Alle inzendingen over stuifzand

letters tot stuifzand geworden glijden door mijn korte vingers verwaaien zonder ooit een woord te vormen vallen terug op het strand waar de oude zee hen opnieuw overmant onderhevig aan vermaledijde stormen ik houd mijn handen op tot dragen toe bereid maar zie met lede ogen aan dat het machteloosheid is dat door mijn vingers…

De trotse dag loopt op z’n laatste halmen en begraaft de aardse vuilnis achter zich, laaft zich aan de transcendentie van de nacht, breekt in duizend splinters, verwaaid tot sterrenstof en stuifzand in de ziel van mijn gedicht.…

ik ben neergedaald op een open plek te midden van zwijgende stenen zuilen het gewone lijkt daarmee bijzonder gek en het lachen staat mij nader dan huilen ik ben opgesloten in een bakstenen gedicht om te rijpen in een kluis van jaargangen totdat ik mij weer zelfverzekerd opricht zonder weet van gemis of verlangen ik ben omwonden met verstikkende…

eens was jij het roodborstje je zong de nachtegaal van haar plek nu krijs je gelijk de meeuwen verloren boven een verlaten strand de golven overstemmen jouw treurgezang je bent als stuifzand…

ach zon der zee, vonk geslagen uit gehoorsteen onoplosbaar is het lichaam dat in muien kruit boven de zee sterren, onder het verhemelte achter op de tong stuifzand, en maar niet slikken, slikken ------------------------------ uit: 'Lichaamswater', 2002.…

Vermaak in stuifzand: speels lachend knielt de moeder bovenop haar zoon. De fazant snelt heen: een wijnrode vlek verzinkt in het hoge gras.…

Zeewind en zon weefden een warme deken stuifzand en helm zongen het requiem meeuwen schreeuwden de mis bij het getijdenorgel van de zee voor een verstilde oude man die zonder hulp gestorven door schoon en ziltig zeezand begraven is. Gekromd zijn handen in een onvertaalbaar teken.…

nazomer alles plast verwaaide terrassen groene tafelpoten stuifzand op hopen golfbrekers palen meeuwen hangen in winden mensen dralen wel of niet afdalen aan het strand buldert de zee bij strandpaal zeven-honderd-zeven kwam er het besef van zijn geloof de aarde was niet rond maar plat hij kon er van af kukelen…

Zij kruipen voort als eeuwig stuifzand maar keren nooit naar ijle luchten weer.…

In Eftelings eethuis Polles Keuken brengt uitgebeelde lekkernij op het ronddraaiende rad water om je proefgrage tong binnen de ronde ruimte laten pannenkoeken vol zoete of hartige smaak nabije tuinbloemen en verre heidevelden aan het Loonse stuifzand hun geuren samenwaaien doen sprookjesbeleven bloeien terwijl het zich vermengt…

en weer klad ik hoop tegen de muur als ontelbare, grijze wolken rond gefluisterd in blinde stormen en al wat ik ben blijft bestaan in immer onbestemde regen wanneer dag na dag de stenen verpulveren tot stuifzand in de wind een stem in dag tot nacht gezwart breekt de laatste gebeden als ver weg het kind schreit door de schaduwen…

Braakbal, struweel, stuifzand, haaksnavel, kop asgrijs, grondwaterstand, imitatietalent, showmaskerdier, rozenkevertekort, libellen hier kikkersprongen daar, kruidachtige plant, verzuringsgraad, duinriet, zandzeggestand, opprikgedrag, eendagsvlieg, lokroodsier, hommelmaaltijd, hagedissensluiptocht, neerslagvervuiling, spitse muizenvluchten,…

Als zwierige zandkorrels in dwarrelende winden drijven we doelloos rond en kunnen elkaar niet vinden We wonen in luchtkastelen vol opgeblazen dromen tollend aan de hemel langs de toppen van de bomen Jezus verbleef drie dagen lang in het ’t Vaderhuis met open ramen Zijn wijsheid ving het stuifzand op en kneedde alles samen Bijééngebald…

kon ik de lichtjes plukken van het hemelse gordijn de glimpjes strooien in jouw nachtelijke brein zo, dat jij gaandeweg weer de stappen zet het pad vol keien tot stuifzand plet kon ik op de mistdeken wat aanknopingspunten stikken wat kleurige versiersels als houvast strikken zo, dat jij weer gelooft dat de zon in kale bomen elk…

Stuifzand dit leven, vliegend schuim. Het leek mij, versteende vogel in regenpak, niet wijs op het glasloos terras te blijven. De vrees voor strop en gas joeg mij het strand langs. Ik wilde meeuw zijn maar vogels sterven ook. Dit gaf zekerheid. Dood als verbeelding.…

Zoals wij daar lagen met takjes en twijgjes nabij een bosrand zonder vragen het stuifzand dwarrelde blij Minuten die zich moeiteloos plooiden in een waar geworden droom de ranke grassprietjes tooiden het spel zonder rem, zonder toom Een roek kwam en streek neer in het geschilderde licht van de dag zag goudvinkjes getooid zonder veer en…

