Alle inzendingen over Dal

mijn gedichten tillen als een hijskraan als woorden uit vergeten voorwerpen uit het dagelijkse niets van heimwee wiegend op de top der bergen opent het deuren in grimmende gravende glimmende metaforen muze valt inéén van schoonheid waar liefde ademt door dalen van vreugde het kruipt binnen als een dwaalgast vanuit dromen van grootheidswanen…

meubels hoogglans de vloer was een zonnetje kleur en verlichting in perfecte balans een glimlach van het peil art nouveaux toch sprak ook hier entropie al onverstaanbare woorden op waarschuwende ondertoon want gangbaar blijven had zo zijn onderhoudsprijs waar antiek en schaarste het aanbod bepalen zal de vraag nooit dalen…

Van de heuvels rolt de donder over kromme vijgenbomen over kronkelende stromen op het zinderende dal. In de toren zwiepen klokken eenzaam huilt de westenwind, hagel slacht de oleander op de plaza jankt een hond. Voor een maagd uit glas in lood knielt de zwarte pater, kust verschrikt zijn rozenkrans en prevelt een gebed.…

Wolken rollen onstuimig voort door een donkerblauwe lucht in het boerenland gevoord buigen halmen met een zucht Dan een donderslag, zo luid de hemel lijkt te breken ver voor 'n woeste wind uit golft een groene korendeken Bliksemflitsen schieten uiteen geladen gonst de atmosfeer over 't verlichte landschap heen dalen regenvlagen neer…

De ober was een daverende vrouw donder rommelde door het dal en stenen muren kaatsten laag het licht haar lach echode weg ik was alleen dat terras die stoelen nat wit mager één ervan lag om vochtig als mijn wangen naast het oleanderblad de avond sloeg een klamme doek mijn lippen zout als zee en weerlicht in de bergen wanhopig denkend…

Nog ongehinderd door hun kroonjuwelen die onontkoombaar in kleurloze stallen het liefdeloos contact met kille klemmen moeten velen Door zwarte slangen zal hun het witte goud worden ontnomen om neer te dalen in pakjes schoolmelk voor kinderen die denken dat de fabriek uiers heeft.…

Het gestage grazen van de schapen, naast ons in het dal gehoed door de herder, iets verderop hun stal Maart met zijn bloeiende valeriaan, in Mei de brem. Oh, mocht ik daar nog eenmaal gaan en,oh hoorde ik nog 1 keer jouw stem. Dat is, wat deze herinneringen doen met mij.…

Maar ’t was later seizoen dan ik dacht; de koude Bergwind trok dampen over de dalen, Grijs werd alle kleur. Ik dacht dat ik nooit meer van ene zou houden En zag beneên door een nevelscheur Het rood van de laatste mispels vallen.…

Jij hebt mijn diepte vaak verloren in het zadel geholpen dravend in vergeten maar de zon sprong op een eiland had een maangesprek en scheen onze rug een zomer we ademden sprakeloos gaven ons over aan vakantie een zomer lang, verlegen liep ik naar de afgrond jij zei, het spijt me niet ik sprong in droom der dalen jij bent mijn…

het dal leek peilloos diep dit jaar de bodem bleef maar zakken en meegezeulde drab maakte elke stap te zwaar de broekriem werd verstrakt bezittingen vervreemd oude banden doorgehakt nieuwe lasten gemeden en nog was er geen vaste grond werd de gang niet lichter immer drukten de plichten toch sluit zichzelf het zuigend gat verheft zich…

dat ze dat nooit had kunnen vergeten Ze keek verbeten naar beneden en gooide met veel kracht grote stukken brood Op het ijs vastgevroren en wanhopig zat een waterhoentje Midden in een kring van brood keek het angstig omhoog naar weer een ander probleem naar de nieuwe projectielen die weer onverbiddelijk op hem neer zouden dalen…

kou vat aardse tranen samen in schittering van wit kristal verhullend als een liefdesmantel overheerst het schonende grote getal elk vlokje toont complexe tekens voor wie eenvoudig dieper kijkt het is de massa die verdoezelt hoe de eenling om zich reikt uniek in hun eigen signalen dalen bevroren druppels neer om als de dooi komt te…

De loveren lispelen, het windje smacht, en donkere wegelen lokken door 't dal. O kom met mij in de lentenacht! De heuvel glimt in de maneschijn, - daar hellen ons hoofden te saam, zo zacht en gans de natuur zal ons eigen zijn.…

vannacht mijn vuurwerk aan door bij je te zijn in een magnifiek gebeuren zullen stralen en bogen de hemel doen kleuren maar ook met de pijn en onzekerheden waaraan wij samen hebben geleden in vuurspuwers en draaiers dansen licht en beweging hun eeuwig komisch spel alles ging snel in een jaar vol hectiek over bergen door diepe dalen…

stofwolken benemen het zicht op zandgeschuurde bergen toch ziet hij de verte zingen van wilde bloemen in het land tussen bijbel en banjo klopt Doc zijn pijp en Sara wakkert het vuur aan, speelt de rimpels uit zijn lijf onvervalst klinkt daar als echo van een waterval een stem, white blues Jimmie klatert in het schrale dal hij verjaagt…

