Alle inzendingen over /ledigheid

Ledigheid! Lapzwanzen! Jarenlang heb ik geprutst en geklunsd Nu doe ik elk uur een spermaversterkende onderarmoefening. Dát baart pas kunst!…

de dichter dicht voor even het hiaat in zijn gedachten hij haat de ledigheid dus wil hij dit verzachten de tijd vullen met woorden dat ligt in zijn vermogen een vleugje poezie heeft hem altijd bewogen…

de horizon, van het wachten moe, zichzelf afbreekt en kiest voor verdriet omdat hij de zon niet omhoog kan houden zelfs niet met het vuur van de wind boven duinen en alle wegen ik, onzichtbaar overschaduwd niet meer golf aan de zijkant van jouw hartslag kus me maar niet meer ledig…

prijsbedel en kwijtzweer achteroorgraver zwijmelt op ledigoor en breedsmalspoor niet pastoorkamer kledigt de ledigheid met rabijnraadsel en kruisspook of hoopzweef en angstdrang geloofverdoving maakt huppelvreugde en bestaansdoel posgevoel…

een stoel, een bed onbeslapen zo vredig ik ga op zachte tast langs naadloos ledig een avondmerel bezingt het uur van eendagsleven de ochtend is ogenschijn mijn brief ongeschreven…

stoelen door het laatste leed verlaten lege plekken in het echtelijk ledikant waar ooit warme gevoelens zaten waait koude wind over het land het trage licht gestaag ontloken zeeft schemering door het gordijn van tederheid voorgoed verstoken klinkt onrust door als een refrein niets wijst nog op het oud geluk waarmee zij eens elkander bonden…

De directeur stapt met lange lome passen vermoeid van zijn werk en zijn spanning de huiskamer uit, over het terras de tuin in. Reeds daalt de schemering en vormt zich een dunne nevel tussen de struiken achterin de tuin, zo ruim. De directeur schrijdt verder over het gras naar het verborgen en veilig ruim binnen de dichte struiken, gelegen…

droomde dat ik verloren liep in een levensgroot gebouw waar niemand was en ik vergeefs van lokaal naar lokaal zwierf in deze oneindige eenzaamheid waar je jezelf eenvoudig kwijtraakt ontdekte ik de ledigheid...…

Eén ding heb ik begeerd; één ding heb ik ontvangen: Dat, zo de dood mijn leden zou omvaên, Ik voor uw aangezicht, o Bron van mijn Verlangen, Niet ledig zoude staan!…

gevraagd een eindredacteur malheur of bonheur maakt niet uit zolang geen zuip geschuit ik dan lekker gewassen en geschoren als cupje boven het koren om ledig stil te zitten aan de boezem van L.Vanderpitte…

de airmiles in haar ogen lonken mij haast om mee te vliegen warm gevoel stijgt op zij blijft zitten kijkt vluchtig rond proefvlucht afgekeurd klapwiekend zijn wij ledige lucht…

Ik houd me ledig, besef hoe mijn leven is: onnoemelijk vol. De zon gaat onder: ingehouden reuzenkracht glanst rustig en lief.…

het mijnenveld tussen liefde en haat betreden dat is verzen schrijven ledigheid en inspiratie die elkaar zo dikwijls dicht op de huid zitten en dan toch gehoor geven aan een intense drang zelfs bij tegenweer…

het niets had niets om het lijf schijnbaar onopgemerkt werd de tijd er in ledigheid gevangen als de klok hele uren sloeg raakten wij al spoedig de tel kwijt morgen weer een dag hoorde je alom…

Haar armen zijn ledig, zo ledig! Weg, al haar levenslust! Haar huis is uitgestorven; Zij heeft noch zorg, noch rust. 'O vrouwe, hadde uw ziele Nooit moedervreugd gekend, — Zo waart ge vreemd gebleven Aan deze lange ellend!…

