Alle inzendingen over schilfers vol eerbie

onbewust schilfer ik tijdwijzers uit jouw woorden vergeet het tikken en alles wat ik ooit heb geleerd over de nacht seconden worden kleine openingen waarin geluid kringelt samen met het zachte neuriën in de Najaarslaan dat, in gebed, nooit zal ophouden omdat jij, vastgemaakt aan het bloemenwit, ziet dat zijn liefde die je…

want jouw vuur doofde niet maar verbrandde jouw durf en je ging heen liet mij breken in schilfers van glazen pijn een glazen hart geblazen uit de zandkorrels vol liefde die jij losjes in je handen hield enkel en alleen voor mij maar ze gleden als water door jouw te wijd geopende vingers en ik sneed mij aan schilfers glas vanaf…

je liet me achter met een gebroken droom: een handvol flinterdunne schilfers toen ik heel veel later mijn verkrampte vuist opende ruiselde glazig gruis me als zand door de vingers…

Ik snijd in dit ivoor de glimlach van een bruid en een prauw om mee te varen en een schouder waaraan ik slaap, en een hand die stil wordt als maanlicht in de witte schilfers ivoor, en een oog, en een mond, en een oor, en een voet voor de dans in het maanlicht in de witte schilfers ivoor.…

“Dat laat mij als schildknaap ook niet koud, het hele slagveld lag vol met schilfers hout.” Jildert: “Ja, het zijn echte schildklieren, Die Batavieren.”…

