zo lazarus zo opgewekt en dichterbij het gestadige gekreun pijn heeft de klank en kleur en geur van bloed van loslaten en afgesneden zijn ik ril mezelf te pletter in een koude koorts en droom van nooit meer zoals nu zo uitgelekt…

hoe je vluchtig aandacht blaast in wolkjes kou en de verwarming onzichtbaar in het nauw leg je mijn adem stil ik ril tussen deze vier muren weeg de stilte en tel nog maar eens je lach echoot door ’t gebouw en ik warm twee handen aan mijn hart…

door hun donkere zijn en kleine verwarde hartjes midden schemerige winderigheid ril ik onzeker met hen mee stil hopend dat de zon met warme stralen hen tot ontvlamd verlangen in mijn wereld verbreidt als aanhalige glimlachjes midden mijn gedachten neerschrijft…

Wetend dat jij daar straks ook in ligt in die nietsontziende vlammen ril ik, in de warme voorjaarszon en weet: dat na mij opnieuw iemand naar boven kijkt, naar die rokende pijp.…

Overal nu ril ik Jij bent hier zo dichtbij Ik durf nu en ik wil het Je ademt dicht bij mij Vind je me mooi? Zo kwetsbaar en zo naakt? Een mooiere nacht dan deze heb ik niet meegemaakt.…

De tijd tikt gestaag de minuten weg en bouwt de spanning op groen is het goed dat gedragen wordt de gezichten onbekend onwennig ril je van de kou nu het moment daar is het afscheid voorbij en nu overgeleverd aan een man van naam tikt de tijd gestaag de minuten weg 't grote wachten is begonnen…

De ochtend kruipt uit z’n schulp Mistflarden flaneren Gaaien dineren De zon vraagt om hulp Betoverende dwaalsferen De heide zo stil Een innerlijke ril Met ferme stappen doormarcheren Het schemersilhouet van een ree Een onschuldige blik Je toestel zegt klik Ogen koesteren en het maakt je gedwee…

Helemaal alleen op de wereld In de donkere nacht Huilende wolven Niemand die op je wacht Geen mens loopt op straat Alle lichten zijn uit Een hond die schril blaft Kippevel op mijn huid Het huis is eenzaam Koud en stil Verwarming op zeven Toch nog een ril En je laatste gedachte Dat het hier maar stopt Geen weg meer terug En dan,,…

een Poolse vrieslucht waait binnen de tijd vertraagt wanneer een kale boom driehoog mij oud aankijkt zijn takken zijn dofgrijs en zwart aan de randen alsof hij treurt en me wil waarschuwen voor wat komen zal ik ril om reeds gevallen schaduwen en knik hem toe hij heeft het koud in zijn marmeren huid vol huiver ik ween…

Laatst zag ik haar terug, ouder natuurlijk en met een bril, ril-ril, ze raakte met haar rechterborst heel even mijn linkerschouder aan, zo zie je maar met hoe weinig zachtheid ik, een en al vuur, genoegen neem. Ze zou maar verbranden. Ik moet mijn kop houden, het kleine eren en oosterse schoonheden voorgoed vergeten.…

spijt komt vaak veel later maar nu is hij weg druppels vallen naar beneden ik ril en voel me klam maar ik blijf zoeken naar de "zon" die me verwarmde…

Ik hoorde jouw stem en zie er was licht ik proefde je lippen voelde je gezicht je liet me in je hart in een tuin met de prachtigste bloemen mijn vingers glijden door je haar gedachten vliegen weg en even ben ik daar het paradijs ik ril, naakt kippevel over mijn lichaam en zie, jij bent daar om je armen om me heen te slaan ik verdronk…

Op bodem diep heel stil een enkele ril verraad het koude water: aan een enkeling herinnering gedachten zijn voor later.…

waar voeten langzaam voortbewegen krakende takjes vermijden haast sluipend met schaduwgevoel achtervolgd de ril over rug en hart dat onbedoeld een keer teveel over- slaat scheelkijkend alle richtingen hand als spoorzoeker verdwijnt steeds even af en toe mag de misthoorn even blazen wanneer tot grote schrik geantwoord bijna…

eens stuwden zij ons voort naar later op golven van genot en hoop maar weerstand brak hun vloeien in een verkillende samenloop nu zijn de woelige woorden van jouw hart verstard als moleculen in bevroren water ik ril alsof – in enkel tule de kou ervan mij ijzig vat en hunker eens temeer naar het vertrouwde geklater van jouw bruisende…

tot zwarte vogels die ik oplaat zonder hoop ze zweven mijn cel hun snavels pikken gaten in mijn aderen transformeren me tot hel de horse gaat steigeren en de sneeuw verbrandt ik huiver van genot zo maakt de hemel me kapot ik schilder muren met het koppig bloed dat schimmen plet tegen de stenen ze ogen uit de hoek ik ril…

hij legt schoenen neer als een minnaar uit verboden nachten dweept met naaldhakjes en de perfecte snit van lingerie hij likt en ik ril om verwondering, om onschuld die verdwaalt in ogen het genieten van alles dat lijfelijk past alsof het zwarte leder hem uitdagend roept, bijtgraag en nooit genoeg wanneer hij feest viert…