Alle inzendingen over Doolhof

De engel in ons die het spoor naar de hemel was verloren de weg naar de aarde ook volledig kwijt komt in aanmerking voor een wonder om uit het doolhof te komen vriendelijke woorden spreken die als muziek mogen klinken in alle mensen oren die lijden aan en onder liefdeloosheid…

een zacht gevoel overdondert wanneer ik even in gedachten zweef door de koelte van een lentebries lijkt mijn geest voor jou gevangen dolend als een lamme zak dwaal ik in een doolhof rond maar kan jou nergens vinden mijn hart verandert in een tranendal…

Wie bindt de beer de bel aan in dit Russsich doolhof? De hoop van velen richt zich op Gary Kasparov!…

Verhard door de hardheid van de wereld Ontzield en ijzig koud Bedwelmd door een giftige atmosfeer Verstikt door het gebrek aan emotionele zuurstof Gevangen door een zelfgebouwde muur Vertwijfeld over wat is en wat was Verdwaald in een doolhof van gevoelens Verbannen van het liefdes licht Verloren, maar niet onbegrensd.…

Daar waar zwijgen herrie maakt snijdt glas de laatste tranen -zwarte onzekerheid maakt het hart zo bang- daar waar vluchten de noodstop is zijn woorden gevangen in een letterspel daar waar één bloem onkruid wieden verbiedt waar één meeuw leven tekent is de geest gevangen in een slecht gebouwd doolhof…

Je durft geen stap te zetten, in het doolhof van verlangen. Angst zal jou beletten, om mijn passie te ontvangen...…

wirwar van gangen, verdwalen in gevoelens doodlopende weg?…

I tussen al je zwijgzaamheid trillen snaren melktobbe gedachten wortels raken niet gehecht aan de grond tussen paden als je de eindregels niet kan vinden over de goddelijke deugden (geloof, hoop en liefde) ter inzage tot geluk liefste mijn lief in ogenschoot van oeroude klanken van innerlijkheid primavera amen II…

als in 'n glazen doolhof ren ik als geen ander opzoek naar antwoorden die door middel van een immense stilte uitblijven almaar kleiner wordend lijkt de zin des levens te vervagen ondanks de transparantie krabbel ik overeind en vervolg de weg die ik gaan moet…

nu de nakende morgen haast voelbaar wordt tussen deze lakens wikkel ik mij nog een laatste maal in de doolhof van jouw handen waar ik mezelf kruimel tussen hart en levenslijn er teder knoopjes leg opdat jij me sneller terug zou vinden en ik wacht -nu al…

men zegt dat poëzie oogverblindend is kristal van schoonheid toegankelijk is spiegelt in het water vloeiend in woorden in overbrugging naar dichtwerk maar soms trekt het als een labyrint door het leven vol vraagtekens bouwt een doolhof van mysteries in de taal en legt een hypotheek van onwetendheid…

Ongeziene tranen, in een doolhof van gedachten. Waar is het vrolijke meisje van toen toch gebleven? Met de tijd meegenomen, door de wolken gedragen. Verwaaid door de wind, toch is er nog veel bewaard. Beelden van het verleden, vol van warmte en tederheid. Die ze heel goed zal bewaren, heel diep binnen in haar hart.…

Zonder, zonder iets het donkere niets kijkt me aan Ik wacht en zie niets Ben ik de laatste Zonder, zonder iets Ik vraag me af waarom Het lijkt een doolhof in mijn gedachten Ben ik de laatste Het is koud en nat in mijn hoofd Ik zie mensen rennen Zie vogels vliegen Zie bomen me uitlachen Ik voel me zo dom Ben ik de laatste…

Rouw dragen de bomen en grauw is de lucht 't gezang van de vogels verstomd door verdriet het zwijgen van alles wat leven moet zijn is als het graf dat mijn ziel heeft geborgen moe dwalend door 't doolhof blijf ik zoeken naar 't licht dat doofde op het moment waarop jij mij verliet...…

Omzichtig door de doolhof die zij is. Daar is een kamer vol met alles wat zij mist. Feiten, dagen, mensen door elkaar. Het heeft gewaaid in haar. Een man is hier die dood is. Een kind dat niet bestaat. Ik snuffel in een leven, kan met alles niets beginnen.…

slalom jij je leven lang al om de waarheid heen om maar geen kleur te hoeven bekennen in een doolhof vol leugens waan jij je thuis op dat niemand ooit te dichtbij zal geraken ontwijk je je spiegelbeeld om jezelf niet in de ogen te hoeven kijken stel dat ‘ie barst…

