Alle inzendingen over wandelstok

de wind jaagt een klaaglied door de gaatjes van mijn wandelstok…

Oude wandelstok… Je ruikt nog naar vaders hand, die me opvoedde…

snert en krentenbol paarden, kermis, drank en kroeg de Zuidlaardermarkt boeren met wandelstokken en handjeklap bij de koop Tanka…

Met hoed en wandelstok trok hij door de stad En als hij thuis kwam rookte hij sigaren Ook dronk hij wel een slok maar werd nooit zat…

Bij ieder stapje trekt zij haar rechter been tot bij haar wandelstok zij weet heel goed was daar niet dat linker been was daar niet die stok waar sjokte zij nog heen…

een dorp is pas een dorp als in de dorpstraat een oude man loopt met pet, wandelstok en kromme benen (en het is helemaal goed als ie groet)…

toeval geen logica deurpaneel wandelstok doorkijk factuur Magische schaduwen anti-esthetica schaap in een trappenhuis droom en structuur…

IJsselmeer wordt plas als ingenieur Mark Erwaard een stuk inpoldert Op naar Indië voeren ze met bestevaer kaptein C. van Tijd Met een wandelstok naar zijn pelgrimageoord liep ook B. de Vaart…

de kromgetrokken man verdween meer in zichzelf de dunne hand omknelde de wandelstok hij liet ons het uitzicht op de haven na en het asgrauwe bankje mist iemand zijn verdwijning de stille aanwezigheid op het asgrauwe bankje met uitzicht op de haven?…

Met zijn wandelstok gaf hij de maat aan Bij hoge tonen ging de stok omhoog Bij lage tonen naar beneden, met een boog Hij kon bij tijd en wijle enorm tekeergaan. Met de Kerst zong hij het “Stille nacht” De jeugd stak vaak de draak met de man En ze plaagden hem ook, zo nu en dan Terwijl hij de liederen ten gehore bracht.…

elke dag vierpotig met mijn twee wandelstokken éen steunt mij links, éen rechts zo blijf ik in balans een hond blaft woef, waf, waf hij ziet een soortgenoot ik lach en zet mijn stappen in de lentezon…

Een halve ton ruim voor Clark Gable's jas Nóg meer voor alles wat van Whitney was Een ton voor Charlie's wandelstok en hoed Er wordt nog steeds veel voor cultuur geboden Ten gunste van de gieren rond de doden…

Door de Helderse duinen loopt het Schapendijkje tot het Kaaphoofd op weg naar Huisduinen Een grijze man daar tuurt in de verste verten heft zijn wandelstok wijst naar hoog boven de heiige zee tegen de winden in hangende gevleugelden Hij mompelt kijk daar ze bidden nog de zeeuwmeeuwen…

Daarbuiten: het zachte tikken van een verlaten wandelstok. In deze stille en eenzame nacht zonder de haast van het licht houden de wind en de bomen als tijdloze vrienden voor al die slapelozen, fluisterend de wacht.…

Als ik voorbij kwam lopen hielden de kletswijven zich opeens oorverdovend stil. Als ik doorliep ving ik nog net op dat ik dat jong was dat zijn vader niet kende, dat ik dat jong was dat voor zijn leven getekend was - en dat was zo, door hun tongen was ik getekend.…

In jouw nabijheid wordt het leven trotser door de rivieren je bent op papier niet groter dan ik die in een bladzijde leeft bij dageraad zal ik vertellen hoe het uitzicht mijn emoties schildert tegenover bergwanden met witte dorpjes zoek ik mijn wandelstok op een balkon onze gedachten ondermijnen geen vrijheid brengen alles…

