Alle inzendingen over verminkt

In wegsmeltend koud winterlicht dwars door onherbergzaam duister uit grijs geruis en vaag gefluister nu de aarde achterover ligt ontwaken de verlaten oorden klinken de verminkte woorden Ik vang ze op het perkament zeef ze uit de klamme nevel loos verdriet en gehoekte wrevel uit laatste wens en testament Ik giet ze uit gebarsten vazen…

Wat als je niets hebt te geven, Als je bent uitgehold, Als je bent verminkt, Is het niet dat .... Je moet helen, Dat je mag ontvangen, En weer in bloei komt staan, Om liefde te geven, Aan hun die zijn uitgehold, verminkt.…

meer zo lang duren hooguit nog een paar uren voordat wij van het jaar tweeduizend negentien afscheid nemen met sterren vuren kleur en dennengeur ik dank U o mijn God voor wie zacht onze handen de handen van Uw kinderen strelen met ons delen blijdschap en verdriet in ‘t hart dat op U ziet Uw wonderolie giet ons zondig en verminkt…

De mens is mooi, maar dat duurt maar heel even, Want op een kwade ochtend staan wij op En zien dan in de spiegel onze kop Die lelijk is getekend door het leven. Die angst die ons voortdurend parten speelt Is door Joesjtsjenko treffend uitgebeeld.…

Waardoor worden Gedrag en denken Nu het meest bepaald? Gewoon door de mens Die zich door zijn Eigen ik laat leiden? Is de mens uitsluitend In zijn psyche gevat, Of is hij opgesloten In het omhulsel dat Lichaam heet, dat is Bepaald door louter Biologische verbindingen?…

Ik ken verken verhaal verdwaal Herken herhaal verhaal verdwaal Verbind verminkt verloor verstoor Even geen gehoor…

meisje met je mooie gezicht in de zon naar de schaduw geroepen door een ingeving om niet verminkt te worden door vallend geweld in je gezicht lees ik nu nog de engel die jou eens riep…

Naar daar waar men niets meer vindt Mijn gelaat verminkt tot bloedens toe Mist nu de gladde aanschouwelijkheid Raven ontfermen zich over mijn resten Zij scheuren gedreven mijn ogen los Angstig om slachtoffer te worden…

Een glimlach, verminkt. Hoop, verdwenen....…

Wie door een amputatie is verminkt Zit -zonder borst- heel diep in de ellende. Verzekerd wordt, die zich tot Menzis wendde: “Mevrouw, u wordt na één keer uitgevinkt. Al hebben wij beslist met u te doen, Bij ons draait het alleen maar om de poen.”…

Verhiervandaan midden in de woestijn een uitgemergelde moeder aan haar borst een kind huilend van honger en pijn Een jonge soldaat zwaar verminkt amper man eigenlijk nog kind God waarom moet dit zo zijn…

de foto van het roze lint dat vastgestikt nog net de tepel zichtbaar laat schokt diep volmaakte borst nu wel verminkt maar waar, dacht ik, wanneer er niets meer is hecht je in hemelsnaam dan nog het lint…

Ik verlang naar verlamde armen een verminkt gezicht diepe wonden met korsten gedicht verbrijselde botten in blauw en rood gekleed een lichaam vol pijn voor mijn hart vol van leed…

Ooit goudgeel wuivend korenveld verminkt door woeste voren de golven wreed onderbroken ...de harmonie verloren Ondoordacht vertrapte toekomst bedekt met stervende aren vertwijfeld brodeloos zijn ...het niet kunnen verklaren…

in dit leven gemangeld & vermalen vermorzeld & verminkt maar nooit stuk gegaan niet verslagen, of bij de pakken neer nee, keer op keer weer opgestaan opgewekt met liefde & levenslust m'n zus, zij rust…