Schreew en ween als je moet sla en schop, als het dat is wat je voelt, maar laat mij nooit verdwijnen met de schilfers van jouw blik, een kinderhand vol spijt, die telkens weer verkwijnt. Laat mij toch thuiskomen in jouw wanhoopsdromen.…

~~~ voor mij was je goud totdat je verbleekte als een blad aan een boom natuurlijkerwijze verdraaid doch elke schilfer blijft gekoesterd ~~~…

ademhalen vuurspuwers van teken en taal heilige eik heeft gelijk samen deze strijd de ruimte voor tijd nog tijd genoeg snuiters als ruiters blijf koel en kalm het hart klopt nooit meer bang het symbolische tegengif help mee aan het grote geheel heelal gil dans spring de mens is onsterfelijk Marci luni insula sum kom Phoebe weer vol…

Niet omdat het herfst is de ochtend zwelgt van mist maar om alle dagen er ligt een hof vol zon te baden de deur wijd open we drinken straks bij wat wil mijn vrouw graag weten dan weet je het zelf bijlange niet…

Hij zwemt bijna op zijn rug In een zuurstofarme bokaal Zijn kieuwen happen verwoed Tussen schilfers van roet Was hij maar een sidderaal Dan gaf hij de kat een stroomstoot terug…

in de lente vervel ik verstijfd en verkild kruip ik voorzichtig uit het winterhol sissend schuifel ik onder de warme zon oude huid ligt overbodig in schilfers, achter mij ik rol mij lenig op ben mijn slangendroom…

ik vul mij met het licht van de volle maan zwerf door een winterbos draai in cirkels rond en rond er vallen schilfers houthuid op het sneeuwtapijt ik wikkel ze in een eikenblad en laat je alle kleuren proeven van mijn regenboog…

plots groeien er haren uit je oor vallen schilfers op je kraag het zijn signalen van verval die ons drukken op de feiten niets valt iemand te verwijten eeuwig gaat 't knagen door de tand des tijds als omnivoor…

De voetenhuid van schilfers schoongehapt, Ik wou dat hoogstpersoonlijk wel beleven. Een reden mij naar Artis te begeven, Daar ben ik in zo 'n vissenbak gestapt. Alleen met die piranha ‘s had ik pech, Mijn tenen hapten o, zo heerlijk weg.…

Zwarte wolken weerstreven mijn dagen mateloos de jagende meutes van machteloos sleuren mijn gewaden aan flarden hun koude ogen glanzen de witte tanden verscheuren mijn gemoed gebroken de spiegel in duizend schilfers die glinsterend dwarrelen door de tijd die heelt.…

Je bent blij om het te horen het zit niet tussen je oren de diagnose is gesteld en het is je verteld je werd zo moe van je eigen lijf botten kraken ze waren stijf schilfers op je huid je voelde je rot en zag er niet uit nu krijg je een medicijn het klinkt krom, maar hoe dankbaar kan je met een diagnose zijn.…

oudejaarsavond is nog enkele verrotte bladeren opgezwiept door de oostenwind ijzig scherp een mes blinkend staal lemmet vol weemoed in mijn hart mijn stokkende adem op het scharnier der jaren roest en schilfers is het dorre riet in het spiegelwater verstilde kou en droog geruis een stervend land je uitademen witte dagen even in de…

Zwarte brandmerken kwamen, schilferend vernis en was van kaarsen. Je kijkt naar dezelfde donkere hemel. En sterren. Ik zit aan dezelfde tafel, eet mijn bord. Wrijf mijn palmen over haar nerven. Het voelt aan als vertrouwd. Als iets dat er nog is.…

meisje speelt met een bal trekt een schilfer van mijn bast vraagt: staat jouw naam erin gekrast?…

Het was een huis vol kleine confidenties. De deuren stonden altijd op een kier: ik kon de bibelots soms horen praten, de glans van tafelzilver leek een teken. Ook woonden ouders er nog ernstig in leven.…

De huid spant dubbel gelaagd Om skelet en vlees en pezen Vernieuwt zich in een wolk van schilfers Rekt zich in zijn opperste vorm Om een leren vlies Gebonden door weefsel Dat luistert naar spieren En traag sterft Waarna de punt van de zeis In dat gaaf gelaat Een kraaiepoot, een rimpel kerft…

ze schrobt zorgvuldig schilfers balsemt ritueel nieuwe krachten met het oog op de maan als bondgenoot van het leven ze wenkt naar de zon nodigt haar warmte uit zonder schaduwspel van heden of verleden schrijdt verder door de tijd drukt elke voetstap in het zand en vormt een spoor ze noemt het hoop…

Lopend in de vrije natuur kijkend om me heen ruikend aan de struiken voel ik me niet alleen Mijn rugzak heb ik bij me onnodige ballast zit erin jaren en jaren opgespaard vanaf een heel pril begin Ik heb besloten voor mijzelf de rugzak in het bos te legen dat is best een hele stap je komt jezelf dan wel tegen Maar het is mooi geweest…

de maan is weer weggegaan nu jij de stilte leeg naast het janken van de hond legt ik draag het gehuil uit armoede omdat mijn handen en ogen moe zijn en ik geen andere slaap kan vinden voor deze besmette dood doortrokken in de grond zinkt het braaksel naar zilte nachten zelfs de hond ligt aan mijn voeten overdag…

De ochtend gloorde boven het land in een oplichtende mist Zij stond stil in een graanveld vol met klaprozen Een vrolijke bries plakte damasten jurk tegen fragiele lichaam Haar zeeblauwe irissen schitterden in het licht van dageraad…

Vol van passie Begeleid door de vlammen Onderweg naar haar bron…

Kan hozend plenzen Kan gieten zonder grenzen Het meer raakt nooit vol…

Al tijden ben ik inspiratieloos. Geen woord, dat iets te zeggen heeft; geen zin, die wat verhaalt. Losse flodders en loze kreten; niets van betekenis vult hier en daar ’t papier. Mijn geest dwaalt steeds naar elders, ergens te ver van mij en deze wereld.…

't gewapend glas verdwijnt 't marmer, hard en ongenaakbaar verliest langzaamaan elke herinnering de muren bewegen onder het nieuwe gewicht van hedendaags licht en wat de tijd niet dragen kon wordt in aanwezigheid van de zon nagejaagd door de wind verhalen raken bekneld tussen puin en achterwege gebleven gesprekken 't huis maakt zich klaar…

ik adem mijn eigenwaarde in een bos waar ik de bomen met de holen van de virus voglen in de corona nevel niet kan zien en zuig mijn longen vol met 't licht de adem van zuiverheid vol van poëzie dat mij uitdrijft naar degene zonder uitzicht op genezing waar ik de kleuren van leven en hoop voor schilder om je te troosten nabij te zijn in je…