Nee, ze dwarrelen dwarrelen als een gedachte die traag zijn plek vindt in grijze hersencellen Bonte schetsen waaien omhoog veelkleurig tot het zwart ze overrompelend doet dalen het zwart van hersenkwellen Het zwart van lange nachten met ritselloze bladeren bedrupt in nevelige ochtend voor het opscheppen De bomen staan stom…

Inspiratie gloort aan de horizon glooit licht schommelend van dal naar piek soms ongekend de hoogte in daar soms zwevend termiek soms peinzend zoekend naar een anker dan weer soepel glijdend op het wit van de sneeuw bewegend van de bocht naar idee en vice versa soms ook zoekend daar naar die enorme ruimte daar in dat hooggebergte…

Niet de mooie schelpen in ‘t warme zand, de meeuwen etend uit mijn hand, die daarna opgingen in hun spel, van vliegen, zweven en dalen snel. Nee, het altijd durend krachtenspel, van wind en water boeien wel, maar ’t aller-diepst aan ’t Noordzeestrand, trof mij de kinderlach aan de waterkant.…

Misschien gewoon mijn boodschap doorgeven: Kom uit je dal gekropen en zie: daar is het mooie Leven !…

bomen staan rijzig in een laan sierlijkheid toont zich rond elk uitlopend blad de aardse tuin stift haar kleuren rond de genomen stap krakend op het grindpad haagwindes groeien hechten zich vast aan schilferende dakranden verdoezelen het oud vogels figureren in schaduwvleugels rond het hemelruim dalen neder in het lindehout…

gezeten in mijn bolderkar reis ik heel de wereld af rivieren, bergen en dalen ook onberijdbare wegen houden mij niet op gezeten in mijn bolderkar kom ik overal mensen tegen zij lachen en zwaaien geven mij eten en drinken helpen mij waar nodig wijzen mij de weg mijn bolderkar heb ik nog op zolder staat zij weg te kwijnen reizen doe ik…

Het is zwaar in een diep dal Het wordt zwaarder zodra je eruit klimmen zal Je bent moe en voelt je alleen Wordt weer sterk en bijt erdoor heen Kijk niet om, achter je ligt pijn en verdriet Tijd zorgt dat je al het moois weer ziet Zet de stap ook al lijkt alles stuk Er is een weg naar mooi nieuw geluk Begin opnieuw en verlaat de kille…

Volg mij niet, als het hart, in duister Sombre beelden kweekt; Eng'len dalen dan vol luister, Brengen mij met zoet gefluister, Wat mijn ziel ontbreekt. Laat mij eenzaam zijn in 't leven Eenzaam met mijn smart; En als vreugde u mag omzweven Zij alleen de rust gegeven Aan 't gebroken hart.…

Bergen met coyotes en ratelslangen, in het dal de stinkende auto's en in het bed met de twaalf kussens, jij op je rug. Ook jij wordt havelozer, tandelozer, maar vanmiddag niet. alhoewel je al kleurlozer murmelt, al bijziender stommelt uit je bed.…

de berg draagt de kunstenaar in zich met onverzettelijke kracht rijst hij waardig boven ons uit met al wat wij nastreven en zouden willen bezitten daarom beklimmen wij hem trachten wij hem te bedwingen daagt hij ons uit om zijn top te bereiken om daar te zien dat wij niet meer zien de berg is niet aan de top die vinden wij in het dal…

Verjaagd door het stampend leger, dalen ze, het nerveus zenuwachtig getokkel van de zwarte kat negerend, werveltrap na werveltrap naar boezemkamer. Gedreven door het pompend ritme storten ze zich, en masse ongestoord op het ontwarren van de sinusknoop.…

(Trollhättan; Västergotland) Aan rivier de Göta älv bij de Waterval van Trollhättan Ontwapenend de liefde Mooie woorden; eerder over zee kregen hier hun beslag, toen mijn pijl jouw hart doorkliefde Klim náár en daal ván Kopparklinten uitzicht adembenemend 't Altaar met toen-geliefde (Fietsvakantie Zweden, 1989) *Folkloristisch…

Er leeft een onbewegelijke droom in de omringende natuur tijdens het beminnen ratio fluistert gevoel innerlijke stilte toe vogels moe door tegenwind dalen neer op het zandeiland ik beslis vandaag over een laatste brief die zal verhalen over jouw olifantenhuid jouw antwoord is een gedicht en dient terplekke als eelt op mijn ziel…

liep de heuvel af naar een dorpje in het dal een kerk en wat huizen de toren in verval geen mens te zien onder het groene loof van de platanen een deur staat aan ik zie het leven gaan en treed naar binnen zet me neer als gast ik werd verwacht de maaltijd gaat beginnen stilte lijkt de spijs naast brood en vis gebroken door…

Klimmend uit het dal, de tijd van toen, ooit verdrongen, maar niet uitgewist.…