Alle inzendingen over vergiffenis

Ik wil u schoon vergeven, Omdat ik in mijn groot gemis, U toch niet meer kan schenken Dan wat vergiffenis ------------------------------ uit: Vondelingskens…

wat jij voor mij verbergt een geheim met een slot is het geheim of een grap iets wat niet bestaat of waarvan jij dat wilt verlang je naar de woorden die je vertellen wat jij wilt horen of niet als ik weet wat jij bedoelt weet jij wat je wilt en dat is anders en dan mijn gedachtes spelen door de straten van vergiffenis…

Ik wil U geheel vergeven omdat ik U zeer bemin, vergiffenis in liefde weet einde nog begin. Ik wil U geheel vergeven omdat ik bij mij zelf weet de zwakte van mijn hart de diepte van Uw leed. Ik wil U geheel vergeven omdat ik in mijn groot gemis U toch niet meer kan schenken dan wat vergiffenis.…

Er is goed nieuws voor alle allochtonen In dit land wordt geen mens meer uitgezet Nu Geert, ter redding van het kabinet Zijn kale bullebak van Wijken en van Wonen Die keihard heeft gelogen en bedrogen Toch ijskoud in zijn midden blijft gedogen.…

Vergeven is het “ver-leden”: het leed ontnemen in het leven. Hij die vergeeft, verkrijgt een grootse zegen. De verloste kan nog een toekomst betreden. Het is een schip dat de woeste baren inruilt voor het zacht wiegende water, in de avondzon van later en waarop het de haven kan binnenvaren. Wat is het wonderbaarlijk dat beiden opgelucht…

wat over is mag ik dan als het kan een heel klein beetje een greintje vergiffenis alstublieft…

Een wonder dat er ook nog liefde is en vergiffenis.…

hij had het veld geruimd met diefstal zijn sporen gewist geen haar of pluim gelaten dat nog aan hem kon herinneren want hij wenste haar vrij van gevoelens als schuld of anders de twijfel die hem had belaagd nog maanden na zijn vertrek het onderhuids gevraag of wel of niet of wat dan ook hij wist waaraan hij was begonnen hij moest er niets…

Elkaar respecteren Elkaar accepteren Elkaar vergeven Wees lief voor elkaar Met respect, acceptatie en vergiffenis Heeft een ieder een gelukkig leven…

Te gekwetst om te vergeven Te verdrietig om te vergeten Oases van een eerder leven Al die tijd verborgen gezeten Tussen ster en duisternis Zoekend naar vergiffenis Te diep gezonken In pijn verdronken…

Vergiftigd door hun hunkering, hun hunkering naar vergiffenis, die ze tot nu toe niet gegeven is. Ze zoeken het in hoeken, ze zoeken het in gaten. Schreeuwend en vloekend, kunnen ze het zoeken niet laten. Als vleermuizen in de duisternis, smeken ze om vergiffenis. Ze spuwen hun gal, met een zwart hart in het heelal.…

Ik zakte zakte weg verder dan weg en in elke diepte. Ik zakte voor de zoveelste keer in pijn, verdriet, ellende door bot, geest en hart. Mijn hersenen konden niks anders doen, als vergeven, van ieder bestaan handelen doen en denken. Het hoofd dat functioneerde te allen tijde bleef draaien op volle toeren om mezelf te vergeven…

Wanneer de wond ontpleisterd is komt ruimte voor vergiffenis breekt Zijn bevrijding door.…

Gods genade is mateloos groot voor elke berouwvolle geest zó onmetelijk ruim dat zelfs Satan vergiffenis van Hem zou krijgen indien deze zijn eigen aard vergat zich wendde naar ieders Heer.…

ik heb de banden doorgeknipt zo is er geen verleden het brak mijn weten en mijn zijn gaf mij angst en gaf mij pijn gaf slechte raad en geen vergiffenis regeerde heel mijn leven nu ben ik los zie mijn vrijheid zie mijn geest ik ben niet meer wat is geweest…

Ergens elders liep het hart over van pijn; echter, ik kon vergiffenis schenken. Enkel de ziel van een ander mens te wenken.…

Ogen smeken om vergiffenis waar angst te lezen is. Woorden ontbreken in alle talen. In zware klei staan voeten vast. een vuurpeloton richt. Een hand gaat neer, de laatste wens wordt neergeschoten.…

