Alle inzendingen over waar zijn de meeuwen

Als je me zoekt kom dan naar de kust waar golven ruisen meeuwen zweven de wind zingt de zee zacht het strand streelt je kan kijken tot aan de horizon daar zal je me vinden.…

Het uitzicht vindt zich aan de zee waar de ene meeuw de andere het fluisteren beneemt.…

In berusting van verlies voelt het liefhebben als groeien in verdriet waar men de hoogste toppen van het leven wil bestijgen het dal van tranen ziet waar kluchten witte meeuwen in schier onbewolkte luchten blauw woorden van oeverloze liefde schreeuwen verder laten dragen hemelhoog in dagen van stille berusting zullen woorden zwijgen…

ik was even, in het vluchtige van tijd, compleet zoals een glimlach en een bijzondere plek, waardig aan het leven nederig aan de dood even was ik een gezicht tussen sleutelbloemen en volmaakte ramen een lichte zin in zonneglans, in water van weggegleden zeeën verbonden door het begeren nu draag ik het gemis, vele dagen…

Die met lichte vleugelslag Gewichtloos wiekend zweeft Naar haar eigen horizon Onzichtbaar in de verte Waarbij het wieken zelf Vele malen belangrijker is Dan het bereiken van het doel Raakt mij aan op deze Winterse morgen, en ontdooit Zonder dat ik het door heb Mijn chronisch bevroren gevoel…

vol heimwee zijn de dagen terwijl je steeds meer vergeet tot aan de vraag of je wel ooit bestond op weg naar de supermarkt en weer terug maar waar ben je je kijkt omhoog naar de meeuwen en je vraagt je af wat ze daar eigenlijk doen de meeuwen zijn de meeuwen…

in de lente gaan de meeuwen terug naar zee waar zijn ze nu toch…

Meeuw in de stad aanschouwt de wereld om haar heen levenskunstenares Warme, speelse en diepzinnige voorstelling over een zekere en zorgeloze meeuw met de vurige wens om te zweven in een glijdend wisselspel waar zij ook haar open klankvariatie en rijke woordenschat kan bezigen in de elementen.…

Glijden over zee als grijs-wit gekleurd wonder proef je de vrijheid.…

zag de mieren vliegen meeuwen zeilen hemelhoog een snelle wenk onzichtbaar vond gevleugeld zwart een witte dood waar warmte eindelijk expansie gaf en vrijheid los van aarde was gingen zij met duizenden op laatste vlucht de meeuwen hebben dagenlang gerust…

nimmer zag men geeuwen ze tuurde plat op de rug gelegen naar de meeuwen dan opgestaan in het arendsduin de meeuwen in t zwerk ze kenden haar zij zwom daar had altijd stille wenk van flad'rende vleugels straks in deeltjes uitgestrooid wordt zij gevangen door fladr'end gevleugelte brengend haar naar hogere lagen waar meeuwen met deeltjes…

zoals de meeuw zweeft op heuvels van thermiek, hoog-laag een vleugeldans, abseilen naar beneden waar een zee vol zilte dromen wenkt gestage golven weemoed brengt al naar gelang het tij een zilveren vis juicht in zijn sprong boven het water waar hij vonken schiet en later terug in zee neemt hij de meeuw, de heuvels en de dromen met…

Als flitsend zilver stort de meeuw de elementen tegemoet en krijsend is zijn schrille kreet, een groet of spot, hoor ik het goed is er verachting in zijn woeste kreet; ben jij de mens die alles weet? Niets ben jij, mens gekluisterd aan het aards bestaan mijn rijk reikt tot de horizon de wind bepaalt waar ik zal gaan.…

alsof zij reeds rouwden Anker op de hand verschrompelt eens krachtig kon niets meer houden Stoere tatoo trots teken van weleer nu een spookschip de olijftak een veer De oude zeeman sleet dagen langs de maas Vermoeid betraande ogen turend in de verte getaand gelaat miste schip en maat Altijd trekt het water gekrijs van meeuwen…

de hemel bewolkt mantelgrijs tegen dofgrijs verwaaien meeuwen…

het gevoel van de lente komt de winter gaat het felle licht over het water de stroming schittert kabbelende vogels schreeuwende meeuwen jengelende kinderen prachtig die contrasten ik loop en ik denk ik kijk en ik voel ik zie en ik ruik ik hoor en luister en bundel de energie het ruisen van het riet meerkoeten hobbelen als drijvende…

