Alle inzendingen over Bij ontwaken

Schildpad weent tranen Schelpjes in het mulle zand Doden ontwakend.…

Ontwakend uit een gevangen gevoel van lust, zwijgend en starend verdriet en liefde, waar is de grens? Ontsluierd dagdromen, in een vergeten poel, van een zonovergoten woestijn. Een idylle waar je voor moet vechten.…

In mijn mond spreek jij een engel In mijn ogen zie jij een engel In mijn nabijheid voel jij een engel Ik ben geen engel In de morgen slaap ik In de middag ontwaak ik In de nacht zoek ik Ik ben geen engel Tijdens mijn slaap spreek ik Tijdens mijn ontwaking zie ik Tijdens mijn nacht voel ik Jij was mijn engel…

Ontwaken in weer een nieuwe dag kijkend door mijn raam waar ik zoals in een spiegel mezelf zie staan. Als een stille schaduw met vragende ogen ademloos kijkend naar het ochtendgloren bij het ontstaan van een nieuwe herfstmorgen.…

De nacht was over Doch ontwaken wilde ik niet…

Ik ben maar een dromer jij een droom tot de dag dat we ontwaken leven we door gewoon.…

Wanneer ik ontwaak glimlacht mijn gezicht het wereldverbetert mijn humeur omdat gedachtensprongen om jou dansen.…

in de vroegte van de morgen klinkt een jubelsong vanuit een teer vogelkeeltje ik ontwaak het is bevrijdingsdag…

Met een nog koude hand liefkoost ontwakende aarde de krakers van het ijskasteel ---------------------------- uit: 'Geen hemel zo hoog'.…

kronkelend krakend gedachten die ontwaken nieuw gedicht in zicht metske - 2015…

ontwaak - doornroosje - ontwaak wrijf de slaap uit je dorstige ogen sper ze wijd- wijd open en zuig naar leven met volle teugen er is geen prins die je zacht wakker kust je hoeft geen honderd jaar te slapen als je de moed hebt kun je nu ontwaken leg hem maar af die dichte doornen droom verjaag de moeheid uit je bange handen geef je over…

beeld je in dat wat tot nu geweest is enkel winterslaap was winter, kou, regen sneeuw en ijzel roest op het raam ’s avonds vroeg donker ’s morgens laat licht ouder worden is ontwaken uit die winterslaap en de hese kleur van lente herkennen ouder worden is een kwestie van ontwaken je ademloos en begerig niet verwachten aan wat komt brood…

het ademt zo anders in ’t telkens nieuwe dag- ontwaken met jou als lichte zucht over verblekende littekens zweven herinneringen weg in helder wordende ochtend leeft het zich anders in ’t ontwaken met jou één huid slechts tot ons en avond legt liefdevolle rust met stille woorden in nacht.…

Elke keer bij het ontwaken ben ik de tijd vooruit Beraam ik tijdschema’s en plannen Valt de dag in uren uiteen Maar ongezien drijft elke dag een kleine witte wolk voorbij In helder blauw…

het ontwaken ligt jouw sterven.…

waar maanlicht mij laat dromen sterren zacht bekoren het duister niet laat schrikken de nacht verlossing brengt ligt er angst in het ontwaken schenkt de morgen weinig hoop kan de zon dit hart niet raken bloeien wensen langzaam dood van een wereld zonder pijn dageraad in dromen waar ontwaken uit de nacht verlossing naar mij bracht…

ontwaken…

Hij heeft blaren op zijn vingers Sterk is hij in de adem van haar taal Dat de slaap meer en meer dunt Verbijsterd in schrik doet ontwaken…

In alle vroegte doen je dromen je ontwaken door met goud te strooien over het uitzicht vogels vliegen al kraaiend over want de stad is nog in slaap zacht kust de zon het aangezicht stilletjes golft het vochtige gras aangeraakt door de ochtendwind gaan sprankelende parels op in het grotere geheel…

een bijna briljante vondst die sluimert in de prullenmand stukjes van een gebroken droom die ontwaken in een helder mozaïek het gedicht in duizend stappen dat in zestien zinnen adem vindt daar kun je me 's nachts voor wakker maken overdag liever niet…

Vandaag zaten we weer op het terras Iets wat altijd gewoon nu iets bijzonders was In de zon met de ontwakende geuren van bloemen in de voorjaarswind boven de ranja een bij hoorden zoemen…

Maar als ik weer ontwaak, ben ik weer moe. Moe moet ik zijn als ik ga slapen. En niet zoals elke dag bij het ontwaken.…

is er ontwaken komt er later wanneer grijpgraag lijkende wade zich witwievend vastkleeft boven gebroken dromen…

De slakjes ontwaken na een frisse regenbui en als je goed kijkt zijn de wolken nu ze breken met helium gevulde schaapjes in de rui…

Verloren in deze ochtend die geen dromen vindt in alle gezichten die ontwaken. Ze ontwaken en zijn de sporen die ik wil volgen en zal verliezen waar ik vandaag mijn mijn dierbare eenzaamheid terugvindt.…

De stemmen fluisterden en vonden haar gemaakt en klaar voor hun droom waarin ze niet bestond en niet hoefde te ontwaken. Slechts klein en in het donker mocht ze schuilen tot een volgende droom…

De droom valt in slaap en geeft alle ruimte aan leven voorbij het doen, er is niets anders dan dit zijn, dit ontwaken in wie ik ben: ten diepste ongrijpbaar in de nevel het uitspansel, in de tijd mijn lichaam, buiten alles, boven alles zelf in de zon dat licht neem ik mee terug naar de droom, waaruit ik meer en meer ontwaak…

als de rust van gesloten ogen het geprevel van een stille naam mij ontwaken schenkt vol vertrouwen is vertwijfeling die nacht vergaan…

Ontwaken in de nacht - de kalmte van dit ogenblik verbreidt zich achterwaarts maar is ook vol belofte: een kachel die nog niet ontplofte. ------------------------------------ uit: 'Zeemeeuw in boomvork', 1994.…

Als ik ontwaak uit m'n dromen is de wereld weer sprookjesachtig met sneeuw bepoederd en lijkt er geen eind aan dit witgepleisterde landschap te komen…