Spranklend zilver, glanzend goud kerstfeest voor mij is liefde en vergiffenis geuren uit het dennenwoud Mijn kerstwens voor het nieuwe jaar... leef intenser dan voorheen je hebt elkander slechts te leen wees daarom zuinig op elkaar.…

ontvang de geschenken die ik geven wilde als kind maar sta mij toe aanvaardt de gebreken van de tijd ik heb gewandeld in niemandsland de geest gereinigd het boetekleed gedragen en om de dood geweend mag ik binnentreden in jouw huis van vrede en vergiffenis…

ontvang de geschenken die ik je geven wilde als kind maar sta me toe aanvaardt de gebreken van de tijd ik heb gewandeld in niemandsland de geest gereindigd het boetekleed gedragen en om de dood geweend mag ik binnentreden in jouw huis van vrede en vergiffenis…

de rand van de stad nadert, het water rammelt al aan ingewanden dit stuit op bezwaren, onoverkomelijk, genadeloos men stelt geen vragen over de houdbaarheid van eeuwig het antwoord houdt zich schuil binnen de muren van de stad volgens de overlevering ligt daar een vergiffenis begraven…

ondoordachte woorden uitgevloekt op een onvoorzien moment blijven altijd verder kankeren heel diep in je milt en lever totdat jouw toen gemaakte slachtoffer je daarvoor met zijn grote, warme liefde jouw kille bitsheid van harte vergiffenis weer schenkt.…

Zou ze zich moeten excuseren voor het feit dat ze een fout maakt voor het feit dat ze een mens is dat ze dat ook niet helpen kan, Zou het haar dan erg blameren te erkennen dat ze blundert, zou ze op de knieën moeten en vergiffenis vragen?…

zegt dat het wit is licht en donker donkerlicht donderlicht wild donker gespleten ogen zien regenbogen wit in zwart duisternis is wit wit duisternis vraagt vergiffenis aan het verdwaalde kind koud vragend om warm licht gewoon warm.…

muisstil Probeer huis en haard te ontzien Niets te raken, niets stuk te maken Wil niets of niemand krenken Of dat lukt valt nog te bezien Moet nu echt aan mezelf gaan denken Want om mezelf terug te vinden Zal ik door moeten razen Tot elk opstakel met de grond gelijk gemaakt is En ieder spook is weggeblazen Zodat in mijn hart plek is voor vergiffenis…

van al-menselijkheid, waarop, nu 't aardse leven is vervlogen, een glans van eeuwig leven ligt gespreid: in laaie liefdevlammen gaan ons harten tot U, die al hun liefde hebt voorgevoeld, en duizendvoud doorvoeld hun fijnste smarten, met gal gelaafd, door 't waanwijs volkje omjoeld, waarop Gij nederschouwt met zielvolle ogen, groots van vergiffenis…

Heer, mijn hart is boos en schuldig, Maar Gij zijt barmhartig en duizendmalen meer verduldig als dat ik boosaardig ben: geef mij dan, o Heer, ik vraag het, geef mij hulp en sta mij bij; 'k heb gezondigd, ik beklaag het, help mij, God! Vergeef het mij!…

bij de ondergang later na het verdampen van al het water en jij met je droge mond gestorven geen woorden meer uit kan kramen daar zal ik op je wachten nog enkele jaren van hier een jong leven nog te vormen voorbereiding op een levensslot dat je dan tranen zal huilen uitgekristaliseerde hoopjes zout en vergiffenis zoeken, eindelijk op…

Als een storm dan op mocht steken, of het gaat soms even mis, door ons menszijn met gebreken, zorgt de liefde voor vergiffenis. Ontdekt men dit alleen in boeken? Genegenheid, warmte, liefde en trouw. Hiernaar hoef ik niet te zoeken, zo'n echte vriendschap vond ik in jou!…

liefdesweg heeft kronkels en is slecht het hart tikt door, de tijd gaat voort wat is er toch mijn lieve meid wat ons in deze wereld scheidt waarom jij in je hartje lijdt en afwijst waar de liefde rijst bedenk toch eens, dat wat er was nooit zonder liefde is gebeurd op onbegrepen zijn gestoeld de waarheid in ons beiden is gelukkig is vergiffenis…