Alle inzendingen over verdord

De kale bomen en verdorde bladeren. Ook een kleurenpracht.…

Ik genoot van de bloeiende rozemarijn die nu verdord is...…

Als bloemen zijn verdord, is niet per definitie de gift aan gort!…

lage winterzon, vanuit verdorde struiken klinkt een roodborstje…

[Haiku] verdorde takken uitgestrekt naar de hemel een grotesk gebed…

Verveeld je Blik verdord Als vlas Je haar Vergeten die Mens die ooit Begeerte was…

De avond viel er was niets dat haar schoonheid overtrof totdat in het pastel een gors haar glimlach verdorde.…

Aan het einde van het pad tussen bloeiende bloemen en verdorde bomen ligt het einde.…

Ze was een prachtige dame, een schoonheid die zich horizontaal .. staande moest houden Van haar onschuld nam ze al eerder afscheid haar vriend gaf haar een horloge een gouden Ze hield van wandelen derhalve tippelde zij; zo lokte ze vele mannen in haar heerlijke net Die verlangden warempel een kus op hun dij waarna ze liefde zochten met de…

Hoewel triestig verdorde het gebied verder. Onherbergzaam voor mens en dier. Verlaten. Geen hoop meer op beterschap integendeel. Het zal nog erger worden net als het schijnende gebied van een maanlandschap.…

Blaadje, door de noordse vlagen Van de stengel afgeslagen, Werwaards gaat gij? " 'k Weet het niet! Wind en Zefier doen mij dwalen Naar een onbekend verschiet, Van de bergen naar de dalen, Van de vlakte naar het riet: Nu eens in de zonnestralen, Dan eens waar de regen giet. 'k Mag niet vragen En niet klagen: 'k Ga waar àlles heen moet…

nooit zal ik je diep genoeg kunnen begraven omdat ik je als onvoltooid zie jij voor immer in mijn leven hoort nimmer verloren geurend treurt midden doods…

Leven niet meer zichtbaar, Verzonken in verdorde aarde, Oppervlak alleen nog dor en doods - Slaapt ongezien nog in de diepte, Waakzaam tot het uit de dood Weer op zal staan - opstanding Die immers mogelijk blijkt Als grote volle druppels Vallen op het verschroeide land En het nieuwe leven ontkiemen zal Vanuit het allerdiepste dal…

Ik betrad jouw leven als een verdorde paardebloem Jouw liefde veranderde mij in een bloeiende Baccara-Roos…

mijn glimlach voedt verdorde wortels welke lang het licht moesten ontberen ik vroeg me af komt er nog zicht op leven uit droge grond als het slechts op tranen kon teren ik koester de nog schuchtere scheuten blaas een zachte woordenwind langs het tere groen ik weet het zeker niets weerhoudt nog de langzame weg naar…

staak het spelemeien, Ga 't beschreien: Wat ge ontwortelde is verdord.…

De zee wind,golven banen van schuim vluchtig en toch taai als stroop wanhopig vasthoudend tot verdord, verdroogd ophouden te bestaan.…

ach, hortensia je verdorde kopje, het steekt nog fier omhoog doch, de tooi van sneeuw jou toebedacht als sier gleed tot aan je middel omlaag…

De verdorde boom heeft een top van trotse sier; de aalscholver zit. Twee spechten vliegen zoekend heen en weer, te druk om te hameren.…

Een rode vlek laat in oktober de roos bloeit wat vermoeid de vorst liet haar nog ongemoeid een wonder tussen `t blad van koper wat glazig oogt haar rood tussen het verdorde en vergeelde blad alsof het reeds was gevat in koude handen van de dood verwonderd kijkt ze rond `t verdorde en vergeelde blad doet haar vermoeden dat de zomer reeds…

Maar dit is wat er over blijft En waar een dichter over schrijft: Tussen verdorde blaren En takjes die eens twijgen waren: Een schedeltje.…

Veel kostbaar bloed heeft 's werelds loop gestort en menig bloem is onverhoopt verdord; verhef u niet op jongzijn en op glans, de knop valt af, eer zij geopend wordt.…

Als de lucht niet meer blauw zal zijn en de aarde verschroeid Het gewas lang verdord en de mensheid geboeid Dan pas zal men de zonde zien die men hier heeft verricht Dan rest enkel het wachten op het eind van het licht…

Veel, dat fris moest spruiten, Blijkt ter kiem verdord. Maar de merels fluiten, En de zomer wordt.…

U schreef proefschriften vol verzen die nooit verdorden. Toch moet u - 't is te dol! - nog altijd doctor worden. P.S. Op dit kwatrijn heb ik kort moeten zwoegen. Hopelijk is het niet tot uw misnoegen. Door doctorandus Z…

de wortels van een dragende boom zijn verdord de oude vogel verlaat zijn nest omdat zijn beschutting de koude niet langer kan weren * de aarde vangt al snel ontheemde grijze veren…

De kou heeft hem verschroeid, maar hij, ontplooid, bleef aan de zomer trouw, open en strak, een eikje dat zijn blad behield, bruin en verdord, maar eetbaar bruin en leefbaar dor. --------------------------------------- uit: 'Verzamelde gedichten', 1993.…

het donkere woud uren zijn er sinds de avond al verstreken Iets in mij is er dat mij ervan weerhoudt ‘t draadje met mijn bestaan te verbreken Verdorde bladeren onder mijn voeten ritselden krakend door het nachtelijk kil Vijf uur geleden.. ik verloor de moed en mijn hart klopt bijgevolg tegen mijn wil…

Hoe zou de wereld er dan uitzien, Verdord en doods misschien? Wees zuinig op wat ons is gegeven Laat alles wat leeft leven.…

de vader bewaakt zich als een fort een bastion van spanning en van dreiging mijn pijlen buigen krom nog voor ze zijn geschoten mijn boog is reeds verdord nog voor hij is gevormd en zinnen breken af nog voor ze zijn gesproken mijn woorden zijn te kort om vader te verstoten…