Alle inzendingen over zee van tijd

ik heb te weinig tijd om aan iets te beginnen. veel te weinig tijd om het af te werken. maar een zee van tijd om er over te vertellen!…

Een jonge vis in de zee der tijd Wordt door zijn moeder voorbereid Kan nog alles aan haar kwijt Een jonge vis, een zee van tijd Zwem maar, visje, ongebonden De angst voor pijn is te doorgronden Niemand zwemt altijd ongeschonden De zee van tijd heelt vele wonden Zijn blik, al wijzer dan zijn jaren, Ik zie hem naar zijn mama staren...…

Voor nog slechts een kreek achter haar een zee van tijd ouderdom versmalt…

Mensen worden ongevraagd geboren, zoals druppels ontstaan, middenin een zee van tijd. Regenbogen verschijnen, wanneer licht wordt gebroken, zoals ook mensen breken. Zo groeien wij dankzij het levenslicht, dat de bron is van eeuwigheid. Door vallen en opstaan leren mensen leven, leren wij de taal van tijd verstaan.…

in een zee van tijd zijn wij verloren gegaan tot einde in het bestaan in een zee van spijt zijn wij onder gegaan draaien onze rug in de richting van de maan in een zee van hoop zet ik mijn ziel te koop…

heb me lief in onze zee van tijd laat me zien wat ik ooit was een wilde extase gerijpt in wezenlijke geborgenheid…

in de zee van tijd die haar geboden was vond zij tussen de aangespoelde woorden net dat stukje dat ze tot dan toe ontbeerde ze ontsteeg zichzelf…

over de grenzen van de tijd…

niets lijkt veranderd doch alles is anders gemis is een vreemd begrip dat zich heeft genesteld in een huis van leemte daarvoor een plaats vinden vergt een zee van tijd…

In de vaargeul achter mij De brokken van Vroeger Voor mij de Zee van Tijd Vol Later Op de voorplecht Buig ik mij voorover – De boeg splijt In een ondeelbaar moment Het Nu…

voortsluipend fantoom onzichtbaar, geheimzinnig aanwezig zonder present te zijn in symbiose met de mens de oneindige zee van tijd beperkt door ons zijn onuitputtelijk in beweging deint mee op de eeuwigheid het is tijd…

tijd is kostbaar daarom zo gezocht en moeilijk te vinden om dan meteen vrij te maken voor mekaar. daarom prijs ik die vrienden die mij in een zee van tijd in- en meevoelend op verhaal laten komen. vooral dat laatste heeft ook zijn tijd nodig.…

door de sneeuwstorm draaiend in cirkels zoekend naar houvast reikt ze haar hand welke door het obscure wordt aangeklampt opgeslokt walend door de zee van tijd gaat ze op in het onbekende ~*~…

Voorzichtig tree voor tree vooruit Soms even zitten Voel het maar voordat je verder gaat en de veilige haven verlaat Je hebt een zee van tijd…

de zee had een zee van tijd. met haar golfgewijs verlangen naar het eeuwige strand liet zij meeuwen schreeuwen als in een oud cliché. het grijze water verzoende zich met laatste straaltjes horizon en jij mijn lief werd liefde, een liefde voor het leven. toch?…

in dromen verheven tot de graad van drie en elf overstijgen wij ons hart zijn wij voor even en stromen wij mee tot de fee die danst met wie ze danst de zee van tijd de cirkel bevrijdt…

Lieflijk lachende oogjes Kosten een zee van tijd Te koppig om te denken Ik maak haar geen verwijt Het wachten slokt mij op Extase doet mij drinken Zullen onze monden één zijn? Liet ik het maar bezinken…

Want zo wordt hen een zee van tijd gegeven Voor studie aan de Leerschool van het Leven…

In de toekomst ligt de tijd verborgen ongedacht en ongezien met kleine of met grote zorgen een helpende hand misschien De natuur kan zich ontplooien zonder tijd geen rol voor de klok dat is het mooie Voor ons ligt een zee van tijd die wij met ons schip bevaren neem als bagage wat hartelijkheid deel het uit en niet te lang bewaren…

wil me even nu niet storen, straks krijg jij een zee van tijd. als je wilt, gaan we dan zeilen naar een land heel ver van hier. ik kan niet zeggen hoeveel mijlen in een bootje van papier.…

Weken met tijd lagen achter ons, een zee van tijd, waarin soms verveling als een vloedgolf ons belaagde. Nu, geen uren, geen dagen, geen tijd meer. De zee heeft zich teruggetrokken. Ruimt groeit almaar, moeilijk definieerbaar, een prettige doezeling. Morgen komt de tijd weer opzetten, agressiever dan ooit.…

geschrokken zit je met de brokken stuk in je lijf gebroken gebruik en verder uitgesloten ze beloven niets hangen je op aan tijd laten je bungelen in hoop tussen hangen en wurgen ze vieren en trekken tot de strop je laat verrekken in hun zee van tijd je ging voor de hemel die weg ben je nu kwijt…

Strakblauw, zeegroen of grijs verwoestend of rakend aan het paradijs verkwikkend, helend of beukend op de kust een grillig monster of fenomeen van rust Een spiegel die een vlak slechts toont de blik daaronder die de snorkelaar beloont Uitbundigheid van kleur en leven verwondering dat ons dit is gegeven een zee van rust, een zee van tijd…

een zee van tijd de wekker weggedaan alle angsten voorbij verplichtingen gereduceerd tot pakweg 2 maal per jaar een bliksembezoek aan de plaatselijke tandarts doch vol blijven houden dat verveling niet bestaat hooguit het passief recreëren dat wil zeggen zwijgend met gedachten spelen…

in stille mijmering is rust mijn maat stress en haast de onverlaat wij bouwen luchtkastelen met een zee van tijd als fundament scheppen licht en lucht in een ongekunsteld spel tikje bovennatuurlijk dat wel maar wij zijn geen schipper naast god vrijheid is ons enige gebod…

Maar achter deze hoek een werelddeel, achter dit ogenblik een zee van tijd. Zul je voorzichtig zijn? ---------------------------- uit: 'Oogappel' (1986)…

Zacht zingt het vacuüm Atonaal in resonantie Deze klank verstoort De etherische substantie Ondergang in onzekerheid Voorbij de gangbare limieten De entropie is onomkeerbaar In dit kosmisch bloedvergieten Waar eens ik liep Langs paden van chaos Fluctuaties op een zee van tijd Komt nu het ledige tot orde…

Bomen vertakken huizen verzakken dode akkers worden niet wakker Wolken krimpen door mijn wimpers vreemde wanen trekken banen Zaad en vliegjes mooie liedjes en wie bemint vindt een opening Een bed van aarde een zee van tijd laten we varen met God aan ons zij'.…

hij neemt het nogal filosofisch, in zijn zee van tijd, tot tijd en dan gebeurt er iets de wereld in beweging hele dagen op de bank genieten van het mooi weer maken, zijn vrienden de passanten tussen de regen door en al te vaak over het leven al heeft hij dan geen nagel meer om op te bijten of beter een appel voor de dorst hij hongert…

vandaag droeg de aarde mijn hemel laag zoals een horizon vol meeuwen je keek naar mij opnieuw en nader vertraagde de zee rondom tijd en diepliggende duinen slapend in elkaar geen vragen over onbereikbare plaatsen of landschappen anders dan mezelf het waren momenten van volheid met bloemen overal…