Alle inzendingen over Crematie

Toen jij nog leefde, Was het moeilijk praten Nu zeker: de urne blijft potdoof Wij maken er een kruis over Ooit waren wij vruchten aan dezelfde boom De appels vielen al dan niet ver van de boom Wel zeker: het waren verschillende appels De een aan de grond; de ander verbeten…

zon verregent goudgerand rook stijgt vers gebrand langs zwart gedolven aarde vernieuwend over leven in herschapen vast verband koffie wacht cake verkeuvelt in een traan de tissuelach verzacht verdriet het mompelen zwelt aan vergetelheid de werkelijkheid was even kwijt…

Mijn opa is nu nog verstrooider dan voorheen.…

M'n nieuwe arts gaf gister toe: 'Heel vaak volgt op een amputatie algauw begraving of crematie.' Ik ben nog lang niet levensmoe. Ik dacht toch even aan m'n as. en bracht euthanasie ter sprake. Zou hij bezwaar ertegen maken? Hij zei, dat hij niet tegen was.…

De brand, door 't peukje aangestoken, verzorgde vroeg al hun crematie. Zo zijn ze toch gestopt met roken.…

knallend opgebaard in muizenissen verlost van vrome nageboorte te hoop lopen tafels vol als door biecht verschoond leggen groots geloften af bij tijd getaande tempels ontknoopt knallen kurken los vrij van ooit gefleste geesten roepen heil en zegen af over koppige nevelvelden terwijl hij bezwijkt tikt hij de laatste schrikkel weg de crematie…

naar mezelf leiden die terug want jij bent er niet meer En ik, ik ben mezelf kwijt en als je nu bij me weg bent zul je nooit bij me weg zijn zelfs als ik je laat gaan als ik je ooit laat gaan zul je nooit weg zijn Iannes Mariatus er fluistert een traan over droge wangen note: vrije bewerking van ooit gelezen woorden bij de crematie…

negatieve spiraal zit onze Nederlandse samenleving gevangen ons als geheel niet beseffend dat de keuze van vele anderen jouw leven wezenlijk beinvloedt en je lijdzaam, zwijgzaam, mokkend of hoogstens tweetend, toch volgt Als dat je (on)bewuste keuze is hoeft het niet verkeerd te zijn maar laat dan alsjeblieft niet op je begrafenis of crematie…

Al mijn werkzaamheden en dat zijn er heel wat kunnen mij gestolen worden, mogen zo de crematie-oven in, ik heb een veel hoger doel met mijn leven gekregen, Ze heeft mijn hart en ziel en geest gestolen, niet als een ordinaire dievegge, maar als een ware Godin, beminnend en koesterend, verzorgend en verblijdend, daarbij, haar terugkomst is aangekondigd…

Bij nader inzien moest Jolande wijken Zij miste voor herstel het heilig vuur Vond vrijdag het GroenLinks-partijbestuur Dat één dag later zelf de vlag zou strijken Het heeft met eigen vuur ongegeneerd De groene linkse resten gecremeerd…

Tot nu toe was de keus alleen uit twee: Wil je een graf of urn na je verscheiden? Mijn moeder zei altijd: ‘k wil geen van beide! Nu is ook ‘resomeren’ een idee. Na al die moeite die het leven kost, Wordt aan het einde alles opgelost.…

M'n ouderende vriend verkiest crematie familie haalt hem over tot begraven graf als monument voor 'n geliefde plek om herinneringen op te halen De stervende mens wil het graag geloven hij wordt begraven, sneeuw bedekt z'n graf de tijd schrijdt voort, niemand komt langs ik sta alleen aan je graf op je sterfdag Het graf gekozen om te laten…

krankzinnigheid het is vriendelijk aangepakt met een accent op likeur chocola ansjovis en poffertjes en toen ze even niet keek schoot ik haar door het hoofd ze beseft het niet eens ze is dood het is niet vreselijk of afschuwelijk maar daar ligt ze / levenloos ik begrijp alleen niet precies waarom volgt aannemelijk / begrafenis of crematie…

Bij een volgende keer denk ik dat ik voor een crematie ga.…

In de diepste diepten van het heengaan geloof ik mij in moeder aarde’ s schoot Is dit nu ‘t eind van mijn aards bestaan heerst hier slechts de stilte van de dood Na een doodsstrijd kwam de acceptatie werd mijn lichaam ijdel en onder nood Mijn ziel overleefde de snelle crematie o en ik zweef naar t’ eeuwige der dood Van ‘t pikzwarte zweven…

De rest vond crematie het best ter verstrooiing van as van het kwaad.…

De dag is gekomen dat mijn benen het begeven Omdat de weg van leven langer is dan ik lopen kan Laat het loslaten jou niet weerhouden De weg naar de einder verder te gaan De dag is gekomen dat mijn longen leeg zijn Omdat de weg van leven een langere adem vraagt Laat het verlies jou niet beletten Want de vaart der volkeren kent geen einde…

nimmer zag men geeuwen ze tuurde plat op de rug gelegen naar de meeuwen dan opgestaan in het arendsduin de meeuwen in t zwerk ze kenden haar zij zwom daar had altijd stille wenk van flad'rende vleugels straks in deeltjes uitgestrooid wordt zij gevangen door fladr'end gevleugelte brengend haar naar hogere lagen waar meeuwen met deeltjes…

plezier onverstaanbaar Nijhoff Lodeizen de grijzende voorzitter sprak stemmig was wijsgerig belezen in wetenschap van mens als natuurhistorisch wezen zijn naam de Boer Cees Budding' telde vanuit het hiernamaals de rest van de jury was afwezig mét bericht geen gezicht na afloop was ieder diep in zichzelf gekeerd hoewel niemand wist crematie…

Misschien belde iemand hem juist voor hij vertrok, met het bericht dat hij naar een crematie moest of dat zijn moeder is overleden. Misschien kwam hij een kennis van vroeger tegen. Misschien had hij ruzie op zijn werk, is hij ontslagen en heeft hij zijn hoofd onder een kussen begraven. Misschien stond de brug open, en ook de volgende.…

Die aarde ondergaat, en niet voor de sensatie, met mij een symbolisch onderdeel van de crematie. Dan sluit zich de bloem die kort heeft gebloeid, de ‘roots’ verdorren, voltooid is de taak. Of het bovenstaande iemand heeft geboeid? ’t Is meer gissen dan ’n uitgemaakte zaak.…

Gaat met de vogelgriep de boel góed mis Dan wordt omtrent de uitvaart van de doden Een wachtlijst of een massagraf van node (Waar ook de kwantumvlam een optie is) Maar wie weet hoe de wonden moeten helen Als je je smart met zóveel volk moet delen?…

Ik zou die dag naar de crematie Nam trein, te voet naar uitvaart plek, langs molen, vaart, het centrum, park, een stem zei uit mijn hand, hoe 'k lopen moest, hoe gek en eenmaal daar zag 'k mijn familie, en vrienden van mijn broer en zoons Er was een zaal en banken, de kist vooraan vol bloem, een foto op het scherm van schoonzus gesluierd…

ruig zijn of aan de grond Kankert op opa die weer zijn snor drukt En op die vuile teringhond Haar mattenklopper is legendarisch Soms denk ik daar nog wel aan terug Wie liep te kloten die kon hem krijgen Ook al was ze niet meer zo vlug Ze schold op hem maar hield van opa Die zij op het laatst zo heeft gemist Ik vergeet echt nooit meer zijn crematie…