De wereld is nog woest en ledig buiten. Ik zie van onze levende natuur Alleen de zonnebloemen aan de muur En hier en daar een ijsbloem op de ruiten. Het stemt mij triest dat ik geen bloem of plant zie. Ja zelfs de krokus is nog op vakantie.…

net zoals schrijven dichten over de rand ik besta dus geef ik mij over verhaal halen halszaken, kokhalzen ik ledig mijn keelzak en geef u te vreten tevreden zakt u in een maag gevuld en u vraagt niet wie dit heeft opgehoest…

ik schrijf wanhoop geruisloze woorden die ledigheid vertolken in het nietszeggende niets lees ik die loze woorden zet er een kader om en kleur de hoeken zwart met omfloerste ogen herlees ik kwetsbaarheid als bij het voorspellen van onvoorspelbare weersverwachtingen…

En, zou ik, minder wijs dan hij, Mijn tijd met ledig zijn verslijten, Zodat ik als ik ouder word Mijzelv' mijn luiheid had te wijten! O neen; ik weet het is mijn plicht, En 't hoort bij voeglijkheid en orde, Dat ik niet altijd ledig ga, Maar zorg draag dat ik wijzer worde.…

En, zou ik, minder wijs dan hij, Mijn tijd met ledig zijn verslijten, Zodat ik als ik ouder word Mijzelv' mijn luiheid had te wijten! O neen; ik weet het mijn plicht, En 't hoort bij voeglijkheid en orde, Dat ik niet altijd ledig ga, Maar zorg draag dat ik wijzer worde.…

Hier gaan de kralen van de rozenkrans verloren; van huid en haar geen raadsel overblijft waar ledigheid in ledigheid wil wonen. Het huis van kamers en de stad van straten: ai, laat de klok met rust. Tel goud, drink wijn. Het vuil rot ondergronds. Bid niet voor het geraamte.…

Uitgestoken hand zeeen van tijd Ledig land wachten op eeuwigheid. Gemiste kans verzwegen woorden gebroken lans muziek zonder akkoorden. Gehad, geweest, voorbij Hoe lang moet het duren, alvorens een spijtbetuiging te sturen?…

Uitgestoken hand zeeën van tijd Ledig land wachten op eeuwigheid. Gemiste kans verzwegen woorden gebroken lans muziek zonder akkoorden. Gehad, geweest, voorbij Hoe lang moet het duren, alvorens een spijtbetuiging te sturen?…

Hoe kan ik leven als het kind, dat nooit gevraagd zich moet bekwamen; in het vullen van een ledig hoofd, bedachtzaam knikt het ja en amen.…

(234 slachtoffers op één dag) vandaag zag ik wat ik gisteren voelde de ledigheid van verlaten straten in een ongewisse tijd nu een mensenleven sneller verstrijkt dan de tijd weet ik de zwaartekracht van 't leven zeer nabij…

o zo ledig…

De aarde was woest en ledig dus schiep God de Wereld en Hij zag dat het af was Maar de Hollanders dachten daar anders over dus polderden ze er op los en zagen dat het niet af was Toen lieten zij ontstaan: "de Nieuwe Wildernis" de Oostvaardersplassen Ik zag de film en vond hem mooi!…

ontoegeeflijk hart jij raast in mij als een driedelig pak waarvan de drager onthoofd mijn hoeden past hoe scherp is het zicht want in mijn believen is het donker niets meer dan de pracht van de nacht en hoe ontdaan ook van het bloed zijn jouw kameren gevuld met een ledigheid die ik nooit zou duchten…

dit gegeven ten voeten uit en die ledigheid van binnen maakt alles zó nutteloos met gebonden handen en stevig dichtgetapete mond aan de overvloedige dis van het leven dat is wat het is...…

ik vraag in een laatste bericht mijn wolgeverfde huiver te ledigen in het holst van de abyss, waar binnengewanden en geest versmelten in winternachten waar geen plek meer is voor kaarslicht, maan of sterren leg ik een versteend lijf te rusten aan de hardste rand van het einde…