Alle inzendingen over wordt geen rustplaat

grillige vormen sporen verdiend in sprookjes rustplaats in het bos…

De veerboot legt aan: snel vliegen aalscholvers weg van hun rustplaats.…

rustplaats grijze schaduwen in langzame stilte geen blad dat ruist zelfs de lente heeft haar jonge stem verloren bloemen vlijen zich in omgang neer het restend hart laat zich dragen…

Toen de geleerde diep onder het gras Een graf ontdekt had bij Jerusalem Was het meteen al duidelijk voor hem Dat dit de rustplaats van Herodes was. Dat leidde hij als bijbelkenner af Uit het nabije kindermassagraf.…

Maar de laatste rustplaats die ze vond Was in de kippefond In een stelling bij Albert Hein.…

ongekend ludiek speelde wind met het irritante zand en jou op het zomers warme strand een lichte drijfwind nauwelijks merkbaar stoof de licht losse materie in je warm blonde haar waar het in de luwte van een opgefrist watergolfje zijn voorlopige rustplaats vond als alles op strand zijn vaste rustplaats had gevonden begon…

Niet een plaats te geven, niet te kunnen begraven, niet te mogen rouwen, of simpelweg naar de laatste rustplaats te dragen. Niet te begrijpen, niet te snappen, vijf minuten stilte is alles wat we kunnen. Onbegrijpelijk…

Toen Bello uit zijn lijden was verlost Vond ik een dierenkerkhof in de buurt Waar ik een laatste rustplaats heb gehuurd Die mij per jaar maar achttien euro kost. Begraaf me dus niet in gewijde grond, Maar leg me maar voordelig naast mijn hond.…

Door koste wat het kost aandacht te trekken, Zelfs bij de laatste rustplaats van een held, Weet elk nu hoe het met Trump is gesteld: Het kan hem allemaal geen moer verrekken. Maar daar sta ik bij Trump niet van te kijken, Want Donald gaat voortdurend over lijken.…

Reken op geen rustplaats. Een duurzame deugd is voos. Zoek het venijn dat ophitst tot hartstocht, Waarin de deugden verbranden, de dorste het snelst. Zonder leidster, rustplaats, liefde, lof, Als niet bestaande in het bestaande, Belandt gij niet in het moeras der zaligheid, Maar blijft vlot op de maalstroom van het Noodlot.…

Een zachte, aangename rustplaats Wil ik haar graag geven Een Bed van Rozen in Door haar gewenste kleuren Haar borsten zo pront en Borstlijn mooi gewelfd Haar civiliteit Haar courtoisie Blauwgroene, heldere Mooie ogen Een beeld, een plaatje Galanterie…

Ze zijn tot naam geabstraheerd waaraan wat data zijn gehangen geen gezicht hun rustplaats is de aarde ergens overal als stof in wind en slik in regen omgezet tot hout en weer vergaan in weer en wind zo kom ik ze vaak naamloos tegen…

Geen pijn te voelen door die symbiose van die zelfgekozen rustplaats die mijn wangen doet blozen; van een groot geluk tussen die kleurenwonderen zo klein.…

onthullen zullen ze nét niet verbergen eerder ze dalen liever in daar waar ik ze een rustplaats gun om even te verpozen mijn woorden lezen uit tonen zich pas na het stemmen ze zoeken samenhang, de zin wat ik jou toevertrouw is gisteren gekozen…

De muggen dansen in de wind En wachten tot de avond valt De vogels hebben hun rustplaats al in het vizier Ik zie een buitenspelend kind, Met weemoed denk ik terug Aan die zomers van weleer We speelden boompje wisselen in het bos Dit is de zomer van het Pokémon vertier.…

Maar, anders wordt het als een familielid is overleden, die je brengen gaat naar het graf waar zijn laatste rustplaats hier zal wezen dan kijk je niet meer van ver-af dan is het graf plots heel dichtbij en voel je je betrokken en ook al was mijn oom al oud ik ben toch erg geschrokken…

je vleugelt verglijdend op de wind een roep die buren kent van ver daarginds vrijheid vogelt tegen wolken zonder volgers nooit alleen stippen waaieren zwierig bijeen scheren zwart voorbij een volle maan voordat zij naar hun eigen rustplaats gaan…

de hemel brak en huilde als een kind een lange stoet vloeide richting jouw laatste rustplaats toen hebben ze jou bedolven onder honderden rozen door jou gekozen wij zagen ze komen en gaan moesten daar staan om toe te kijken hoe je langzaam verdween…

