Alle inzendingen over wegdrijven

Schuchter oranje straalt de zon fel in het oog voor een schoon schouwspel terwijl donkere wolken met gedonder wegdrijven.…

ik kan niet meer nadenken, ik kan niet meer ademen, mijn hoofd bonkt laat me uitwaaien aan zee, wegdrijven op de windgolven laat me lopen zo hard ik kan weg van alles laat me loslaten, laat me weer vrij, dus... laat me…

als je lacht hoor ik de echo van je bestaan ondeugend maar toch een onvoorwaardelijk gaan van blijven als ik zie in je ogen en kruitdamp van pijn langzaam zie wegdrijven droog jij je tranen en zucht je zonnige lindelanen…

Ik zal mijn dood niet zien in de laatste seconde als mijn lichaam neerblijft. Ik zal niet weten hoe kracht van het liggen naar het dromen wegdrijft. Ik zal niet zijn die ik was als de dood mij leegdroomt en tot de laatste leden stijft. Maar dit verwart mij het meest: het oog dat nu leest, zag nooit de hand die nu schrijft.…

Als ik stilsta van binnen of heel langzaam beweeg en per dagdeel de vaas met tulpen waarneem, zie ik ze uit elkaar gaan, zie ik hoe de bloemen opengaan, het bloemblad vallen in doorschijnende kleur langs de vaas zoals jij van me wegdrijft naar een vreemde wereld die ik niet ken.…

De reflectie van wuivende palmen In het glad blauwe wateroppervlak Zingende myna's die in mijn oren galmen En de dag die voortkabbelt, met groots gemak Kon ik maar altijd verblijven In dit tropisch paradijs Op de geuren van leelawadee wegdrijven Ver ver weg van het wintergrijs…

haar broze ogen snakken naar beelden die haar wegdrijven van vluchtwegen verstilde beelden die in het voorbijgaan zonder kloppen haar voorgaan in het huis het is voorbij echt ze weet het een klop op de deur: goedemiddag mevrouw het is tijd bent u klaar voor de bingo? het is tijd om uw geluk te beproeven…

Vallende ster Het Katwijks strand met al zijn sterren Heeft boven en hier benee zijn licht Wellicht dat eens een ster zal vallen Wegdrijvend in de zee zo uit gezicht En als ik meedroom met wie is gevallen Dan valt het leven plots niet zo meer mee Heden zijn levensvlam gedoofd Morgen kan ook mij dat treffen En ik ben zelfs nog nooit…

Waren mijn gedachten keien ik smeet ze door de ruiten waren mijn gevoelens van hout ik stak ze in brand waren mijn daden van kurk ik liet ze wegdrijven op het water waren mijn wensen van ijzer ik liet ze verbuigen waren mijn bezittingen van lucht ik blies ze weg waren mijn liefhebberijen van was ik liet ze smelten was deze omwenteling ten…

Ik wakker eeuwen achter mij in een land dat afwijst met een glimlach doe ik alle moeite om lief te hebben men verstaat mij niet omdat ik de taal niet spreek wegdrijvend in het moeras van hun woestenij ik wakker naakt in opnieuw ontwaken als kaalgeplukte domme gans omdat er niets te halen viel behalve dan een simpele veer.…

een oogjuweel glinstert erop los terwijl de tenenlikker zijn ding doet is het strand het grote smulbos waar de fatsoentroepen wachten op de vloed totdat de opblaasmoslims langzaam wegdrijven zonder de integratieladder ooit te hebben beklommen van het fraudeland waar zij verblijven en de vluchtbewakers rietmager een liedje zongen…

Twee voetstappen verdwijnen in het vermoeide zand, ik ga nu wegdrijven naar een witstralend land. Ik ga nu echt, maar weet, ik had je lief ...heel oprecht.…

Zware zuchten zweven zonder ziel en zwerven zachtjes zonder zien Vele verlangens vluchten vrezend en vliegen vol verloren vleugels Wegdrijvende wensen wenen wachtend en wankelen werkelijk woordeloos Hongerig hunkert het hart Naar blind beminnen Getekend groeiend in een mens…

ik zag je ogen gaan wegdrijven naar een verte zonder mijn bestaan jij keerde in ging naar het begin van rust en stilte vroeger ben ik met je meegegaan jou volgend in verstaan maar jij loste op ik verdwaalde in nevels die niet de mijne waren altijd ben jij terug gekeerd maar ik ben voorbereid ooit raak jij jezelf ook kwijt…

Het lichaam moe en uitgeblust de ogen zwaar verlangend naar rust toch weten vele gedachtenstromen de stap naar nachtrust te voorkomen Getob dringt ongewenst naar binnen en laat zich niet door slaap overwinnen Na veel gewoel het licht weer aan pak ik een boek onder bed vandaan hopend dat lezend in het schrijven de zorgen uit mijn hoofd wegdrijven…

