Alle inzendingen over Door een wond omstot

Nu bleef zijn hunkren als een open wond En ’t lied van nederwaarts gericht verlangen Zwaar en verzadigd als een boom die treurt, Terwijl die Andre opnieuw de cirkling bond Waaruit alleen de opvaart van zijn gezangen Haar – voor hoe kort, helaas! – had losgescheurd.…

Fel trek je terug, Zoals een leger Na een veldslag haar wonden likt Haar tanden knarst Om te consolideren, te foerageren Voor een nieuwe confrontatie Voorwaarts mars!…

dat ik bezat Wat ik toen had gevonden ben ik allang weer kwijt Ik heb een harde les geleerd maar weet nu dat alles slijt Ik heb de rust weer gevonden eindelijk gelukt, na zoveel jaar Ik heb alles achter me gelaten ik ben met het verleden klaar Dus geniet ik nu van mooie dingen ik voel me een gelukkig mens Geheeld zijn de meeste wonden…

nu verder, jij moet verder Hier stopt de weg, eindigt ons pad Nog wat tranen, nog wat strelen Vandaag blijven de ogen nat Hoe is het toch zover gekomen Waarom altijd een eind Wanneer is de twijfel ingeslopen Wat heeft onze toekomstdroom verkleind Opnieuw een relatie ontbonden Geen winnaar, happy end of nieuwe start Wat resteert zijn verse wonden…

jouw spil was niet de as waarom je draaide, het was de plaats het moment waar het sterven in jou de dood ontmoette het klikte, het voelde als geslachtsrijp het genieten van een ontembaar verlangen dat werd gesluierd met witte vlokken die de daad verhulden met kou en wonden waarvan het bloed reeds was gestold jij evenaarde zoals het vuur…

De Oermoeder sterft wordt aan verre hemelen met kind gekruisigd Alles wordt tot stof als oog en silhouet kruisen, degens begraven De dorstige mens drinkt het gif uit haar wonden van dode handen Uit een nieuwe kern onder een oud gesternte werd zij geboren Op helblauwe kraters van de zoekende mensheid rust een felle zon Zijn stralen…

Ik eet je korsten op, lik je wonden als een onverzadigbare wolf. Zonder tong. In mijn hart schieten scherpschutters mijn passie voor jou aan flarden, zonder psychologische inzichten, als brute barbaren. Ik weet niet hoe ik je kan benaderen en als ik je benader, dan zul je me verschroeien met je inhete zonlicht, je eeuwige sexappeal!…

In het land van oude wetten Vechten kinderen in een kooi Toeschouwers van laag allooi Volgen gretig hun vedetten Bobby’s kunnen niets beletten Toys en Indianentooi Zijn vervangen door gegooi Stompen, slaan en wonden betten Anders gooit hij vast met stenen Naar een bus of draagt een mes Zegt een vader van zijn zoon Nee dan liever tegen…

Als een vrouw haar man dreigt te verliezen kinderen hun vader zijn moeder haar zoon broers hun broer en het ligt allemaal zo open als een open wond dan kijken we ernaar behandelen we elkaar en bereiden ons voor op genezing met medisch handelen en goddelijk gebed of een natuurlijke dood Met elkaar zijn we gebet in het lijden…

Vergeven zal zo moeilijk niet wezen maar doen of er niets is gebeurd terwijl in vele ogen nog is te lezen dat men om de wonden treurt. Wat heeft vergiffenis voor waarde zolang men de daad niet vergeet en zich herinnert tot in kille aarde wat men ooit elkander deed.…

Met de overgang van dag tot dag Kan ik alles met m’n vlinder delen Zodat ik liefheb, leef en lach En de wonden van het gister helen Met de overgang Van week tot week Zit in alle hectiek wel even rust Om te beseffen welk paradijs Er opengaat als ik je kus Met de overgang van de seizoenen Blijkt in alles een bekroning van liefde en ik blijf…

Vragend zout in wonden die verzuren, groeven geaderd door de tijd in nasleep van het verlangen om de afkomst te bewijzen. Gekaderd in gedroomde miniaturen, ondergedompeld in talent en vaardigheid, vergeten gezichten zonder zich te laten beschrijven.…

Ik geef het achteraf gezien wel toe dat ze me wel érg gemakkelijk om haar vinger wond ik wist gewoon niet beter dan dat ik voor haar, die mooie slanke, amper bestond Nu ik haar na zoveel jaren zag sprak zij wel tot tweemaal toe "Goh, je ziet er zo goed uit!" Nou ja zeg: ik?…

Nu bleef zijn hunkren als een open wond En ’t lied van nederwaarts gericht verlangen Zwaar en verzadigd als een boom die treurt, Terwijl die Andre opnieuw de cirkling bond Waaruit alleen de opvaart van zijn gezangen Haar – voor hoe kort, helaas! – had losgescheurd.…

het tuinpad zal nog bladeren verzamelen regen zal nog wegwassen wat niet tijdig kon verdwijnen ook al heeft september zijn schaduw geworpen ook al lijken wolken opgedroogd in rookgordijnen er zullen nog doden te betreuren zijn verse aarde zal weer wonden onder duister bedelven monden zullen zich om ingeslikte woorden snoeren een ogenblik lijkt…