Als gapend gat een steen op het pad ver gezocht niet weg te denken wat er onderliggend speelde emmers vol fijnkorrelig zand ooit geschept een kinderhand rustplaats voor de schijndood houdt het levend asfalt wacht betonnen muren bikkel bikkelhard…

de vele leestekens we tellen ze niet langer vertelden over ons samenzijn ze zijn vervaagd zoals de namen op een verweerde, vermoeide grafzerk van een vergeten rustplaats zo nu en dan probeert een van hen verbleekt en haperig onze levens te verlichten de vele leestekens ze tellen niet langer we zijn samen…

Zo draagt hij de tekenen des tijds naar een laatste rustplaats, tussen plakband en kruisverband. Daar rest stilte.…

Lachen van binnen huilen nergens kunnen schuilen, zou je een vlinder willen zijn die ook verlangt naar warmte van de zon en zoekt naar een rustplaats voor de nacht. Zoek ook naar een plaats zodat je net als die vlinder de rust terug vindt in je hart.…

zij hebben luchten met lange vluchten kleur gegeven wolkten soms met groepen in een fladderend ontmoeten pas toen de zon hun kleuren bleekte en de warmte was vergeten kozen zij voor lange pozen rust vleugels nog gespreid wachtend op de wind die in meevoerend waaien voor hen een laatste rustplaats vindt…

De zelfde woorden De zelfde zinnen Op de dag, naar je laatste rustplaats Waar de hemel huilt De zon ons verlaat Wil ik het niet denken maar de waarheid heeft mij niets meer te schenken Waar je nu bent vast beter dan hier Willen wij je nooit vergeten Waarschijnlijk kijk je op ons neer als een beschermengel Wij willen je nooit vergeten…

Ergens echter in mijn verste dromen, Weet ik dat een rustplaats op mij wacht, Waar de ziel tenslotte thuis kan komen, Waar ze wachten: sluimer, sterren, nacht.…

Ik plukte zo maar achteloos wat letters langs de beek verborg ze in een hoedendoos en kuierde nog een week Toen ik later heimlijk blikte door een spleetje langs de rand zag ik hoe God de woorden schikte in een bovenaards verband Zag zijn hand de taal beroeren zoals geen schepsel roeren kon liet mij op zijn Woord vervoeren naar een rustplaats…

het glas zong transparant in verfijnd kristallijn pas bij de hoogste toon kwam plots de barst leek vertraagd te breken uit de spanning van het vormgeven de dissonanten deden pijn in flonkerend vallen het duurde lang voordat scherven hun rustplaats konden vinden het laatste breekbaar nootje nog kristal kon zingen…

In stuivend zand ver overzee zullen wij een rustplaats vinden voor ons geteisterd tweelinghart De wind neemt onze parels mee om ze tot een snoer te binden rond de oesters van de smart Ik krijg antwoord op de vragen over al wat ik niet wist nu jouw wijsheid is bezonken Aan het einde onzer dagen zijn wij als nagels in een kist onwrikbaar…

Hoe zacht was het mos onder onze voeten toen wij hand in hand het pad betraden dat ons leidde naar een land waar enkel wij de beelden van herkenden hoe warm voelde het zand waar we vol verwondering een rustplaats vonden voor verlangen zeg me lief of je dat nog weet nu de weg bevroren is en scherpe stenen ons verwonden…

ooit zullen de geesten zich wreken op hen die hun laatste rustplaats hebben verstoord vermoord is de eonenlange stilte vernield zijn de zuilen en poorten van de stad die eens het centrum van cultuur en beschaving was nog kleurt de woestijn maar de winden huilen pijn om wat verloren is gegaan aan schoonheid en kracht zij strelen…