Alle inzendingen over Bom- plant

Vannacht hoorde ik de stilte denken, hoe vreemd dat er licht slingert van boom tot boom. Ik blaas de schaduwen uit mijn slaap en trek me op tot ik van kruin tot kruin de sterren in de ogen kan kijken. Vandaag kreeg ik een kaart en een déjà vu en mijn wens werd een wortel die reikte naar pieken van jaren.…

februari in het park en het vriest niet, de bomen zonder sneeuw lijken op de bomen in de herfst onder dezelfde waterzon geen stampvoetende wandelaars of verkleumde kinderen op de zwierige schommels waarachter de dampende opa gewoon een roker blijkt het groene perk vult zich met kussende koppeltjes onder begeleiding van gekwetter van…

als ik ooit verdwijn in een stoffige plooi van de tijd vind me dan weer in de luwte van die ene boom waar klaproos en boterbloem het weidse wuivend met ons deelden waarover we spraken of zwegen zich fluisterend herinneren laat nu de wind er nog speels door het lover waait en rond die boom nog liefde ruist in tere tinten…

Maar eerst moet er nog stilte zijn, verbeiden van wat zich zal tonen en soms doet dat verlangen pijn - we schromen daarin lang te wonen; de bomen zijn al aan ’t herleven, dus wat geduld, wat meer dan even.…

terwijl oranje rode bladeren zachtjes van bomen warrelen Wilhelmina toch Koninginnen - fietsen - niet…

wollig pakt de mist in flarden mijn gedachten ik laat ze drijven zomaar zonder zicht totdat ze bomen raken condenserend aan elkaar gaan haken glanzend in het licht mijn dromen hangen druppels aan de bomen in een zacht ontmoeten met geluk op kousenvoeten ik weet dat ze gaan vallen ze spetteren dan stuk maar het water op de grond…

net als een boom in het voorjaar bot ik naar alle kanten uit groen en slank van binnen mollig in de etalageruit…

winterse bomen weerspiegelen hun naaktheid in ijzig water prille knoppen dromen al over zomerse dagen…

~~~ voor mij was je goud totdat je verbleekte als een blad aan een boom natuurlijkerwijze verdraaid doch elke schilfer blijft gekoesterd ~~~…

Stralende zon, reikende straal Kabbelend water, beschermende boom Ik, in het gras melancholisch en loom…

Een kip in het Brabantse Boomen kan daarop het antwoord wel dromen: ‘Het is nog een vraag of er - dat blijft vaag - een hij of een zij uit zal komen.’…

Ze velden bomen en af en toe viel er wat regen tussendoor het waren stoere dennen met pijnappels torenhoog…

voorbije mist regent uit de bomen wolkeloos is de hemel en ongelovig de fietser nattigheid is realteit en dringt door…

leg de stad onder een vergroter een grassprietje wordt dan een boom een mier een bange droom en de vrouwen steeds bloter…

Schaduw verlicht mijn ziel waar het zwart van gal onzichtbaar blijft tot het moment dat de bom barst.…

De hoop, met zijn loverpracht, Is wel de rijkste aller bomen; Dood en vernietiging wacht Wie aan zijn tover ontkomen.…

Confetti van de bomen Waait op mijn jas Feestelijk gevoel Ik ben zo in mijn sas Zomaar uit het niets Een confetti-feestje op de fiets!…

het leeft in alles onder de tranen in de bomen in het graf het is er altijd ook diep in mij kruipt het schreeuwt ze tot het einde der dagen zelfs dan is ze het ZIJ al dat winnen zal alles is ze ze is er altijd…

een boom van een vent wandelt weg met zijn ziel onder de arm de wind achterhaalt hem en de ziel gaat zingen…

melancholie is de zachte treurnis om het gemis dat nog zal komen ginds in een zweem van mist hangt het al pijnlijk in de bomen…

Hoge bomen Naar beneden gekomen Eind aan dromen. Uitgevlogen Eruit gevlogen.…

Met een depressie dromend in de wintertijd met een storm op komst staan kale bomen paraat om windstoten te doorstaan.…

Op het weilandje staan wat dorre bomen; één is vol bloesem: een schilderachtig aanzien van de vergane boomgaard.…

ik zie de bomen al groen bewegen voor de blauwe lucht, vogels schieten heen en weer, van boom naar boom naar boom en wij leggen ons neer op het kleed en genieten van deze dag, het blauw van de lucht spoelt de zorgen van ons af, verwarmd worden we door het geluid van spelende kinderen, en de auto's niet al te ver weg storen ons niet eens…

Ik zag… een elfje zittend op het mos, rondom haar heen stonden bomen…tezamen…als een donker bos. Haar handen hield ze voor haar ogen alsof al die bomen… tegen haar logen… Haar gouden lokken hingen sierlijk over haar gebogen rug. Dat elfje dat ik daar zag, trok zich even terug…. Ze was verdwaald door al die bomen om haar heen.…

vanuit je bed kijk je naar water de rivier met de aalscholver herinner je je later je bent mijn lieve meisje met de mooie dromen, mijn eigenwijsje, die de wormpjes die naar boven komen bedekt met aarde, een heel zacht laagje de noten raapt en drie er van bewaart en dan vraag je hoe lang het duurt voordat het bomen zullen zijn en hoeveel bomen…

De rimpeling van het water is verijsd in een meewarige statische gebeurtenis gebleven glanzend gevuld met luchtbellen worden donkere diepten aan het oog onttrokken een achtergebleven zwaan heeft imitatiedrang met vallen en opstaan bewijst hij dat de natuur verliest zijn waardigheid bomen zijn geen bomen meer gras is verstopt onder een laag…

kom, laat ons dansen wees niet bang dansen dicht bij de rivier, de hemel in ons hoofd laat mij toe de avondzon en daar waar onze schouders de schemer raken ik wil blijven jou beschrijven en ieder het weten mag om een mens om wat het leven doet en ik gaan mag in en uit laat ons want vannacht, van boom tot boom zingt de maan…

bomen herfst in aantocht...…

Ik stond daar, met lichaam en ziel tegen de boom der bomen. Slechts aanschouwde ik, leunend, de gang van zaken, op aarde, in bossen der vroeger tijden. Niks en niets scheen mij te bevrijden. Alleen en nergens, met hart en geest vol betrokkenheid in het menselijk lot... zo machteloos! Totdat ik losliet, wegging, om terug te keren...…