Wie mij kende heeft mij ongemerkt verlaten, Is opgelost in een dampende doolhof Van ongekend verlangen waar ik niet langer Toe behoren kan, Ik ben slechts nog in mijzelf gevangen - De woorden waarin ik haar naam nog noem Zijn in de wind vervlogen, naam van ooit, Naam van altijd, naam van een eeuwig bloeiende bloem.…

zachte zinnen verbrokkeld tot kruimels woorden dwalend in lege rusteloze dagen het licht gedoofd in vroege jaren weer ontstoken het broze lichaam uitgewoond, zijn oude ziel verstild nog een schim van wie hij was op weg naar huis vanwaar hij kwam zijn doolhof al geruisloos verlaten…

Het eeuwig duistere doolhof waar de caroussel draait, zwevend in de lege leemte om hem heen. De adelaar vliegt door de onvatbare wolken en ziet haar prooi alsof het altijd op haar iris heeft gezeten. Zij stort als een raket neer. Niet te missen... ...op weg naar...…

je zweefde weefde een lieftallig schaduwpatroon als lust om naar te kijken een cirkelende symmetrie die ons dwalend achterliet zonder totaal verloren te zijn jij bent nooit een doolhof geweest door de transparantie van je lach die vele ontsnappingswegen gaf warm en toegankelijk waarin zorg de loper is die jij altijd uitrolt…

Een doolhof met gedachten door de dood van je vriend wat is er toch gebeurd? en wat was je laatste zin? Even gaat alles aan je voorbij tijd staat stil, gevoel staat uit er is nog zo veel dat je nog had willen zeggen. Hoe was die laatste blik en wat was die laatste grap?…

Dan een man daar die zijn dwaasheid snel erkent en, met het portier nog open, naar zijn zwaktes wijst als schuldigen van het doolhof waarin roos met doornen prikt. Bloed op het tapijt.…

Dromen deed ik Vannacht dat ik Oeverloos en - Vooral vergeefs - Mijn weg probeerde Te vinden in de Doolhof van mijn Verloren tijd - Nimmer zeker meer Of ik deze ooit Nog naar vandaag Terug kan halen Titel te danken aan de roman A La Recherche du Temps Perdu van Marcel Proust.…

geen zinnig mens kan vertellen hoezeer gedachten mij kwellen de losse eindjes, de wirwar van woorden die ik niet weet te regelen de wanorde in het doolhof van taal mijn zin is gebroken, onaf het verhaal hoe dieper ik duik hoe meer de angst me bekruipt dat geen zinnig mens kan vertellen waarom die gedachten mij kwellen…

In een doolhof van gedachten Wanhopig zoekend dat wat is Teruggetrokken uit het heden Zijn geest is zijn gevangenis Onderhuids kolken emoties Als een ondergrondse stroom Duizend tranen opgesloten Stormvloed in een boze droom Zoektocht naar een nieuw verleden Twijfelend in niemandsland Zonder uitzicht op een leven Na de vloed opnieuw gestrand…

De welbekende weg door het gros bewandeld, leid naar het doolhof vol vragen onbehandeld. Het zal twijfel doen zaaien in het hoofd van menigeen, het zal de liefde doen vergeten op de lange weg erheen. Diegenen die zich hiervan weerhouden, lopen op de draad van emotie.…

Hij sjouwde en vloekte zich door buxushaagjes waar oneindige paden steeds hetzelfde ogen kringloop van `zijn` tot de volgende boom..…

Wat kan het ons dan nog baten In deez’ doolhof verder te gaan, Wanneer wij ten leste toch verlaten In het lege donker blijven staan!…

verdwaald in het labyrint samen met vissen vogels en reptielen allemaal op zoek naar de uitgang die niet te vinden is in dit perpetuum mobile slechts één ingang is er en het wordt steeds voller in wonderlijk Escherland zonder die meesterhand…

Woorden waren rond verdronken in zichzelf ver buiten elke zinnen luisterend naar raad zinvol in ‘t kwadraat haal je raadsels binnen kus vaarwel je zelfportret dat schaduwrijk de muren vult je aanstaart met die blik - jij komt niet ver- want op de tast van het gevoel stap voor stap zoek je sleutels voor de doolhof in je hoofd…