Alle inzendingen over verbittering

De namen van wie eens mijn vrienden waren werden tot as tussen mijn tanden, en ik spuw ze uit. eenzaam schijnt men te moeten zijn in deze dode landen, het leven dooft in kaars na late nachtkaars uit.…

Als mijn hart zich kon verweren, dan zou het in jouw lichaam gekropen zijn om zich voor altijd te koesteren tegen jouw diepbeminde, gloeiende lievelingshart. Nu ik als een brave hond naar je luister, weiger in de val te lopen, mezelf nog meer onzinnig te vernederen, wat je het liefste nog zou willen, mijn totale ondergang, denk ik dat mijn…

kennen vreugd noch smart maar hun haar zit goed en glanst versuvd op weg naar een strak vel in het bezit van een handvol oversluitingen niet tot vrolijkheid bereid niet voor verbittering vatbaar zie hier de nieuwe hoeksteen van een leeg bestaan…

In lange rij achter je kist geen mens die drie dagen geleden wist dat hij vandaag hier lopen zou zò diep bedroefd "t is koud en kort de plechtigheid dan denk ik met verbittering van nu af aan ben jij, Herinnering…

Hij wordt gedreven door verbittering. Hij maakt de mensen zwart die tegenstreven en wie zwart ís, gunt hij geen kans van leven. Hij brengt verdeeldheid en vertwittering. Zodat je minder wijsheid en geluk bij Donald Trump vindt dan bij Donald Duck.…

bij thuiskomst zie ik de foto van de dag waarop wij zo gelukkig waren elkaar het Ja-woord gaven mijn zoon, het levende bewijs van wat eens liefde was prijkt deze foto in zijn kamer, als ' bewijs ' nu rest er niets dan verbittering onder 'n dikke laag stof…

Het einde van jouw seizoen De hemel neemt al lichtere tinten aan: de bleke dag is hier waarop ik je prijs moet geven aan aarde en aan vuur Verbittering was je metgezel; je was getuige van mijn tranen; Je sprak over verschrikking en over trouw. Ik was er, maar je wist het niet Winterkou slaat me in het gezicht jouw seizoen is voorbij…

zijn lucht is oud en ruikt vergeten niemand wil meer van hem weten hij zoekt in armoe naar mijn naam en is jaloers op kunnen en mijn faam gebrek aan woorden vlaagt voorbij nietszeggend in wanhopige verbittering geen leugens meer nu eindelijk de waarheid als juweel in structurele schittering zijn schaduw is verloren, echte…

Zoals de kat met haar slachtoffer speelt, Zoals haaien doldraaien bij de geur van bloed, Zo vindt ook de grote vleesetende aap, De kroon van de schepping, Genoegen in sadisme en vernedering, Gevoed door haat of verbittering. De sleutelwoorden zijn religie, racisme of eigenheid, Maar het roofdier verliest nooit zijn geaardheid.…

Op zijn mond ligt een lach Maar zijn ogen staan grimmig En zijn blik is strak De regen stroomt langs zijn haar Vertroebelt zijn zicht Even is er twijfel, maar dan wordt zijn geweer gericht De gil doet zijn ogen niet knipperen Geen reactie op het bloedige beeld Op het beeld dat hem later zal verbitteren Dat later in zijn dromen speelt…

De wereld draait door met verbittering over verloren perspectief.…

Kom mijn liefste kom laat mij je leiden kijk niet om maar voorbij de horizon Er rest je niets dan wat verloren idealen Je dromen komen ooit wel uit Verlies geen tijd aan verbittering of teloorgegane vriendschap Diegene die naast je staat je tranen vangt zaait het nieuw gewas dat de zomer rijkelijk oogsten zal…

Altijd feesten Bier na bier, lekker veel drinken En lachen met je vrienden Dit is jouw leven Maar… Hoe echt is jouw leven Als je niet één keer kunt huilen? Vrouwtjes oppikken Wel nemen maar niet geven Altijd vrij, niet denken aan binden Dit is jouw leven Maar… Hoe echt is jouw leven Als je niet één persoon kunt liefhebben? Niemand…

verbitterd keilde de dichter zijn veer en laatste sonnet in de puilende mand poëzie bekoorde niet langer het land verlaten door recensenten van eer wie durft zich nog wagen aan dicht en spraakleer aan eerlijke verzen waarin ‘t beeld zich brandt gekruid met wat humor, subtiel of saillant in lyrisch extraverte of ingetogen sfeer ? kringetjes…

