Alle inzendingen over waterplas

‘k Heb eens gedacht: de tijd zal komen, Dat Poëzie heeft afgedaan; - ’t Is uit met mijmren en met dromen, Geen zang of zucht kan meer bestaan; - Of zal de kunst het veld behouden, Zij spare ons grotten, klippen, wouden, En minneleed en dweperij, - Wil ze in de branding niet bezwijken, Zij moet met kennis zich verrijken, En volg’ het weten van…

Ik was mijn fiets aan de plas aan het stallen Je stond er -zelfbewust- zonder 'n spoortje angst op je waterski's Je maakte sprongen fratsen haalde je uit Je viel geen enkele keer in het water Jaren later zag ik je geen schim meer van 't meisje-van-vroeger daar op je ski's op die waterplas Al je plannen…

Hier wordt zand opgezogen maakt plaats voor water Diepte... dieper liep er eerst roodbont vee binnen draad en hek Nu.... is er de zomer door trek aan en op 't water Winters stil op deze winterdag geen kijkers, geen spel de plas verre van in trek.…

hoe breekbaar de glans van spiegelende berken in de waterplas…

haiku ondersteboven gezien in een waterplas hemel op aarde…

van de waterplas een foto toen wij daar waren toen de tijd stil stond…

Kringen, argeloos draaiend in het rond, vanuit een ruim vergiet doucht de waterplas ruimte beweegt, de polsslag beeft in een sompige bodem.…

het leven langzaam achterwaarts begrijpen Alleen maar zwijgend kijken naar drijvende wolken in een waterplas?…

nu Jochem eindelijk slaapt trekken Erik en Mirjam in de donkere nacht een zwarte waterplas onder zijn bedje vandaan, aan het plafond worden een volle maan, duizenden zilveren sterren en wat zeemeeuwen geprikt van die zwarte waterplas wordt een oceaan gemaakt met zeewier, zeesterren, wat haaien en zeehonden en natuurlijk super veel vissen…

In de heel gewone dagen Vol van moeten en niet willen Even weg, een vlucht beginnen Ik een vrouw, nog steeds een dromer Zie mij lopen langs de velden Zittend aan de waterplas Onder hoge iepenbomen Denk ik mij de mooiste dromen....…

oostenwind bladerdek herfsttint regenjack kalebas kastanje tam waterplas oesterzwam rubberzolen storm op til aanbevolen vitaminepil vioolmuziek bliksemschicht melancholiek ogen dicht uitzichtloos depressief pillendoos afscheidsbrief…

in een waterplas.…

Zonnige weiden, hoogstaand gras bergen van zand in de verte een waterplas met kikkergeluid. Het geronk van een motor overschaduwt de stilte.…

sprankelende fontein de avondvrede is voelbaar onder de bladstille platanen genieten zij van de luwte en spreken gedempt met elkaar of wandelen door de lange lanen genietend van het plantsoen ook de hemel kleedt zich aan in blauw fluweel voor een watergroene maan verschijnt over de rozen die in een stil gebed … boven een stilstaande waterplas…

Ik val in liefde mijn lijf wordt warm van boven tot onder sta nu in vuur en vlam meer onder dan van boven en sprinklers gaan nu sproeien mijn vurig vlam doven liters water komen er aan te pas groeien uit tot grote waterplas vuur en vlam zijn gedoofd voornamelijk van boven.…

van sneeuw maakt hij een tekening in spierwitte contouren toch blijft hij het kind van de rekening waar men naar zit te loeren hij zag graag dat het anders was zoals zijn spiegelbeeld in een waterplas waarin de wind zich stevig roerde maar van de kringen die hij daarin las geraakte hij opnieuw over zijn toeren...…

In vroege lente zonnestralen, de stad nog vele dromen te gaan, vertraagt mijn pas tot genoeglijk dralen tot iets euforisch mij stil doet staan Starend naar het veld van groen, geklemd tussen straat en waterplas, inhaleer ik diep van dit seizoen de frisse geur van vers gemaaid gras.…

Hier klinkt de belofte dat het gloeiende zand een waterplas wordt en ik veranderen zal in een bron van inspiratie ------------------------------------- uit: 'Ode aan de ooievaar', 2003…