Op zoek gaan naar jezelf, verbeten wegdrijven in de ingewanden van je lijf. Een weg moeilijk om te bewandelen, een begrijpen van dwaalsporen. Het vinden van jezelf, een luisterend leven in de warme helderheid in je hart. Een stuk op weg naar het houden van jezelf.…

verleidelijk keek het water me aan toen ik spiegelde en mezelf liet gaan in uiteenlopende richtingen het voelde me als gone by the wind zonder muziek wegdrijvend op de melodie van intens tranend verdriet ik liet mijn handen water werpen maar kon gewoon niet dichter bij jouw komen omdat ik enkel zwemmen had geleerd in mijn dromen…

lieve zwaan met je lange slanke hals sierlijk en ingetogen het hoofd iets gebogen zo verlegen en zo elegant zou ik een moment bij je mogen glijden over het water een schuchter pogen tot vriendschap sluiten ik strijk langs je slanke hals teder; ik raak je aan heel even maar mooie witte zwaan is er vriendschap nu we samen wegdrijven…

gezeten op de puinhoop die je achterliet zie ik je in de verte wegdrijven op golven van onrustig verlangen naar de mythische overkant waar het gras groener lijkt waar je misschien jezelf kan zijn tot je er aanspoelt je bent me ontstolen door de illusie van de vrijheid jezelf te zoeken ik wou je alles geven goud, wierook en…

ik zag je glans wegdrijven op het zanderig water, ook je trots want je hemelde het blauw naar grijs aan jouw voeten schuifelt nog wat hoop in de gedaante van rot hout, maar je poort blijft voor eeuwig gesloten onklaar gemaakt en ingehaald door de tijd jouw kleur zonder vernis maakt je elk seizoen doffer het lijkt of onze sporen…

Donderslag en regen maar de lakens strelen mij Het is nog lang geen dag Jij blaast kusjes in mijn oor Word wakker, ik wil geuren in jouw bloed Raak me aan, maak me mooier dan ik ben, draai je om, kus me begeer me en maak me fijn Laat in mij, op mij, om mij fluwelen hommels zoemen laat me glanzen en zweven Laat jouw kusmondjes wegdrijven…

Het wegdrijvend gedonder oostwaarts herken ik als onze eerste opschudding die boze impulsieve ongeremde galm die zich verbergt in een aambeeld. De kleuren die jij nalaat aan de horizon is de herinnering aan onze verzoening als mijn eerste handgeschreven pleidooi met als titel de schoonheid van jouw naam.…

verlaat me niet ik maak me zoveel zorgen ik hou zoveel van je Zonder jou is er geen wereld zonder jou is er geen mij jij bent mijn wederhelft je bent alles wat ik niet ben zoals ik alles ben wat jij niet bent en ik heb je nodig als dit blijkt te zijn waar iedereen zo bang voor is zal ik bij je blijven Dan zullen we samen vluchten wegdrijven…

Een strijklicht dat zijn schaduwen uitstrekt naar onbereikbaar geworden, al verwilderde plekken om wat zich er ooit voltrokken heeft en misschien nog steeds niet is gewist – met de wolken wegdrijvende, weer te binnen geschoten, willekeurige momenten, maar er is zoveel horizon waarachter ze vervolgens moeten verdwijnen, terwijl een afgelegen…

een plek van overpeinzing van denkbeeldige krachten die mij doen verwonderen over het palet van water, groen en keiensteen hier overdadig aanwezig en mijn gemoed doen verzachten tot vrucht van genegenheid voor mijzelf en menigeen in het water weerspiegelt mijn wereld eindeloos blauw met lichte schaduw doorkruist door luie eenden die wegdrijven…

Of het nu de opening is of de laatste tonen die wegdrijven in de verte. Steeds opnieuw weet je mensen voor je te winnen. Een baby huilt, een moeder begint zachtjes te neuriën. Een lange zware mars, mannen beginnen te zingen. Terwijl jij je laat horen, dansen verliefde mensen dicht tegen elkaar aan.…

Jouw okselgeur is een vlucht uit de duisternis wegdrijven naar een wonderwolk Modder en zand van de zolen schudden. De donder slaat weerhaken in ons, wij horen elfjes giechelen. De nacht ritselt maanstralen raken de riethalmen. Krekels sussen ons en we strelen, bevelen elke kus met een vingerknip.…

Dromen brengt ons in zuivere passie vergetelheid, doe alsof enkel wij zijn, om steeds te blijven, niets kan ons weerhouden, de kracht van liefde, de tijd, jij daar en ik hier, laten wegdrijven. (Dromen kennen geen afstand of tijd..)…

Vluchten kan niet meer heeft geen enkele zin vluchten kan niet meer zij komen er niet meer in Waarom zou je vluchten waarom zou je niet in je eigen land blijven daar ben je toch het beste af je laat je toch niet wegdrijven Je moet wel erg hopeloos zijn wanneer je jouw thuisbasis verlaat voor altijd uit je vaderland een zekere toekomst…

De kijkcijfers gaan alsmaar naar beneden en dus kan een definitief vaarwel niet uitblijven, iedereen weet dat ik Joop van den Ende ken, maar ook hij ziet deze schrijfsite wegdrijven.…