Ach , de meeuwen , die relaxed maar vastberaden richting IJmuiden zeilen op de lucht van zongestoofde duinen Als wij de rosé ontkurken en de zalmsalade keuren keren zij chagrijnig terug ; gadverdamme , alweer makreel en lekkerbek…

rug de meeuw schreeuwde ik zweeg…

Voelt alsof De eindeloze knopen In mijn hersenkabel Wat ontward worden En de pijn wat Minder schuurt, Sta op weg naar De bus die me weer Naar huis zal brengen Een visje te eten Op de Grote Markt - 't Is nog vroeg op De dag, hooguit een Uur of twaalf En naast de visboer Zelf zijn het alleen De koninklijk zwevende Meeuwen…

hangvogels zijn het die mijn patat opvreten zootje bleekscheten…

In kustgebieden stelt men vast: de meeuw geeft heel wat overlast. Wat zou men graag aldaar proberen zijn overtal te reduceren! Helaas, als een beschermde soort plant hij zich ongebreideld voort.…

Op een Meeuw Een meeuw stierf laatst in Lelystad Na het eten van een zak patat Bij de crematie plechtigheid Die minitueus was voorbereid Sprak ter gedachtenis erna Een neefje uit de USA Bij ons kan dit gelukkig niet Wij nuttigen slechts Franse friet Maar komen jullie allen mee Naar Mac Donald voor het diner…

hoe krijsende meeuwen elkaar bevechten om elk stukje brood hoe ze lijken op mensen die nooit van delen hebben gehoord…

dreiging van regen De dagen dat de zon nooit schijnt Terwijl je snakt naar het licht Van deze dreiging het eind De eeuwen dat de tijd duurt De leegte en grauwheid van de stad Ik wil ver weg vluchten Op de wind die ik ooit had De bulderende jagende wind En de wolken zo grijs Veroorzaken bij anderen angst Maar zijn als een paradijs De meeuwen…

het binnenduin broedsel meeuwen vissen achter de boot sommigen vangen een stukje brood zie die mooie vogel dieren die ons telkens weer plezieren 1972.…

Tussen de hemel en de zee Volgde ik het zweven van een meeuw, Hoe hel zij steeg, dan nederglee, Een zonnevonk, een vlokje sneeuw. En dacht, genesteld tegen het duin, Waar ik dit spel zat aan te zien: Als ik de meeuw vanaf deez’ kruin, Bespiedt een engel míj misschien.…

Meeuw, met je vleugels allebei zo wijd gespreid. Je vliegt, over de rimpels van de grote zilveren zee. Gedragen, door de wind op weg naar de horizon.…

De meeuwen zijn nu eindelijk vrij ze zweven in het rond gevangen vissen vliegen van bek naar bek het krijsen houdt niet op wat eens een geestrijk ideaal weergaf verging in scherven vensterglas die in de zee verdwenen maar door de blauwe golven heen bleef schittering bestaan de toverkracht van het zonnelicht brengt iedere dag een jubelend…

Gij koninklijk gediert, dat met uw rode poten en hermelijnen mantel zwiert en vaart onder de zon. Hoe blinkt uw dons, als sneeuw zo fijn, hoe is de glans op 't hermelijn als van de zonne zelf. Gij vaart en scheert onder blauw 't gewelf en laat de zachte winden gaan, en doet de blanke vleugels staan als blaren van 'n bloeme…

De roep van de meeuw om zijns gelijke scheert vroeg over het water zijn kop geheven op de wind zijn roep onbeantwoord alles stil en toch zo veel later vlijt zich het water langs het schip aan lij als hij neerstrijkt op de mast voel ik zijn vrijheid dan sta ik op de boeg en haal het anker voor de tros we gaan weer los…