In de herfst verzamelen zij zich met velen bij de waterplas de meesten vertrekken voor de winter wiekend op wolken van ongestild verlangen. Meestal blijven er een paar achter overvallen door angst voor het vliegen zij boetseren met droeve hand de tol van overblijven.…

Ik zag haar bij de bron duizend schonen in het gras oase in bloesem en groen leek het precies zoals het was water, satijnen waterplas gedronken liefde zoveel dat kon, verdroogd, verdronken in de woestijn, reeds verloren, voordat je het verlaten moest, tranen getemd in een ander gezicht, om te zien, je bestemming in een osmose van licht…

en dat het eenzaam wordt voorbij die laatste waterplas wanneer enkel de spraak van het zand weerklinkt in het lege huis ik wil weg uit mezelf, daar en dan wil de diepte of in verleden dagen de onthoofding van de dood wanneer ik het geraamte bedek zo ontzettend treurig stil met woorden die jij niet horen kan, niet voorbij…

en dat het eenzaam wordt voorbij die laatste waterplas wanneer enkel de spraak van het zand weerklinkt in het lege huis ik wil weg uit mezelf, daar en dan wil de diepte of in verleden dagen de onthoofding van de dood wanneer ik het geraamte bedek zo ontzettend treurig stil met woorden die jij niet horen kan, niet voorbij…

alsof het een harp was die in zijn hart paste, een droom van een ding dat mooi was als een voetstap in het zand zo gevoelig als gras, zo goed van vorm als een ei, geheimzinnig als een spinnewiel of wimper- kruller, luchtig als turf vreemd als een sneeuwvlok lekker als een teruglopende wekker, zacht als de luchtbel in een waterplas…

blootsvoets betreden zuigt drassige grond gedachten weg van zorgen later dan het heden zo hoopvol hupt alweer jong leven rond de waterplas waar het als immer ontstond krioelend in een eierenklont duizend maal een nieuwe morgen gaat nu in sprongetjes uiteen bemoedigd groet ik het grut met een jubelende teen…

Vanaf het wandelpad tussen de twee rijen bremstruiken zie ik rechts van me een vrouw met een hondje aan de lijn mooi afgetekend tussen de blauwe winterlucht en het blinkende wateroppervlak langs de waterplas in de wei wandelen. Dan steek ik het smalle, groene bruggetje over. Een luie rivier? Een waterreservoir?…

witte zwaan alleen spreidt zo naarstig haar vleugels kleine rimpels vormen kringen dansen gelijkmatig op het stille water de avond valt nu langzaam het wordt een donkere nacht alleen sterren aan de hemel verlichten het spektakel de zwaan danst met haar schaduw een waterballet van pure klasse ontstaan in alle stilte ergens… aan een waterplas…

na gezoek van toen gevonden wat ik zoek kleur in mijn leven creëren op doek bomen groener gras de waterplas mensen zwart en wit alles wat daar tussen zit mooi perfectie streven menig doek niet af penceel - 000- zo klein nodig voor dat éne stipje karakterlijn maar nu ik schrijf....…

strandbezoek op blote voeten mosselklank in inmaakglas knerpend krakend vrolijk lachend zeester nog in zeewiergras kalkmuziek bij ‘t langzaam lopen zoutwindspel door waterplas blinkend blanke wakkere ogen zoekend waar de golf eerst was hartgevormde schelpenhuizen zorgzaam uit het zand gezeefd mosselen knarsen vele jaren splinterfijn…

een grauwe waterplas waar ooit in sprookjeskou de mooiste sneeuwpop was stenen ogen op besmeurde grond een kromme, vieze wortelneus te strak gevouwen takkenmond rode koontjes vragen zacht of hij nu soms met opa in de sterren lacht en prompt liggen op het groene gras wortel, stenen, takken klaar voor als het straks weer sneeuwen mocht…

Geboren in een waterplas alsof het een klein visje was. Pootjes komen naderhand om te kunnen springen op het vaste land. Kikkertje kwak kwak kwak. Het zwemt en springt met groots gemak. In deze sport een ware kampioen. Probeer hem maar eens na te doen. Als je het kikkertje ziet Ontneem hem zijn vrijheid niet.…