Alle inzendingen over rustloos

Een rib uit mijn lijf Laat ons handelen een antwoord zijn 's Avonds laat spot ik en drijf Het duidt op een steevaste levenslijn Schepen heb ik zien vergaan de mijne heb ik desolaat verbrand oog om oog, tand om tand Met een hart vol littekens worstelt deze veteraan Maar rotsblokken verpletterden het rustloos verlangen wederom heeft het leven…

Zie, eeuwig rustloos, als het golfgeklots, de zee der mensheid om de wereld varen, soms schijnbaar kalm, met gladde spiegelbaren, maar dra vervoerd in woedend stormgebots.…

woorden zijn zo ontoereikend ze omvatten meest mijn voelen niet noch het trage duister dagen in mijn ogen duiden kunnen ze het niet wat mijn toekomst rustloos overzien mag al mijn zorgen niet behelzen noch bedoelen dat omspannen, het be-grijpen nee, dat doen ze niet…

tulpen hangen druppels aan Kleuren zon voorbij de regen vangen blikken op fluisteren stemmen die tot nu toe zijn verzwegen de lach zit in het hart dat open gaat na rustloos groeien lentelicht ontluikt de bloem in warme ogen zal zij zomer bloeien…

Uw land is zo ver van mijn land verwijderd: Van licht tot verste duisternis - dat ik Op vleuglen van verlangen rustloos reizend, U zou begroeten met mijn stervenssnik. Maar als het waar is dat door grote dromen Het zwaarst verlangen over wordt gebracht Tot op de verste ster: dan zal ik komen, Dan zal ik komen, iedre nacht.…

Uw land is zo ver van mijn land verwijderd: Van licht tot verste duisternis - dat ik Op vleuglen van verlangen rustloos reizend, U zou begroeten met mijn stervenssnik.…

Geen helle droom, geen vreugd kan hun behoren, Liefde is hun nooit een zacht-verwarmend kleed: Zij pogen slechts het stil verdriet te smoren Dat rustloos aan hun zieke leven vreet.…

Mijn peinzen zwijgt, - heb ik dan niets gewonnen Bij 't rustloos zwerven langs des levens kusten Dat niet verbrak, dat niet tot niets verging? En in mijn ziel waar zoveel smarten bronnen Rijst zacht geluid, een stem van stil berusten: - Toch, één ding bleef: de schone erinnering.’…

Ik heb zoveel bemind met grote hartstocht; mijn ziel, die 't hoogste in vreugde en 't hoogste in smart zocht, zinkt machtloos tot op de onderlaag van 't leven, en vraagt nog enkel, na dat rustloos wanken, zij die zich in haar volheid zocht te geven, wat rust, en sympathie, en zoete klanken.…

Of volken, zo nu heerschappij werd uwe Begift'ging, stuur naar hier der driften drang Dat hier mijn maat haar rustloos stormen stiere. April 1910.…

O wijde zee en wijdgestrekte stranden, Hoe waande ik dat mijn ziel, wijl liefdeleeg En dor als groene landen die verzandden Mijn leven leek, nu ook voor immer zweeg, Schoon rustloos als uw almaar branden branden Diep in mij de eeuwge tijzang zonk of steeg!…

Als onze hoop haar schat Niet rustloos zocht, en bad, Zou dan de boom zijn bloei en twijgen Zó innig hemelwaarts doen stijgen, Dat hij het blauw omvat?…

Ik weet het niet wat van mij worden moet Na al dit rustloos pogen, nimmer slagen; 'k Heb vruchteloos een beeld in mij gedragen, Ik heb de adem niet die 't leven doet.…

Die gevel-toppen gunt uw zachte schijnen, Die eeuwig weer in ons te wekken lust, Der schoonheid pelgrims, de eeuwige trekkens-lust, Zon-stralen, gij, 't zij, waar in de woestijnen Of land-, of zeeë-vlakten en eindloos deinen, Uw rustloos licht op lege leegten rust, 't Zij gij de heilige kracht of 't teder kwijnen Van uwer liefste kinderen…

Toch heel mijn hart is 't, dat hier rustloos slaat; - zo 't uurwerk, dat aldoor zijn gangen gaat, onopgemerkt als 't leven rustig vliet en 't helder oog in blauwe verten blikt, doch al te luide, in tijden van verdriet, op scherpe maat de slepende uren tikt.…

Nog steeds ervaart men in 't grote magazijn, en in die oude huizen de heimwee van weleer, de verre echo van zovele voorbije levens met daarbuiten de oude palmen die altijd rustloos zullen ruisen.…

