Alle inzendingen over toezien

te mogen toezien hoe iedere bloem een avontuur op zich in elkaar vloeit om mij volkomenheid te laten aanraken maakt dat ik deze zomer niet uitgeschreven raak over schoonheid die liefde zichtbaar maakt…

terwijl ze toezien hoe alles komt even blijft weer verdwijnt wortelen ze zich in elkaar doorgronden de diepte op zoek naar onwankelbaarheid de kracht van hun gehechtheid met bloei in de kruinen als eindeloze lente te verwoorden…

Het is bizar en absoluut unfair Een schande en een smet op hun blazoen Wat kon Joost nu in godsnaam anders doen Dan toezien hoe die won, een non-binair... Joosts inbreng was toch echt de moeite waard Meer dan een muisje met een lange staart…

ik kan niet meer tegen al dat afscheid het vast willen houden het scheuren en splijten machteloos toezien hoe leven door vingers glipt al houd je ze nog zo stijf gesloten ik wil niet meer voelen wat ik nog had willen zeggen willen doen, had moeten doen zou moeten doen alsnog…

opengereten zielen tranen van bloed harten ontboezemd kloppend in de palmen van mijn handen het blijft toezien en voelen hoe vergaan de mensheid kan zijn onder het toeziend oog van een god bedenksel waarbij men zoekt naar troost en niet kunnen missen als klankboord…

Je handen willen maar al te graag maar keer op keer tast je in het duister, je hart huilt Het zijn steeds maar weer dezelfde wolken die voorbijkomen Ik kan enkel maar toezien en er zijn, proberen te begrijpen Ik huil met je mee, wachtend op morgen. Nee, het is geen goeie dag vandaag.…

Met brede armen luister ik Met handen vol groene oren Veelstemmig gefluister van pluizen Fijne sporen geluid op de bank Een vrouw en haar dochter kijken rond, het meisje tuurt en zegt met wiebelende benen Ik word mama net als jij met een papa en een kind dat dit het mooiste plekje vindt van alles, heel de wereld, het heelal * Het…

De lont verkoolt in het vlamhart en ervoor staat de wapenbroeder van Jeanne d’Arc. Hij zag machteloos toe hoe ze terecht werd gesteld. Iedere keer wanneer hij een licht opsteekt, ziet hij een geblakerde, terugstaren vanuit het vuur. Neemt waar dat hij toekijkt en wat hij ook lijkt, het is niet voldoende. ---------------------------------…

Uit de mode, uit de tijd, het is niet anders, dan ben ik maar onaantrekkelijk, erom afgekeurd dat ik me zo opvallend vertoon en overbodig de aandacht trek Zo word ik gezien. Ik word gezien en het smoezen vermaakt me al praat er niemand met mij En jij laat me weer wachten tot de receptie belt dat je er bent Dus zit ik hier maar wat…

ik kon het alleen maar stilhuilend toezien…

nu er na een warme periode een omslag heeft plaatsgevonden is het klagen niet van de lucht na een lange droogte is het thans weer veel te nat met lede ogen moet ik toezien hoe men zich ternauwernood het vege lijf weet te redden van een zekere verdrinkingsdood in het afvoerputje van het gemoed…

naakt is het toezien in het tranendal van de steengroeve waar van verre iets wuift de rand te hoog de plek te diep er is geen stem zodat spreken zwijgt er bestaat geen gids voor oude planten van afgesplitste loten met spruiten grind van de groeve is teveel in beweging zodat belopen te vroeg zou volgen…

over haar nek simuleert ze ziek strakzat van toezien in een keurslijf is het bed vandaag haar kogel uitziend dat hij verloren thuiskomst met linkerhanden rondjesdraaiend dient zij hem alleen nog van repliek dubbel opgeblazen aanwaaikont welgevallen onder bolgevreten buik propt zich het voedsel in zijn mond als een pasgeboren kind blèrt…

Laten en rustig toezien, hoe alles wordt gedaan. Hoe harten blijven kloppen, terwijl wij mensen slapen, en doorgaan met bestaan. Luisteren naar de wind, die fluistert in de bomen, en ook wolken drijven laat. Zien hoe liefde wegen vindt, wanneer mensen leren laten, en toch het liefste blijven doen.…

Ik heb je als zandsculptuur opgebouwd vanuit droge korrels gaf ik je jouw gezicht met mijn vingers miljoenen verwerkend vormde jou vanuit een loze massa je belijning ragfijn door kosmos omhuld steeds dieper groef ik in mijn binnenste haalde jou eruit liet de wereld je zien totdat de storm je ondermijnde en ik moest toezien hoe jij…

het zilverglanzende web fluistert met een teer ruisen in de wind, tooit zich met parelende druppels als heldere diamantjes en lokt en verleidt elk onervaren vliegje, de kruisspin glanst en flonkert, als een robijn, in briljant gezet, haar fijne zilverdraden verkleven de zwarte lijfjes, vleugels, pootjes, met afgrijzen moet ik toezien hoe…

