Stuifzand

Ruist de mottige regen langs de schaapskooi
van mijn wollige verwachtingen, het priemend
daglicht is schreiend heengegaan,uit de sikkel
van de maan welt zijn allerlaatste traan.

Daaronder op de grote stille heide kuisen kuddes
schapen de braakliggende taal , ontsnapt en aan de
herders van de ledigheid, ten prooi gevallen aan de
zwarte wolven en getapt uit het vat van deemoedigheid.

De trotse dag loopt op z’n laatste halmen en begraaft de
aardse vuilnis achter zich, laaft zich aan de transcendentie
van de nacht, breekt in duizend splinters, verwaaid
tot sterrenstof en stuifzand in de ziel van mijn gedicht.

Zie ook: http://www.pamapoems.nl

Schrijver: pama, 15 mei 2011

pebmartenskpnmail.nl

Verwaaid tot sterrenstof

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

3.0 met 4 stemmen 185