Zoals wij daar lagen met takjes en twijgjes nabij een bosrand zonder vragen het stuifzand dwarrelde vrij Minuten die zich moeiteloos plooiden in een waar geworden droom de ranke grassprieten tooiden het spel zonder rem, zonder toom Een roek kwam en streek neer in het geschilderde licht van de dag zag goudvinkjes getooid zonder veer over…

Gekneveld stuifzand wringt de jongste vloed uit het zwierige duin stormachtige buien knijpen traag het oude, zwakke licht uit de dagen de eeuwige branding verslindt gulzig vermaalt smeulende zomersporen tot schuim een eindeloze en gapende leegte vult de uit schemer opgetrokken herfstdagen alles wat stranden steeds stempelt sterft gestadig…

Als een vlieger laat ik het eiland op ik draaf de grote leegte binnen een zilveren draad verbindt mij met opstijgend strand de dorpen zijn in zee gegleden het vee is door de horizon verzwolgen alleen galopperende paardenhoeven achtervolgen mij het wad toont de sporen van dode golven de wind baart stuifzand en fluisterzang slechts één…

het stormseizoen is begonnen als ik mijn ogen sluit hoor ik dan nog wel de vogels zingen het zoemen van de bijen en het ruisen van de wind zal ik het missen de geur van pas gemaaid lentegras het stuifzand op een winderige dag en het rood van de ondergaande zon hoor ik dan nog wel het fluisteren van overleden stemmen of zullen woorden…

Onder het schijnsel van een dunne maan zinkt een roestig schip in de oceaan gemorste schaduwen schieten voorbij golven dansen de verte dichterbij De zon verstopt zich achter de wolken stuifzand weeft patronen aan de vloedlijn het bos zit vol hout dat niet wil buigen een zwaargewicht hangt aan een zijden draad Malle molens draaien op volle…

wij hebben het land verdeeld een tuin geschapen waar ieder zijn deel van de schepping kan maken met groene vingers zwarte aarde strelen knoppen en verwarde bloemen nog even stelen in hun openen naar de zon ik wilde stuifzand duinen en veel wind dacht mij een kind met grote zwarte hond en zee als vagebond alleen het helm is blijven…

De houten zee schep ik in blikken emmers drenkelingen worden eruit gezeefd sloepen en boeien werp ik terug op de door eb schoongespoelde bodem een zwoele bries blaast de kleuren droog dolle meeuwen storten zich op een zeekaart zonder water duinen en dijken kijken werkloos toe in het stuifzand dolen de schippers er valt vers licht op eeuwenoude…

Dag en nacht hebben zichzelf overwonnen en alles op een naderende toekomst is ingesteld, staag veranderde patronen van vergankelijkheid, stuifzand zich in levende sculpturen weerspiegeld.…

als ik er niet om vraag als ik ze zoek vind ik ze niet soms maken ze me sprakeloos dan weer zijn er zeeën van ideeën of er zijn verhalen zo oud als de straat die toch weer nieuws blijken gedachten springen uit het onbestaande krijgen plots een levendige betekenis hartbrekende wartaal vol van haperingen om daarna weer te vervliegen als stuifzand…

Wind op grote hoogte, onbezonnen en telkens weer bedolven Kleurencombinaties van de bodem, verscheidene keren gevuld met stuifzand schimmig is hun herkomst. Blootsvoets de uitdaging om aan te gaan was er maar één paar voetstappen te zien, ... als zaden in het zand op de grond, een dracht van gouden ochtendlicht.…

kruimels achtervolgen alle geluiden in stilte niettemin ben ik op weg, heb ik mijn land ontsloten twaalf uur slaat de klok, de dag is doormidden gebroken koffie uit automaten laat plastic achter in de mond en smaakt bitter, ik weet het, ik heb eraan geroken de stoet komt weer op gang zonder dat ik het merk roest van de ziel is nu verwaaid met stuifzand…

ingeslagen om op deze vroegere ochtend verzeild te raken waardoor dadelijk het vermoeden rijst dat het verleden onveranderlijk synchroon met ons loopt - wind trekt golven door de dennen en ondergronds heeft de zee schelpenbanken, helse brekers en muien afgetekend misschien ook hier is geen plaats genoeg om het vele te bewaren en zoekt stuifzand…

voor korte duur, zegt ze ga maar, knik ik en zij, die engel, wordt plots een stoffige steen gevoegd in het huis van het leven; wij hebben nu hetzelfde licht gemeen waarin het vergankelijk paard wordt bereden en zuchten zijn om na te streven ik sluit het raam en voor zover ik dat in mij heb ervaar ik medeleven; ze heeft haar droom met stuifzand…

* Een waas van groen, een geheimzinnig opeenvolgen van soorten, maand na maand een ander gras strijkt bloeiverstikkend stuifzand dicht - van fluitekruid een sluier, ongerepte dovenetel, kaarsen vol zaad, niemandsverdriet.…