Hulpeloos toezien dat hoeft gelukkig niet als je je hart opent voor alle verdriet. Al lijkt je gift een druppel op een gloeiende plaat, de mensen uit Azië zijn er wel bij gebaat. Geef op giro 555…

Ik hou van je Maar ik weet dat het niet kan Ik weet dat het niet mag ik hou van je Maar ik mag niet met je knuffelen Mag je niet lief hebben Je niet in me armen houden Ik hou van je maar ik kan niet mijn leven delen met jou Zal je nooit kunnen kussen Want er zit iets tussen Ik hou van je En nu moet ik toezien…

als de roep van de koekoek hoe de opkomende avond zacht gonst als een bronzen gong die mild door mijn klepel wordt gestreeld in donkere spalten van het tweelicht dansen reeds vuurvliegjes, als een sterrenhemel, boven de stilte van mijn groeiend verlangen naar jouw warmte kom laat ons snel de loutering zoeken van de koele nacht en toezien…

schoonheid op de zetel van het schoonste hof met uw gelaat naar het noordwesten van uw zo zeer gescheiden land gelijk een Venetiaanse van het noorden schittert gij in uw eigen poëzie waar uw beeld in menig harten sluit Gezelle zich niet omdraait in zijn graf achter zijn masker viel zelfs Ensor voor uw voeten die de kunst met open mond van toezien…

Toezien tot het einde, het kwam steeds dichterbij, Maar ondanks deze ziekte was je soms nog blij. Voor alles wat je leven volmaaktheid had gebracht. De liefde van je leven zat bij je dag en nacht. Als ik je lichaam zag, zo gekromd van pijn, dan zat ik stil te bidden, Heer, laat het over zijn!…

Zeker eerst vertederd toezien hoe de kindren elkaar op een lentebriesje blazend zich vermakend tussen omgekeerde hoge houten stoelen voortplanten, dan je aangesproken voelen bij het noemen van je naam en ook nog eens als een geparkeerd station luisterrijk te kijk staan terwijl je zit te eten met andermans mond omdat je de jouwe wil sparen…

machteloos moet zij toezien hoe smetteloos wit verwatert vuil/grauw wordt haar speelgrond modderig haar paden al worden handen haar zacht opgelegd kan zij haar blik niet afwenden haar stervende geliefde het gelaat dat haar zo dierbaar wil zij behouden met handen en voeten hart en buik in eeuwige omstrengeling desnoods samen sterven…

hoe dikwijls was ik niet verdwaald in het leven begaf ik mij bekaf op onbegaanbare wegen en ontmoette er hindernissen op mijn pad klauterend over dwarsbalken van weerstand en springend voorbij greppels van wanhoop moest ik wel toezien hoe de dood mij quasie onverschillig doch nauwgezet als een schaduw bleef volgen vooralsnog met de hakken…

Trouwe God, wil toezien op mij En blijf mij steeds geheel omgeven Wil mij leiden op de weg ten leven Hou mij vast en ga mij niet voorbij Amen (Enkele woorden uit Psalm 139)…

Allicht spoedig, of veel later misschien, verhalen doek, zang en papier vol ijver flitsend klankenspel onder scherp toezien.…

We hebben muzikanten besteld maar kunnen we hen betalen? Geef ze maar thee .....Luister, de bomen vallen .....Heerlijk, het geluid van bijlen .....die de boomgaard kappen .....De tijden veranderen .....Speel! Ik wil het vieren! .....Dan kunnen jullie daarna vertrekken Ik weet het niet, ik wil weg Waarom zijn we zo oud geworden? Ik herinner…

Ik kan alleen maar stilletjes toezien hoe jij onze relatie vergooit. Dagen op kantoor altijd druk en bezet Als ik bel krijg ik geen gehoor je hebt "ons" op pauze gezet. Sorry dat ik van je hou en graag bij je zou willen zijn. Waarschijnlijk geldt dit niet voor jou je zit niet op dezelfde lijn.…

zwaartekracht in slagorde afgezet tegen het grauw van de wintermiddag-hemel zwenkten de donkere eenmotorigen synchroon van links naar rechts van rechts naar links en profil bij het snelle stijgen als messcherpe grijze schijven dan in bijna looping weer omlaag dit alles zonder dat zelfs maar een vleugeltip een andere raakte bewonderend toezien…

nog lang niet klaar toen vruchtwater besloot vooruit te vloeien en mijn angst begon te groeien over al mijn voorspoed heen, heel alleen was jij na dertig weken al te vroeg geborgen in verwantschap met de dood en toch bestond er, levensgroot de kracht om jou nog te bewaren * nu, na zoveel jaren kijk ik terug naar hoe ik toen kon toezien…