Alle inzendingen over De gelatene

Eeuwige zee en als golven rijzen en dalen dagen en nachten die het gelaat van vlees boetseren Gelaat dat verwelkt en sterft In het nachtelijk uur op bed gelegen in de herfst van het leven Een leven dat zocht maar nooit vond want het zocht dat wat is - de Ene Onveranderlijke Zee Golven rijzen en dalen maar de zee blijft…

Luister, meisje de glans van hun gouden gelaat is gereflekteerd licht door anderen gestuurd…

Wat zou je toch een aangenamer mens zijn geweest als je die artiestennaam naar het grof vuil had gebracht en die verkleedkleren op zolder had gelaten.…

De vlizotrap naar onderen gelaten De zolder stap voor stap toen opgegaan Je wilt niet weten wat ik daar zag staan In verre hoeken en verloren gaten Versleten schoenen in diverse maten Ze kwamen uit vergeten tijd vandaan De vlizotrap naar onderen gelaten Je wilt niet weten wat ik toen zag staan Een monty coat waaraan de motten vraten Wat…

Zij wil de gloed van handen en gelaat.…

vreemd is het gelaat van de nacht en als losgeraakte touwen stromen twee rivieren regen is wat er liggen blijft lakens alleen gelaten, in de nabijheid van morgen ik herken ze niet en de stappen die ik zet ter hoogte van jouw ademhalen sterven bij leven ontheemd tot op het laatste woord wie zal nog de oevers zien uit dode rivierarmen…

Mijn zoetekauw had er haar ijsjes voor gelaten in Warschau.…

achteraf is voorbij je bent nú vrij om te doen wat je tóen hebt gelaten houd dat altijd in de gaten…

alle meeuwen angstig krijsten Het mozaïek van jouw gelaat met tedere groefjes, zachte nerven alleen ik weet dat het bestaat uit duizenden gevonden scherven.…

Het menselijke gelaat, gespiegeld in het aangezicht van een wereld ruim gezaaid in sporen van geweld plegen aan onszelf verraad. Zonder zelfrespect hebben onze maskers geen waarde en door de tikken van de tijd vervallen we tot meststof voor deze aarde.…

het bestaan -gelaten om dit huis, deze deur te verstenen…

De Sint ziet het aan met gelaten gelaat. Met jarenlang pietdebat in het verschiet houdt hij onverklaarbaar genoeg zijn gemak. Het is of die knar van commotie geniet.…

onder het mom van carnaval tonen velen vandaag hun ware gelaat omdat ze al het hele jaar met een masker rondlopen…

Eén hereniging door warme zachte handen met stralend gelaat die blijven rondcirkelen in een tijdloos carrousel.…

Geen eigen gelaat heb jij maar daardoor duizend gezichten. Naar aanleiding van de Dag van de Mensenrechten.…

Er lag een bootje aan de kant, heel alleen en verlaten ik dacht: wat een ander ook zou denken stapte in en dacht gelaten: de wind neemt me mee. Naar het midden van 't water, een windvlaag nam ons beiden mee nog steeds dacht ik heel erg gelaten, 'k zit hier alleen, doe er niemand kwaad mee.…

daar ligt ze dan te wachten op haar dood (te smachten al) ik voel dat ik schrik de kleur in haar gelaat en die gelaten blik vredig maar ik ben totaal buiten zinnen de weg kwijt God weet waar het is dat kruid, het mineraal dat haar weer vitaal maakt en haar voorgoed terughaalt als U voor Moeder Natuur de zevende…

-O vreemdling met uw bruin gelaat, Vanwaar? -Van 't westen, van 't gebergte! -Die weg is zwaar! Wees welkom... ach, Wat is uw ros bestuifd, bezweet! -Maar o mijn land... Eer dat ik ú vergeet'! -O vreemdling met uw zacht gelaat, Waarheen? -De bergen over, naar de zee!…

handen als deuren bedekken haar gelaat zoekt in beslotenheid de verloren draad kluwen van vergetelheid in tranen gewaad…

mijn fysieke tranen al lang gelaten, maar het hart, dat rouwt nog altijd.…

nu jij het leven hebt gelaten gaat er een moment van stilte voorbij maar in die stilte zal ik met je praten altijd blijf je dicht bij mij…

Had ik het geweten, Sprak de moordenaar Bij het overdenken Van zijn daad Dat die doodslag Zo op mijn geweten Zou drukken - dan had Ik het niet gedaan En had ik het gelaten Bij alleen maar slaan…

ze kruipt in haar spijkerbroek licht haar borsten in haar Marie Jo* en ontwaart met huivering in de oude spiegel een gelaat dat niet meer op haar gelijkt…

Heb ik jou de bloem gelaten nam ik haar om te behagen ze was in knop ze bloeit en kleurt ons ongelijk haar glimlach geurt naar drop…

in hoge vlucht zweef ik ontbloot van zwaartekracht overzie de grauwe grond van het ondermaanse in blauwe baatzucht waar klauwen gierig worden gepoot op de dood der dingen heb ik het erf gelaten voor wat het is en mijn laatste kaap gerond om te hemelvaren in een tijdloze ruimteslaap…

zachtjes vallen de vlokken neer op mijn gelaat verbergen de tranen die ik ween de tijd is gekomen daarom zeg ik je ga nu heen je bent hard weet zelf niet wat liefde is jouw lieve gelaat met je mooie ogen begrijpen en vragen om vergiffenis maar bedenk dat ik je niet meer kan geloven de sneeuw zal stilaan smelten en mijn wonden…

Wat van der zonne doortinteld de rozen de paarlende dauw is, Wat op het zodentapijt glinstrende sterrekens zijn, Wat diamant en karbonkel, vereend in der krone des vorsten, Dat is liefde, gespreid over een maagdlijk gelaat.…

Waar groeven glijden zichtbaar in het gelaat De wijsheid wijzer wordt en nooit te laat De tijd ruimte geeft tot meer en minder…

Boven mij is de lucht als een lief gelaat, waarover zachtkens een glimlach gaat En binnen in mij wordt het al nu zo stil, of mijn hele hart naar de hemel wil .…

Het gaat Over het gelaat, Dus het uitgezicht. Het is mooi te weten, In het zweet des aanschijns, brood te eten.…