Alle inzendingen over spinnenrag

Spinnenrag vangt beelden uit de verste hoeken, opgerakeld door mijn adem, hoewel ik al vertrokken ben, van dat luxe matras, die dag hoef je mij niet meer te zoeken.…

Ze lacht al om m'n grapjes Die ik goed verpak en naar haar toe zend. Ik vind het vervelend dat ik me tot haar aangetrokken voel, want dan heeft ze me in haar macht Ze lacht al om m'n grapjes, inspireert mij tot meer charme, we raken steeds meer in elkaars web, en hebben elkaar in onze macht Ik kijk haar diep in de ogen, Zij kijkt mij…

In de vroege ochtenddauw glinsteren de eerste zonnestralen zilverwit in het hangende dun draderige spinnenrag langzaam ontwaakt de natuur de wereld komt tot leven.…

leeg was jouw eindeloze woordenstroom evenals de ingedroogde beek die eens overvloedig was nu groeit er spinnenrag in je voorheen weelderige haar beaamt uitgelopen mascara jouw echoënde treurzang bepaalt de vuist die keihard op tafel wordt geslagen basta…

je kunt wel zien dat het herfst wordt - spinnen raggen door het bos…

Spinnenrag taaier dan staal in een oud huis onder aan een trap. De banden gieren er voorbij en de dagen lijken taaier nog, langer nog en ouder. Onder aan een trap. Een trap tot het licht aan. Deur open gesmeten. Stukken uit de muur geslagen. Een oude muur, ooit taaier dan de taaiste dagen. Vandaag uit elkaar getrokken.…

Een wirwar kluwen draden spuwen uit spinnenrag wiegt en hangt aan grauwe daken de uitgedroogde hulzen die jij nog wil bewaken zijn grijs gekleed in 't fijnste zilverstof dat jij ooit weefde jij hebt hun ziel in slaap gewiegd om nooit meer te ontwaken je hebt jezelf ook ingepakt als troost voor koude dagen…

langzaam bovengekomen gooit hij zijn wilskracht over de balk uitgeredeneerd de letters opgegeven tot het maken van een woord schijnt de opgedroogde horizon door 't uitgekauwde spinnenrag levenloos naar binnen zuigt al het leven uit hem als door de leegte omstrengeld in 'n vage mist draait z'n laatste peuk neemt 'n stevige…

Wee mij, nu de poorten sluiten, genadeloos als een mokerslag, nu de tijd in lange slierten langs mijn levensloop zal kruipen, nu de tralies mij omsingelen als een stalen spinnenrag, nu dat wanhoop en illusie als demonen binnensluipen.…

Nevelslierten, lucht aan flarden, dauwparels in een spinnenrag, stralenbundels door gebladerte van een koperen, omfloerste zon. Hoe glorieus begint deze dag! Wat kan meer poëtisch stemmen dan een boom nog half verborgen, verguld boven een watten deken door de lage horizon-zon op een laat septembermorgen.…

Nooit windstil De wind waait Dansend Fris uit het oosten Zwoel uit het westen Warm uit het zuiden Vooruit Waait de wind Fluisterend Zo zacht als fluweel Zo fijn als zijde Zo teer als spinnenrag Verder Waait de wind Fluitend Draad na draad Klos na klos Doek na doek Door Waait de wind Neuriënd Langs de zon Langs de sterren…

Spinnenrag vangt beelden uit mijn verste hoeken, opgerakeld door onze adem, hoewel ik al vertrokken ben, van dat luxe matras, die dag hoef je mij niet meer te zoeken.…

onbewust zoekend naar dat ene onbeschreven geheim tussen mos en verterend hout een microwereld, te vertrouwd tussen vlier en Spaanse aak spinnenrag en vogels vervuld van leedvermaak; een kleine zwarte poel vertroebeld door stinkend rottend blad verscholen in wortelstrengen van een beuk die 't beste heeft gehad de weerspiegeling van duizend…

de dag voor het winter wordt ontwaakt de dag wat grauw de zon laag, klimt traag omhoog kleurt de hemel dun, waterblauw een draad van spinnenrag hangt eenzaam in de lucht glinstert zilver, als bij toverslag door de wind, die even zucht wat laatste bladeren aan takken kaal, bijna bloot kleuren nog eenmaal op van okergeel naar herfstig rood…

donkere lucht ze komen ruzie stoken zijn niet bang van een griezelig gerucht ze schetteren en schreeuwen ook de vleermuizen komen eraan gelijk een bende hongerige spreeuwen zitten ze achter de bezem van de heksen aan de zwarte spinnen in hun spinnenwebben kruipen onrustig en zoeken naar vliegen en insecten in hun netten of scheren langs het spinnenrag…

Tover voor mij een nieuwe wereld, een ander licht vol van verlangen bol van gezangen Voorbij de laatste bocht, het bange konijn bij het verlaten huis, scherven in het kozijn drukt ze haar klam gelaat door het spinnenrag en ontwaart wat ze verder meedragen mag Met frisse lach, zakken vol van geur en kleur glipt ze stralend door de smalle…

En bij het rijzen van de scheemring lag hij in het gras naar de avondlucht te turen; een afgrond leek de tuin, berghoog de muren, zwart van klimop met stoffig spinnenrag; het leek een put, waarin de lichte dag op ’t donker dreef, vol schimmige figuren; enkle geluiden van de naaste buren plonsden als steentjes d’rin: een naam, - een lach.…

Gestrikte tijd, die mij omspon, verstrikt de jaren in spinnenrag, de waan van veiligheid in een cocon, geschoren luiken was alles wat ik zag, om alleen door kieren het morgenrood te vangen, zo weinig, maar zo helder als kristal, de onbewuste kern van het verlangen, rechtvaardige spiegels uit het heelal.…

het labyrint van gedachten en aangeleerd gedrag, in een carrousel getransformeerd, herhaald in bewegingen die ik in schaapskleren vertaal, waarin dichters herder z'n zwarte wolven hoedt, zich niet laten kooien, zich op de literaire vlakte houdt, waar ik de kale zinnen pluk, wordt mentaal voedsel niet verteerd, vergaat wol tot spinnenrag…

Spinnenrag vangt stemmen, uit de verste nissen van de kamers, opgerakeld door mijn adem, hoewel ik vertrokken was blijft er een vage afdruk op een leeg matras, die dag hoeven ze mij niet meer te zoeken, op beslagen ruiten verschijnen de wasem van beeltenissen, één goede beurt, de ruimte maakt zich vrij van stof en van enig spoor…

gedachte Kransslagader voor het bloed dat jij laat stromen, In het zachte weefsel van mijn gemoed Kans lag nader dat wat moest komen, Wat we zonder bewustzijn zochten Onvermijdbaar door ons te ontginnen, Nooit beginnen mocht Na worstelen, klungelen Ons gewroet Stampend, pompend, elke slag Slaan we samen het ritme Dwars door meerdaags spinnenrag…

Geslepen glas, gevangen in het spinnenrag; wacht ik op die ragebol die mij boenen mag. Geslepen glas, achter iedere ruit steekt een ander vel; grijpt een lachspiegel zijn kans in een vormenspel. geslepen glas, de wereld door een ruit geprojecteerd; wordt niet altijd met een wonder gehonoreerd.…

IJle spinnenrag vangt stemmen op, uit de nissen van de boezemkamers, levend stof opgerakeld door mijn adem,al hoewel ik lang vertrokken was, blijven er vage afdrukken achter op een leeg matras en in alle vragen die je in de spiegels van mijn ogen las.…