Om oude wonden te laten helen. Om het prikkeldraad door te knippen. Namens hen die toen moesten gaan.…

bloed sijpelt aderloos door de hersenpan het ego heeft er weet van weerstand is pijnlijk broos en het gaat aan niemand voorbij vaak al scherven voor het bakken in tere vormen of kleurloze brei men draagt het mee over de horizon heen zonder innerlijk pais vaak met uiterlijke onvree slechts het sterven bevrijdt het bewustzijn van de wond…

de vergaderruimte ging men neer Ontsteltenis alom, alles werd rood Ook buiten waren er in stervensnood De godsdienstwaanzin ging razend te keer Parijs, ooit trekpleister voor kunstenaars Voor vrije geesten, intellectuelen De stad van liefde, mode, guillotine Van Zonnekoning, revolutie, raars Een stad vol instrumenten en penselen Likt wonden…

gaan je wil het niet, maar het is gedaan het is voorbij zo jong bij ons vandaan Wij moeten afscheid van jou nemen niet van wie je was en wat je deed altijd zullen we aan je denken in ons lief en leed De tranen die ik nu heb zijn mijn tranen van verdriet ik laat mijn tranen gaan mijn vriend tranen omdat ik je niet meer ziet Tijd zal wonden…

Zijn getekende Handen vergeven mijn zonden wil mij ontvangen met kruishout wonden.…

de hoekigheid verbaast me steeds het blauwzwarte basalt scherpe kanten krassen wonden in mijn hand ik sjouw dat brok waardoor mijn leven stokt steeds met me mee nooit ben ik vrij er zit een steen in mij heb getracht zijn hoekigheden te verzachten weerbarstigheid raak ik niet kwijt de natuur geeft het figuur tijd zorgt dat de vorm…

Kracht putten uit het feit, dat je bestond is voor een ieder die je graag zag en las, een kleine pleister op de enorme wond. Rust vredig Kanjer.…

Als de eeuwige getijden, eb en vloed bewegend in een open wond. Zwart en wit, angst voor het donker. Heftig wanneer je er alleen mee zit, wachtend op dat ene kleine wonder. Waar je soms vanuit de verte eventjes naar mag kijken, een dartelende vlinder ronddansend in stralend oogverblindend licht.…

Februari Nu januari vergeefs z'n wonden likt, de natte poten nog nadruipend van het koele dooiwater, sprokkelen we scherven daglicht en nemen we, inhalig de vroege voorjaarsbode koesterend, een voorschot op de lente.…

Ja het is waar, de tijd heelt alle wonden Dat weet je nu is een voldongen feit Na jaren ploeteren ben je ze kwijt De wrok en het verlies, de zilte zonden Je hebt jezelf weer enigszins hervonden Je voelt je ongebonden en bevrijd Bent zoveel meer dan je persoonlijkheid Je bloedrivier wist weer hoe uit te monden In een onwerelds gladde oceaan…

we liepen over glas likten elkaars wonden wisten ons in pijn en bloed verbonden ik zag de tranen in je lach en wist hoe moeilijk je het nu en eerder had nam je koude hand warmde die met liefde je woorden kwamen traag over gevoelens die je griefden we hebben zand geschept en naar de zee gedragen het water stond nog laag…

me nog te wachten stond Toen ik de moederschoot was uitgegleden Van vieze broek en borstrok naar het heden Van brabbeltaal en rijm naar grote mond Van kind naar man en naar een echtverbond Vol Calvinisme, kerkgang en gebeden Ik wist niet wat me nog te wachten stond Toen ik de moederschoot was uitgegleden Steeds vaker strooide God zout in de wond…

jouw moeder, jouw oma, jouw tante, zij die tegen de stroom inzwemt die zich inzet als advocaat voor vrouwenrechten gebroken harten heelt zij die ten onrechte vastzit omdat zij opkwam voor zichzelf of voor zwakkeren wonden weet te stelpen zij die het leven liet in haar zoektocht naar vrede kiest voor het verzet onderduikers beschermt…

ik denk dat ik het speel via mijn zus normaal sta ik niet met de bek vol tanden en praat toch ook niet echt de haut en bas ik wond haar om één vinger van m'n handen als zij niet zo kort afgemeten was om nu dan maar eens to the point te komen ze blijft bij elke tak wel twee uur staan ze houdt niet zo van doorzakken en bomen zo'n saaie…

hoe kan ik je kloven uit steen als de beitel slechts de jaarringen kent die hij deelt met de jaren die in hem verloren zijn gegaan ik zie nog steeds geen markant gelaat of een geschaduwd silhouet die in ruste het bloed stelpt van de wonde die in hem gespleten woont zelfs de sokkel laat dezelfde kloven zien die in mijn handen de rivieren…