Alle inzendingen over windstoot

Mijn kracht heeft mij verlaten, rottende vruchten aan mijn voeten wat bleef hangen, blijven onrijp, groene ranken vergelen, dof gelaten wacht ik op een laatste windstoot, die als dolk mij in haard en hart zal raken, vergrijp van dierbaar, maar ontbloot geloof, beperkt zich tot bot gezaagde planken.…

schuimende golven windstoten beuken de zee onder de gordel…

Harde windstoten – nederig buigen bomen vol overgave.…

In verbijstering rukt een harde windstoot weg een beminde man…

De waarheid is een zeilboot die zich laat leiden door de wind Het is die ruk of windstoot die voor jou het gezochte vindt…

Met een depressie dromend in de wintertijd met een storm op komst staan kale bomen paraat om windstoten te doorstaan.…

De windstoten slaan me, maar slagen er niet in, mijn gedachten op de vlucht naar vamperig Vlaanderen: mijmeringen naar wat ik achter liet: niets.…

Schuimkoppen drijven op de golven woest is de zee een zandstorm verduistert het gezicht de vuurtoren schijnt met zijn licht in de verte vaart een boot daar komt weer een hevige windstoot heerlijk is het aan de kust je komt er zo tot rust uitwaaien aan de zee het voelt zo tevree!…

glazig glijdt ijs over mijn wang, druppelt naar een zee, spontaan dichtgevroren in volle zomer tranen van vloed waaien over mijn strand van ontgoocheling, jij brengt met golven van woorden wat eb naar me toe allang vervlogen windstoot doorprikt nog altijd mijn drijvende wolken . . . tot snijdend hagel…

ik breek de windstoten met harde kloppen in de schuimkoppen maar niets vlucht sneller dan de wind ik breek het spiegelende watervlak dat slechts wat rimpelt aan de oppervlakte terwijl het in de diepte verder stroomt ik breek de stilte met een schreeuw maar de echo antwoordt niet er rest nu slechts een hunkering en een speels geweten…

net overgestoken over het zebrapad troffen mij en mijn zwarte paraplu keiharde windstoten paraplu binnenste buiten een merkwaardig staketsel van verwrongen aluminium tegen het zwart van het doek wapperend in regen en hagel betrapte mij er op dat ik dacht: zeedieren zien er zo uit eigenlijk getroffen door een zware storm leven…

deze dagen was het raak jagers kregen weer een taak harde windstoten en veel regen waren voor hun een grote zegen daken vlogen rond en bomen vielen om hierbij hadden ze geen tomtom. donder en bliksem hier en daar het was ongelofelijk, maar waar toch was het niet allemaal gelukt want sommige stonden angstig gebukt.…

ik aan schurft van eikenbomen; wonden, ongeheeld aan pijnboomschors; ‘s nachts, weet ik, kreunen wouden onze vreugde zweeft met vrije vogels; zeeadelaars over het water een zwaluwenvlucht, onberekenbaar of mussenjongen op een vensterbank onze liefde is als wilde roos het stof der aarde, onweerregen als de gewassen, onbeschermd, een windstoot…

Vanzelfsprekend word je hierdoor geneuried, een windstoot slist je naam (verkeerd): de zwelling aan je oog vloeit uit in vergezicht. Hoe je zover gekomen bent. De opgehaalde ladder als een lam been.…

Als de zomer zich terugtrekt komt de herfst aan de deur, - de vogel die een veer laat - neerslachtig Een windstoot werpt mij omver ik voel mij ontredderd koorts op mijn voorhoofd.…

Hoe wijsterwaster vliegt de lucht vol witte en lange stressen van wolken, die ontvlochten zijn lijk haar van toveressen. ‘t Zijn wederwijven, boos en fel, die, kwaad van hande en vinger, malkanderen te kere gaan en vechten slag om slinger. De wind zit in ‘k en weet niet welk geweste, ‘t buist en bommelt alhier,…

Buiten waait de wind en in mijn hoofd begint een melodie in lage klanken Zou je me horen boven de wind uit voel je mijn zielenkus en zwijg je laat je me de zwaartekracht ontdekken Verander in een pluisje en verken de weg naar Dadizele en voel windstoten en vlagen regen Zul je voorzichtig zijn, mijn lief?…

opstekende storm wilde luchten windstoten teisteren de bomen angstig vlucht het veluws volk in schaam’le hutten bijeen ineengedoken bij het vuur luisterend naar het woeden kolkende wolkenhemelen zijn vol razen en flitsen donar heerst daarboven zijn hamer flitst blauwe slangen zijn bokkenwagen rateldondert het primitieve volk huivert…

Mijn leven is koud, en donker en somber; Het regent, en de wind is nooit moe; Mijn gedachten klampen zich nog steeds vast aan het vermolmde verleden, maar de hoop van de jeugd valt in de windstoot en de dagen zijn donker en somber. Wees stil, triest hart!…

De lente staat op (SPRING)en daar doet die voorjaarsstorm, met de naam, CIARA, niets aan af!…

En toch komt het einde altijd weer onverwachter dan we betrachten, als een verwoestende windstoot die je in onbestemdheid wegrukt als een voor stevig gehouden boomtak in een plotselinge voorjaarsstorm.…

Door felle windstoten en stormen gegeseld en uitgekleed, werden de bomen zwaar belast, zure regen maakte van takken klauwende handen, hun fladderende bladvingers zochten vergeefs houvast.…

terwijl de ondergang die het zicht beperkte door windstoten en snelheden realiteit is.…

blijven dromen... van een witte kerst doch het wordt een natte en druilerige herfst harde windstoten, regen die tegen de ramen slaat gelukkig dat het haardvuur roodgloeiend staat de kerstboom en winterkransen baden in het licht dat zich stralend naar de stal en het kribbetje richt gezellige warmte laat ons binnenshuis vertoeven we drinken meer…

Vuur verklaart stormachtig het sterven aan het blauwzwarte uiteinde van windstoten. Ik golf in de zee zoals ik golfde in haren. De wolken trekken zich in afschuw af van het ondermaanse. Je staat hemels besmeurd en perplex bij de gedachte aan aankomst. Je wacht jezelf nog toppen tsunami met je lust aan de voet van het wachten.…

de afspraak staat voor vandaag genoteerd ik zal dansen op je graf solo macabre bezorgd luister ik naar de weersvoorspelling zware buien met onweer en harde windstoten uit de schoenenzak op zolder vis ik een paar waarop ik jaren geleden bewoog op muziek vergeefs probeer ik in een wanordelijke la het ooit aangeschafte vlinderdasje te vinden…

ik ging glimlachend zitten op het groene mos en zag de bladerloze takken van de bomen lichtjes in de niet al te heftige windstoten heen en weer zwiepen,- een begroeting aan van alles en nog wat zat ik te denken, maar in het bijzonder dacht ik aan woorden die in bepaalde volgorde, leek het, tussen de takken vandaan in mijn hoofd vielen…

Wit wuivend riet door de zon op zien lichten, ruwe windstoten ons doen ontwaken, waardoor we in onze krachten raken om niet om te waaien.…

lief hebbend immer Oneindig weids veel belovend breedspectrum universum respecteert grandioos de grootse minus Wat je voor de minste van de mijnen deed, deed je om Mij, me steeds dankend indachtig, gigantische Liefde compleet Elk levend ademend wezen, uniek ook onvervangbaar, Leef en laat oneindig begripvol gebeuren, loslatend in Reinheid Heftige windstoten…

Langs de krijtrotsen: Hij flirt met de windstoten. Dieper lonkt de sissende oceaan, de dreiging van klippen. Algen spoelen aan.…