Maar dat nog 'n oudre dan de Bisschop schrijdt Over ons hoofd heen, rustloos, nimmer zwak, Geregeld tredend als 't gerikketak Van 'n pendule, is voor groten 'n zekerheid. Die dat gestaag bepeinst, kan 'm 's nachts zien gaan, Uit neevlen tredend tègen 't donker aan, Plechtig en hoog in 't witte licht der maan.…

't Is te laat, als straks de wandlaar ze afplukt, door haar schoon bekoord, Als de vlinder, als het bijtje, rustloos steeds, haar rust verstoort. Zó in heilige ochtendstilte, vrij van elk bespiedend oog, Rijze, als frisse rozengeuren ook uw eerste bede omhoog.…

Zijn liefde en schoonheid enkel schuim van golven, Verstuivend in de drift van rustloos streven, En woont alleen in wissling eeuwigheid! -…

naast plas, En smal-smaragden spaken, laan naast laan, En brede, gouden spaken, graan naast graan, Went'lend om verre toren, rustende as; En ontzaglijk de eeuwige vuurhaard brandt In 't centrum van 't heelal; en laait en laait; En rook, door voortzuigende wind verwaaid, Verwaait tot wolkenland na wolkenland - Als torenspil, vuurhaard en rustloos…

"Bleke maan niet, maar het weten Dat mij, reizende in de nacht, 's Morgens weer een ongeweten, Grijs of kleurig, landschap wacht, Maakt mij angstig niet, maar rustloos, Daar mijn droom vooruit wou zien En nu raadselblind en lustloos Mat wordt van 't herhaald misschien.…

Maanden van hunkring, fel verbeten, heeft rustloos mij de drang bezeten naar dit onmogelijk geluk. Maar, bang en blij tot u gekomen zoals een kind naar 't eerste feest, lijkt liefde's liefste mij ontnomen: Gij maakt een eind aan al mijn dromen... ik ben nog nooit zó arm geweest.…

verdonkerd en droef een avondzucht fluistert van ’t dagelijkse leed als wiege- en graflied ’t gezang nog vermomt verglijdende tijd lijkt vergrijsd en vergeeld speels dansen klanken volgen de noten bonte libellen zweven doorzichtig voorbij in zeeën van wolken een eeuwig gedrijf serveert poëzie op breed zwaaiende vanen het bronzen geklepel als rustloos…

de wouden dwaalt, Zingend Uzelf in 't groen vergetend, Zingend Uzelf in 't groen vergetend, Dat mederuisend rijst en daalt Die broederblijheid welkom hetend, En gij Uw ziel verliest, verdeelt In 't duizendvoud gelede leven Zo gans, dat zelfs de dood een beeld Uit dromen lijkt, met loof omgeven, Mocht dan de zon, of 't rustloos…

Voel 't vruchtbaar leven in haar gronden woelen, en, rustloos stijgend, heen end weder striemen, door veie grond en eik en wiegend gras. Bezie het immer reizend water stromen en vlieten, storten, klaatren, golven, dampen. Aanhoor van onder 't loof de vogelreien, bezie ze stijgend door de blauwe lucht.…

Gij drukt zo argloos elke bloem met wellust aan de rode mond: ik zocht de grond van liefde en roem; wat bleef er van dat rustloos streven? De geest ontgoocheld, 't hart gewond!…

Dichterwoorden zijn als golven, Nauw genaderd, weer gevloôn, Rustloos rijzend en bedolven; Eeuwig schoon. Dichterwoorden zijn als vlindren, Dwarlend over bloemenwei, Wijd-verwaaide windekindren En tòch vrij.…

Dichterwoorden zijn als golven, Nauw genaderd, weer gevloôn, Rustloos rijzend en bedolven; Eeuwig schoon. Dichterwoorden zijn als vlindren, Dwarlend over bloemenwei, Wijd-verwaaide windekindren En tòch vrij.…

En daarom leeft in haar dat eeuwig langen, en stuwt het rustloos hare krachten op, dat zij, onstuimig steeds en tegenstrijdig, in hunne afgrond woelen lijk de zee die wringt en huilt door wilde wind gezweept. O lijdenschap! O ongetemde krachten!…

Gij drukt zo argloos elke bloem met wellust aan de rode mond: ik zocht de grond van liefde en roem; wat bleef er van dat rustloos streven? De geest ontgoocheld, 't hart gewond!…