De wandelstok schuifelt met hem mee rubber voor rubber door de lange gang de rollator haar houvast, volgt wieltje voor wieltje zijn slepende pas lang is de gang langzaam hun passen de weg naast elkaar is gelopen tijd nu zwijgend achter elkaar terwijl ooit hun voeten gelijk liepen met de Liefde…

gebogen en stram leun ik op mijn wandelstok en zie vanonder mijn wenkbrauwen naar haar de grijze duif die nog kan vliegen door mij heen het ontmoeten is een fantasie voor twee doch gedragen door een speelse lok even vangen we elkaar in een ooggebaar schalks wordt weer een glimlach geboren iedere dag kent zo een hoogtepunt door een weinig…

hij houdt zijn wandelstok links dat is vast de kant waar de jaren hebben toegeslagen hem de kracht benamen over beide benen gelijk zwijgt hij over de tijd dat horloges gunsten waren aan het einde van de rit zijn hand vol oude zweren op zijn vergulde eerbetoon in afwezigheid van hen waar hij zijn levensjaren verwerkte glichlacht hij…

Ze zeggen dat hij bij de kraaien hoort met zijn talent om over de dood te zwijgen en wat weet hij over liefde, nu hij er naar snakt alleen op het veld met uitgezaaide bloemen vogelverschrikker tegen wil en dank onder regen met natte hoed en ongebruikte wandelstok om de dieren weg te jagen waar hij van houdt de vogelverschrikker heeft het koud…

Verstoten door haar buren omdat ze inwendig gedood is en niets meer kon voelen dan pijn en walging en omdat ook zij niet meer kunnen geloven wie ze was thuis, in het paradijs voor de komst van de mannen die je wreed gebruiken tot ze je afdanken en de bezemsteel, oma's wandelstok, hun bajonet of een kogel in je spietsen De vrouw…

Het getik van zijn wandelstok ratelt in onze dakgoot. Versta jij, pas aangekomene, al de kunst van het snel over je schouder kijken?…

letters op zijn toetsenbord dansten verward en wild en braakten nog wat flarden van onsamenhangende tekens Een zilte traan vertroebelde zijn blik De ziekenzuster zag het lijdzaam aan en ze verdreef met haar zachte handen de nevels uit zijn geest Hij knikte en lachte vol onbegrip, slurpte aan zijn pijp, krabbelde overeind steunend op zijn wandelstok…

Haar fragiele hand omknelt de wandelstok fier wijst zij naar weidse luchten. Dáár wordt op haar thuiskomst gewacht een schittering in haar ogen…maar nu nog even niet!…

Ze lieten hem in vrede en op den duur droogde hij boven het vuur takken kromgetrokken tot wandelstokken die je kon kopen. Harm wordt vriendelijk te oud voor het zwerversleven de mensen geven hem dekens, kleren, eten, tabak ook een beter onderdak een huisje van steen daar stookt hij onbezwaard het vuur op in de haard.…

- haar wandelstok tikt langzaam - De straat maakt geluiden die niemand verstaat. - op een kruispunt staat ze stil - Uren zijn te klein voor woorden en lossen op in een lege ruimte. - ze prevelt een gebed - De blinden rennen om de trein te halen. De doven schreeuwen langs elkaar heen. - de hemel zwijgt -…

zaad van een vlier tikt droog en hard het voorhoofd aan maakt zo verdeelde gedachten één Het zou een meteoor kunnen zijn maar neen, er is niets ongewoons geen gat dat van voor naar achteren loopt Het hart klopt onvervaard en gedachten ruisen in regelmaat, voeten luisteren nog hernemen hun zwalpende vaart, gesteund door een wit met rode wandelstok…

omarm de natuur met diverse gebreken en in de zwoele nanacht van onze zwijgvoltooiing zijn er allerlei bewijzen voor het simpele feit dat ook hersenschimmen kunnen dansen aan de rivier en naast de vijver onder de maan op onze planeet jij warmt mijn ziel bij nacht tijdens de meest intieme droomafwezigheid ik begeleid jouw wandelstok…

Mijn opa had een wandelstok waar hij op leunde als hij liep en ik moest lachen als hij riep verhip, ‘ik lijk net ‘n ouwe sok!…

Ze noemen haar heks en pesten haar, door belletje te trekken dan loopt ze met haar stok gebogen rug en veel te lange rok Naar de voordeur toe En zwaait dan boos met haar wandelstok...…