Te veel gevechten heb ik gezien, te veel gejank van vrijers gehoord, ik ben altijd te ver gereisd. Een kijkdoos heeft mijn oog vervangen, Een bromtol mijn oor. Te veel modder, te veel krengen er in. Te veel vreugde. Ik verberg mij nu tussen de minnaars, die bedelaars. --------------------------------------- uit: Gedichten 1948-1993…

Opruiende dromen het onvermoeibare willen als kind en verder kijken dan mogelijk, ik zag de cynische blik en hoorde de toon van de volwassenen, waarachtig ik wist dat ik zo niet wilde worden en toch, al vecht ik er nog steeds tegen en ontken ik het, het ouder worden temt je tenzij je heel gelukkige genen hebt, ik niet. Zo worstel…

Het regent iedere druppel druipt langs het glas van het raamkozijn iedere druppel gelijkt een traan uit een broos en verbitterd lichaam.…

De herinnering aan die mooie stad wekt geen verbittering ik heb hem lief gehad.…

Zij wringt zich daarin om en om en vrij en scheukt zich los van zijn verbittering. Niet zij maar gans de nacht komt dichterbij.…

bedolven land dat ooit de naam Groningen droeg, monumentale restanten ontstijgen het puin waar nu de laatste bloemen hun kleuren nog trachten te uiten - in een pracht als nooit tevoor landerijen haasten zich om de gewelven van mijnbouwschade te ontwijken, terwijl het grondwater zich meandert tot een bedding vol van verdriet, verlatenheid, verbittering…

weer klooster ik mijn eigen strand de uitgestoken hand liep in een ander ritme voor ons draaft de hond die vagebondt met alles wat ze vindt ons laatstgeboren kind alleen de golven horen onze woorden verbittering die zucht zout hangt in de lucht we zijn de boulevard weer opgegaan daar braken onze dromen of het goed zal komen…

Toch heb ik je nog lief maar doorheen de witte schittering doorheen de witte kamer der verbittering. --------------------------------------------- Uit: 'Omgekeerde volgorde', 1961.…

in haar ogen zie ik verbittering, in haar gedrag zie ik ontkenning, in haar 'theater' zie ik de 'gestorven' zwaan. in het verdriet van de nacht, in de kilte van de noordenwind, in de dans van enkelvoud, in een gebroken spiegel van onschuld in verdrongen tijd.…

O, tevergeefs ontvlucht verbitteren, wanhopige ijverzucht en afgunst die zich zelve niet begrijpt! ----------------------------- uit: Verzen (1926)…

in overpeinzing terwijl gedachten beuken met noorderslag botsen dukdalven verbittering en spijt vonden verspilde woorden toch hun weg in vrijheid in tragiek van leven lach na lach traan na traan het kan me niet schelen zolang ik jou maar heb want gisteren bestaat niet meer alleen nog maar de morgen nu de herfst door onze haren speelt…

je stond temidden van de bloemen, ik zag je opengaan je bloeide heel kortststondig een vonk magie raakte me aan ik liep betoverd naar je toe je lach omhelsde mij voelde hoe je handen praatten ze maakten me zo blij ze pelden lagen van verbittering streken angst en woede weg ogen kregen weer de schittering die je altijd in je woorden legt…

Ik rook drink doe verder niets lees geen boek ontvang geen vrienden denk enkel na zie geen licht voel geen vreugd geen wrok slechts verbittering val dieper en dieper tot de bodem in de zielloze ruimte begin van het einde in zicht komt dan plotseling iets is het een verschijning een woord gebaar gevoel dat mij krachtig…

als de waarde van mijn woorden tot het nulpunt is gezakt en de hoogte van de vriendschap door de tijd is afgevlakt is het tijd om te vergeten dat mijn naam jou nog iets zegt en dat ik ooit zal weten waar de oorzaak wordt gelegd als het verdriet om een verleden tot verbittering heeft geleid en het zaad van haatgevoelens opgroeit tot zinloze…

Als de waarde van mijn woorden tot het nulpunt is gezakt en de hoogte van de vriendschap door de tijd is afgevlakt is het tijd om te vergeten dat mijn naam jou nog iets zegt en dat ik ooit zal weten waar de oorzaak wordt gelegd Als het verdriet om een verleden tot verbittering heeft geleid en het zaad van haat gevoelens opgroeit tot zinloze…

Verbittering gezaaid in een tuin waar vogels zongen? De rust verstoord, ontluistering gebracht waar harmonie was? Blijheid weggevoerd waar ooit feest gevierd werd? De spontaniteit ongemerkt, het zwijgen opgelegd? Steeds van die duwtjes gegeven die de verkeerde kant opgingen? Wat was het doel? Wat was de drijfveer?…