Alle inzendingen over Afgegleden

Nu is het stil Komt het weer los De pijn van lang geleden Het is er nog Was nooit echt weg Heeft nu een plekje Diep in mijn ziel Zachtjes afgegleden Waar ben je gebleven? Hoe zou het daar zijn?…

ik zag ze staan ogen hemelwaarts schouders rondjes afgezakt afgegleden als je buigt of barst bot de koppen op de dikke nek met starheid ingebed stijf staand van gebeden vingers friemelen aan het kruis meiden dromen schurkend duivels ongerechtigheden graag verdwalend in Gods huis handen graaien zacht en wit beesten smakken mond en…

dit is de realiteit van een gezin dat is gestrand een man, een vrouw en kind zijn afgegleden in een onherstelbare kloof…

handen, niet aan lieve stemmen, of aan meditaties, noch aan alles wat het leven mooi en fijn maakt, zelfs dat niet (want een volgende dag is datzelfde niet meer mooi en fijn en doet het alleen maar pijn dat we het niet meer mooi en fijn vinden), vooral niet verslaafd raken aan whats appjes, piepjes, toontjes en icoontjes ergens ben ik afgegleden…

ik zag ze staan ogen hemelwaarts schouders rondjes afgezakt afgegleden in een buig of barst bot de koppen op de dikke nek met starheid ingebed stijf staand van gebeden vingers friemelen aan het kruis meiden dromen schurkend over duivels ongerechtigheden graag verdwalend in Gods huis handen graaien zacht in wit en rond, beesten smakken…

Wisselend licht scheerde langs de stadsrand, over een horizon van waterplezier van een gastvrij merenland opgespoten tot een zanderij, het fijne zand stuift over het speelkwartier, de lege ramen op de kade staren blind over een woestenij, het vrije zicht voelt zich verraden, afgegleden naar een andere tijd, achteloos gaat de wind er…

Wisselend licht scheerde langs de stadsrand, over horizon van waterplezier van een gastvrije waterland, verworden tot een zanderij, het fijne zand stuift over het speelkwartier, de lege ramen op de kade staren blind over een woestenij, het vrije zicht voelt zich verraden, afgegleden naar een andere tijd, achteloos gaat de wind er…

Malaise Ons land is in recessie afgegleden En masse verliezen leraren hun baan Ook 130 heeft weer afgedaan Nu vallen zelfs de lampen naar beneden Maar hiermee gaat dit kabinet het verst; We krijgen dit jaar óók geen witte Kerst!…

probeert haar zonnestralen te doorklieven op het stenen plavei van vergeten eenzaamheid Langzaam verteren de stralen in het duister De kloof verdwijnt in een mist van onzichtbaar verdriet Een gedaante schuifelt zich een weg door de steeg Ooit een mens met huis en haard, nu is er niemand die hem nog ziet Ver weg van de beschaafde wereld afgegleden…

Wisselend licht scheerde langs de stadsrand, over horizon van waterplezier een gastvrij waterland, verworden tot een zanderij, het fijne zand stuift over het speelkwartier, de lege ramen op de kade staren blind over een woestenij, het vrije zicht voelt zich verraden, afgegleden naar een ander vergezicht van blokkendozen, moeiteloos…

waar ben jij Toch gebleven, Gerrit Zalm, die In je politieke bestaan ondanks Dat je voor een graaierspartij In de Kamer zat voor altijd de Gewone marktkoopman leek te zijn Die net als je broer dag aan dag De gewone man bediende en in zijn Waarde liet - waar zijn jullie Gebleven in het najaar van beider Carrières - sluipenderwijs afgegleden…

Een jongen in de bloei van zijn leven Hij zou mijn zoon kunnen zijn Ooit geboren ergens in een gezin Afgegleden ver weg van normen en waarden Zijn ogen bleven op mijn netvlies zweven Op straat bedankte je mij Even aarzelde je..keek nog even om Liep toen in de mensenmassa weg Dag lieve knul van amper zestien Ik hoop dat je ooit het geluk mag…

zwaar van krullen Van buiten en van binnen zo waar Ik hoor de mannen bronstig brullen Je hals is als een prachtig fenomeeen Geen van mijn vrienden kent er een Die is te evenaren jij bent uniek Zo in je fraaie blote sporttuniek Je borsten hijgen als opgejaagde reeën Terwijl je navel gezicht bekoort Wellicht door evolutie is je snor wat afgegleden…

Zij vond haar, omziend, bevallig: De handen naast ’t hoofd geperst in ’t kussen, ’t Dek afgegleden, de knieën hoog En zelve in zachte boog.…

De sluier van de zomer waar wij middenin stonden, als een kleed van mij afgegleden. Vreemd genoeg lijken dagen langer te duren wanneer zonlicht ontbreekt. De stilte…, die indringende stilte!! Terwijl mijn hart het uitschreeuwt. De avonden zo kil! Vogels trekken weg, naar het zuiden. Verdwijnen uit het gezichtsveld.…

Een vieze vette leugenaar Nadat hij bij de opticien de dakrand slim was afgegleden De sokken handig weggegrepen vervolgens schrok van zijn buurman toen hem stiekem is geknepen en heeft daar van paniek en schrik zo die rozentuin doorsneden Toen ieder naar een ander wees sprak de burgemeester…

zich zelve overdenkend, zich beziend: de heen en wedergang van de gedachten, elk verloren in zich, en hun bijeenbehoren in een geheime samenhang, en dan haar lijf, haar lichaamsdelen, de stillere eenheid dezer velen, in sluimering en blind als 't ware, waarop haar blik nu rond gaat waren en zoekende en naar beneden uitvierende is afgegleden…