Die mammoetmoeder leek wel zo verminkt, Dat je mag vrezen dat het zaakje stinkt.…

na de vloedgolf dendert de grillige dood - zij klopt niet aan - ongenood de verminkte wereld binnen de zoekgeraakte zon kleurt zwart bij de verweesde aanblik van de onverbloemde rauwe dood tasten in het ontluisterende duister naar de onvindbare weg…

de detector glimt niet anders glimmend dan normaal het ruwe zand verminkt zijn gestel maar water verdraagt hij wel de maker maakte hem van roestvrijstaal maar de valkuil van de muntengraver wordt het eind van zijn begin hij graaft hem immers voor een ander...en valt er zelf in…

je ligt allicht voor alle eeuwigheid in 't stof der dagen te wachten tot de zon nog één keer je genade geeft blootvoets kaal geschoren verminkt tot in het bot gebroken de zee tot troost bij ebbe en bij vloed beweent je kroost.…

Ik draag van alles, brood, kaas een bom of een verminkte kat. Dragen is mijn redding. Ook van binnen draag ik, vragen, tranen, gedaas en een karrenvracht solaas. Als ik niet draag is er een gemis dat niet te dragen is.…

De media lijken niet genoeg te krijgen van de beelden van een verminkte Khadaffi.…

ik bedel om drinken bij vreemde soldaten geweer in de aanslag want wij zijn bevrijd, verminkt en vernietigd. Hoe lang zal het duren voordat onze wonden geheeld zijn door tijd.…

Traantjes op haar vieze jurkje Handen op haar kleine lijfje Gillend van onmacht Een schreeuw van verdriet Nauwelijks wetend wat er gebeurde Of nog gebeuren zou Struikelend over de grote stenen Stort ze op de grond Haar kleine hartje voor het leven verminkt Snikkend zet ik de tv uit En ga lekker slapen…

OVER EEN HAAN Een haan, verminkt tot een kapoen, was daardoor niet in goeden doen. Zijn carrière bij de kippen was stuk, gelopen op de klippen.…

in gemeten passen ligt het geluid van het verleden ik leg ze tussen jou en mij, ’t gehuil bleef in de afstand bewaard en nu ik te oud voor toekomst word duidelijk en doodstil vraag je of ik mezelf wil verlaten; de duur onuitgeschreven maar wil je mij dan vasthouden nog voor de winter verminkt het leven of dat wat als zodanig klinkt…

onderhuids doet de ziekte haar werk en ondermijnt ondergraaft verminkt nog onzichtbaar voor het oog maar vaag voelbaar er klopt iets niet meer een vijand is binnengeslopen in het geniep terwijl de buitenkant nog glimlacht stromen binnen de tranen om wat wegvloeit onherroepelijk zoals een uitgesproken tekst die nog even blijft hangen…

Je kon toch zo goed mensen doorgronden Waarom je eigen meisje dan niet Mijn pijn wordt erger De liefde valt weg Met een glimlach leef ik verder Maar de pijn zit vast Het litteken op mijn ziel blijft Mijn lichaam blijft voor de rest van mijn leven verminkt En me hart verkleumd Wie zou me ooit nog kunnen helpen?…

schreef mijn letters in de lucht kleurde ze met zon vroeg de wind ze weg te blazen de hele wereld door nog spoken ze hier rond in tocht en koude vlagen gebroken woorden die hun doel nooit zullen raken verminkte zinnen vliegen overal zomaar naar binnen het was mijn testament bij leven maar de dood heeft al mijn schatten…

zeventien was hij toen het oorlog werd een stoomtreintje bracht hem hoog in de Alpen in die nazomer poseert hij in uniform zijn sabel losjes over de schouder ik mis jou ik mis ons dorp en de graanakkers schrijft hij in brieven aan zijn moeder temidden van het oorlogsgeweld volgt hij zijn weg door een verminkte wereld…

Haar pijl doodt lompe lafheid als zij vuur maakt boven ieders schaduw uit Haar pijl raakt de stilte schiet het hemeldak open aarzelend wacht het licht Haar pijl treft de taal van verminkte woorden zonder zicht Haar pijl buigt af van de duisternis vindt wijsheid soms een vonkje licht…