Alle inzendingen over wervel

ook al draait men hier ronde na ronde, hij raakt nooit opgewonden…

Ik wervel, wervel om mijn hart, er is een poort -- de poort naar liefde.…

spanning creëert nood aan gezelligheid film hangt daar maar als lomp deken rond als twee lippen rond één mond op trage tenen drijf je dichter moment van lichte schrik fluisterende streling op de schaal van Richter zoals wind zonder haast water in de armen van zachte oevers blaast, en riet aan de rand doet rillen zo gleden je vingers door…

In de werveling van gedachten en gevoelens komt niets meer tot rust, enkel het zoeken vervolgt met nog meer dwaasheid en ijdelheid, met het zonnelicht spelend tot de avond komt. Deze zomermorgen vult zich met het kolken van het water in het meer dat oeverloos lijkt.…

het was de wind waar je ooit van hoorde strelingen van wat nog komen zou ze lachten als glinsters op water tussen de kruinen van de toekomst bewogen de jaren stormen had je in de hand luwte opende een meer om op te blijven en van het dwarrelen van de vogels dacht ik kon je leren…

Novembermaand al stervend in bijzonder avondlicht ontlokt een herfstig diepe toon nu 't winterse zich neervlijt in duister en in kou. Onstuimige geesten jagen mijn gedachten vluchtig door 't heelal als rijkelijk gekleurde bladeren. Nieuw leven ontstaat weerspiegeling in evenwicht.…

Het zal de taal in haar tot storm ontbinden, tot een stille kilte in de mythe van haar werveling. Het wil het schone zijn dat diep in haar bestaat.…

Mag ik een glaasje Om mijn gedachten in te stoppen Dat glaasje verstop ik dan Heel ver weg Waar ik hem niet meer weet te vinden Ik wil een glaasje Zodat mijn gedachten kunnen wervelen En rondspoken Zonder er aan te hoeven denken Want wervelen dat doen ze Nu je niet meer bij me bent Wervelen dat doen ze Nu jij een ander gekozen hebt…

wervelend tussen steunbeer en kerkmuur dorre bladeren…

wilde voorjaarsstorm blaast tere lentebloesems wervelend omhoog…

Wervelende film Met melancholie als kern Schoonheid raakt je ziel…

pluisjes in de lucht dansen sierlijk met de wind wervelende show  …

Nergens was het zo stil als diep van binnen door het kloppen van mijn hart en het stromen van mijn bloed. Bewondering voor het leven en alles dat ik geef en neem want ik hou van alles dat het leven mij straks geeft.…

een werveling als een zuchtend flirtend kind in een spelend strelend leven een sterveling bleek je…

(haiku) Fluisterend geluid Blazende wind door bomen Zacht wervelend blad…

Wervelende momenten van hoopvolle gedachten in maanlicht voor die ene keer verloren onder voorspoedig hopen naar die ene gedachte…

Wervelende westerstorm Een meeuw vliegt achteruit. Uitheemse boom voelt zich ontworteld En blaast zijn laatste adem uit . . .…

Zij ligt hier opgerold Haar wervels kreunen Getuigen van de zucht De vloek die verstilt Het lijf dat buigen moet Uit een gestolde pose Een scha(n)delijke metamorfose Van hier naar haar Naar daar…

Spelende vlammen, Dicht bij elkaar, Flikkeren zonder samenhang, Piekende brandstof, Kleine wervelingen, Touw met kaarsvet verbrandt, In de kleinste ruimte, Een universum rijk aan toeval.…

groene vlakken, tint op tint een werveling door goudgele halmen braakliggende grond voren met hier en daar een kronkel witte of paarse bloei - een aardappelveld het platteland, door geen kunstwerk te evenaren…

Zo’n rug, in heel de torsie alles op zijn plaats, wervel na wervel, in het hoogste licht zo’n kont, bijna blank marsepein, de heupen welvend onder het middel een welig paar. Een moeder van haar leven nooit iets vond over haar bitterschone achterkant.…

hij schuilt in een spleet door bot noch wervel gehinderd een mantel van slijm met acht armen omkleed zuigt zich vol en perst zich leeg met een rasptong breekt hij de scharen van de kreeft…

De liefelijke naam van de orkaan paait de windhoos niet die wervelend een spoor van vernieling zuigt door de paradijselijke eilanden. de kramp die mijn nart beklemt sedert je mijn leven verwoestte heb ik niet naar jou genoemd.…

tussen de wimpers van mijn ogen schemeren onaffe stamelende woorden het sussen tussendoor ik hoor je neuriën graag de wervelingen van de wind een weefsel van geluk ik weet: nooit zal het volmaakter zijn dan nu…

een frivool kiekje van een aantal al wat oudere dames in een achtbaan of zoiets ze wanen zich voor even weer jeugdig in speelse tegenwind soms getuigt een vleugje ondeugd van een wervelende levenslust…

Adem zucht omlaag tot in eindeloze diepten ik wervel rond. Kantelend in de sterke rover wil ik jagen door het glinsterende land.…

nog hoor ik hoe het water valt gefluister dat uitgroeit tot een werveling die juicht en zingt loskomend van beslommering als een droom in haar verga licht van adem dieper en dieper mezelf achterlaat hopeloos verliefd…

op de vouw van zwart kierde licht in vlakke velden speelde pluis als wervelende helden in warm stijgende lucht zij zwermden geen grandioze vlucht alleen de eenling danste wit terug…

al schildert de zon hen nog even als stilleven dra zullen ze hun vrijheid nemen rood gekleurd wervelend spelen op de stroom van leven tot ze bij windstil zich warm gaan koesteren in een tijdloos voortbestaan…

Het was alsof er wervelende klanken plotseling in mijn oren dansten onbeschaamd liet ik hun streling toe die als een melodie mijn kern beminde ademloos tot climax bij besef ik ook van jou Foto: Poly Politou Art…