Alle inzendingen over waarnemen

gulzig en bloot glijdt hij door mijn tuin een spoor achterlatend op planten, stenen en mijn schoen. een spoor van slijm en glinsterende belletjes gevuld met regenboog. ik volg zijn patroon van gaatjes in blaadjes en voel me week; zo'n tedere schade aangericht door duimgroot naakt.…

oren, ogen, stem leiden in de duisternis naar stille waarheid…

hoe gezegend zijn we in 'n wereld waarin wij kunnen horen hoe beperkt zijn zij als ze zonder gehoor worden geboren hoe gezegend zijn we bij het horen ruisen van de zee hoe geïsoleerd raken ze, tellen ze zonder gehoor wel mee een operatie stemt tot hoop doch garantie minimaal emotionele achtbaan is geluid nu ineens kabaal de hoop…

Een wilde boomgaard: ouderdom kromt zich vrijuit in takkenwirwar. De reiger staat stil, 's ochtends vroeg _ en 's middags nog... Zich ééns bewogen? Krentenboompjes zijn in hun volle pracht omringd door wachtende bloei. Hoort: "Witte lente!" Een woud van krentenboompjes of late sneeuwbui? Op het tuinschuurtje rimpelt water tussen…

Het hardnekkige probleem van de qualia Verkeert in verschillende stadia Het gaat over het zich voordoen van dingen Wat zich nauwelijks laat bedwingen Zeker nier door de intelligentsia Qualia =Kwalitatieve eigenschappen van de waarneming: een bepaalde manier die niet kan worden beschreven door de natuurwetenschappeen, waarop wij de werkelijkheid…

De polder is groen, niets dan gras, gras verbergt gras, sloten en wegen.…

(Eclips; silhouet) Soms ligt de maan mij absoluut niet is dwars en geniet ervan mij publiek te schaduwen niet altijd stelt het heel veel voor maar soms, dus af en toe bederft die bal compleet mijn doorgaans hemels uitzicht zegt dan slinks tussen neus en lippen door dat het niet anders kan figureren doe ik dan voor slechts…

De ruiten beslaan, en er staat: ik ben er ook – als je het niet ziet.…

Nog net zag ik het kopje van tafel glijden: in de valpauze.…

zo lijkt de lucht een ademveld, versteent het land tot rots die in regen oplost als een wijkagent in de verte wacht, met de sneeuw van populieren waait het daglicht uiteen dat leunt tegen de vallende schemer, nergens verder…

In slower motion beleef je meer dan er is – je hebt bedenktijd.…

En ik heb foto's waar god op staat, weglopend – half achter een boom.…

Raven op mijn schouders om me de weg te wijzen en mensen te roepen om hen te ontmoeten De jongen die op het strand tekent met kleurige keien, tweemaal daags en ze natelt voor hij weggaat wetend dat de vloed komt met golven die langer zullen leven dan hij De man in de kamers vol tafels met kwartsen uit de landen waar hij zocht naar heiligheid…

Een reconstructie: van dichtbij zie je niets meer -- dan vage vlekken.…

een eigen blikveld bepaald door het uitgangspunt de wereld rondom gekleurd door een waarneming…

ik hoor niets ben tot op mijn botten verdoofd kan geen geluid meer waarnemen geen zinsdeel meer ontleden er is geen toekomst voor mensen die verdrinken in woede…

Als jaloezie zichtbaar wordt ’t lontje duidelijk waarneembaar te kort is de tijd aangebroken dat hetgeen eraan schort, wordt opgelost.…

Zeldzame waarneming. Turdus rarissimus. Vogelaars, snelt naar De vondst van de eeuw! Lazer toch op met die Ornithologenkliek. Ik ben een huismus Of hoogstens een spreeuw.…

Die ogen zullen vertrouwen horen zullen naar klanken luisteren ze zullen geluiden waarnemen en doen zwervers niet meer ontheemd vervreemden.…

Vandaag heb ik de dag teruggelezen in een wanorde van een steeds weer terugkomend iets al zijnde hangen de trossen aan lome witbeige wolken waarvan het geluid mij de dagdromen steelt en ergens iemand een piano probeert te stemmen met klanken van het valste gejank dat ik nog nimmer had gehoord…

van de goede wil promoveert de degenmeester tot zwaardenmaker tengevolge van de voortvarendheid van de zin des levens al het zuivere is een puur platonische begrip zonder de metselwerken die als kantelen kunnen worden beschouwd zelfs als ik me ridder is het harnas waarin ik schuil slechts mijn eigen huid en zijn de voegen in mijn waarneming…

soms sluit ik mijn ogen om te zien met onvergankelijke blik de pieken en dalen lossen op, het beeldkader wordt platter en de verten komen nabij ik stem af op mijn geluid om te verdwalen in tonaliteit te dolen tussen verbergen en onthullen langs de randen van het zicht waar besta je eigenlijk?…

Op zomaar een dag waarop je hart van papier is, komt de tijd je tegemoet als een blanco pagina. Op een verloren dag delen onze bekende personages hetzelfde nu, maar voltrekken onze verhalen zich niet synchroon. Op een goede dag onzichtbaar voor de waarnemer komt onverwacht het ruimtelijke ogenblik helder als de schreeuw van een meeuw…

Plotseling verschijnt ze, uit het onverwachte niets, maar nu al waakt ze, zonder dat te weten, over mijn onbewaakte fiets.…

Nauw'lijks waarneembaar De vage contouren In de verte - En toch vertrouwd De toekomstvormen In de verte die Mij in dit lage licht het Vertrouwen geven om door te gaan…

Nieuwe woningen, bont geschilderd _ als plaatjes uit een kinderboek. Op regenkringen -in eigen veren schuilend- drijft de fuut traag voort. Zuiver glanst de sneeuw langs de sloot, waarin het ijs grauw en week verzinkt. In het avondgrauw staan bomen zwart en puntig als kruidnagelen. Hete vulkaanrook daalt langzaam, hortend, strijkt…

in jou zon voel ik je warmte, in jou schaduw zie ik je silhouet, in jou wind hoor ik je gefluister, in jou regen ruik ik je hemeldauw, in jou kou proef ik je lippen, héél dichtbij!…

Ogen die ingespannen Kijken en toch Niets zien - Gespitste oren Klaar om 't Geringste geluid Te ontvangen Terwijl er toch Niets binnenkomt - Buiten alles Sta ik, Zonder te weten Wie ik ben, Wie ik was, En wie ik Geworden ben, Zonder dat ik Mijzelf ooit Gekend heb…

en wanneer de mensen denken dat het een andere dag is morgen in blauwgroene wateren volgt deze stem die alleen bij de bomen is zo zie je een vrouw waar het zout uit je keel stroomt en jij niet mag lopen met een walvis onder haar buik en in zijn maag de rest van de wereld een kei verwijderd roept een meeuw dan wilgentakje aan…

Kijk. Kijk dan. Roerloos ben ik nu, als in een goed gedicht van iemand anders. Te grabbel gooit zich niet de looppas, nee, een daad is niet langer volzang vijftig de bevestiging. Als ding houd ik mijn mond en nagel alle grond gelijk. Ik ben er niet en kijk. --------------------------------------- Uit: 'Deus Ex Machina', jrg 11…