Alle inzendingen over Doorboord

Óh Jeruzalem, stel men vindt vandaag het Christusgraf; met de doorboorde stoffelijke resten van de gekruisigde wereldse zondaarsstraf. Óh Jeruzalem acht de wetenschap dan bewezen dat de Christus nimmer is herrezen? Dat de dood slechts mens kon zijn; gestorven bloed voor het aardse pijn.…

Schepper wist niet wat hij hoorde 't Was of zij zijn ziel doorboorde 't Leek waarachtig wel zijn moeder... Galmen deed zij, gans de dag Waren 't psalmen? Wie weet, ach... Martinus Nijhoff zeide reeds Zie dan, er staat niet wat je leest…

De tranen werden paarlen, Zo ras haar ‘t woord ontging Die zij met goud doorboorde, En aan haar oren hing. Die zij met goud doorboorde, Goud doorboorde. Als Venus in de spiegel, Zich ziet met dit sieraad, Zij wenst geen toverrieme, Noch kranse tot haar baat. Zij wenst geen toverrieme, Geen toverrieme.…

toekomst is gehuld in signalen van licht maar wat als jij verwachting zo machteloos verwoordt, dat het je ontbreekt aan menselijke achting en de droevige ogen op hopeloosheid zijn gericht door de ziel die is doorboord ik voel me zo zwak in een heldenloos bestaan immers ook ik kan je niet bieden dat teder…

Vingers aan Zijn handen schrijven in het zand van verlaten stranden en drijvend land Schrijvende Hand tekent op de wand 't rijk geschonden en te licht bevonden Tekende Hand schiep ons leven heeft dier en plant vormgegeven Begerige handen bleven branden vrucht genomen dood gekomen Handen doorboord aan 't kruis geslagen gegeseld…

een tram ramt een bus sleutelbeen ribben breken bekken doorboord wat blijft over vermoord door het leven gekluisterd aan het Blauwe Huis kapot lijf kapotte liefde het verscheurde leven op het doek de verliezen dreigende luchten bloed gaat over in bloemen aderen verbinden mensen en altijd haar intense blik haar ogen houden…

Blauwe lucht met witte wolken Doorboord door zonnestralen Loop ik in de wind Gedachten door elkaar te halen Het zand vindt haar weg De wind voert ze mee naar zee Golven klinken dreigend Ik loop gewoon maar mee Voetafdrukken van weleer Door het water uitgewist Zie ik voor me in gedachten Verzanden in dikke mist De wijdsheid van de…

Hoe hij dan lag te luisteren tot de zon de nevel doorboorde met licht. Hoe het dan spatte uit duizend geweren, hoe de vogels verbloedden in het klaprozenrood. Papavers. Een veld vol papavers. Zoveel schrijnende wonden. Zoveel gloeiende ogen. Zoveel aarde ontwricht. Nooit sprak mijn vader van dood.…

en verwachten, breekt God hun harten open, in eerbied en verwondering -dit wonder niet te vatten- ontsluiten zij devoot hun toegewijde schatten als teken in de tijd waar in de eeuwigheid de heersers van de aarde van Oost tot West de Heer zullen ontmoeten en nederig van hart Hem al hun schatten wijden en knielen in aanbidding aan zijn doorboorde…

we speelden onze openingsakkoorden met lichte toets als fris aperitief er borrelde iets op, een nieuw motief het klonk bekend, een liedje zonder woorden het nam ons mee naar onbekende oorden wat eerst gesluimerd had, werd nu actief je exposeerde beide thema's, hief de beker met een blik die me doorboorde het leek alsof we symfonieën hoorden…

uit een van de miljoenen mensen op aarde kies ik die ene splinter uit een grote boom die mijn huid tot bloedens toe doorboorde in een rode vloeiende stroom intense pijn die het lichaam laat schreeuwen het onrecht keert zich telkens weer herinneringen die nooit meer verdwijnen omdat ik aan het einde ben van mijn verweer dromen die…

Mijn ziel doorboord In jouw hand het zwaard Een leugen voor een leugen Verraadde jouw aard De lijn in mijn hart gebroken Niets werd mij bespaard Iets wat nooit mocht gebeuren Was dit het waard?…

Dromend in een nieuwe wereld wachtend op een open poort wetend dat die kogelregen ook haar hart heeft doorboord. 1972.…

Je zoenen zacht en teder Je missen wordt mijn hart doorboord. Lief kom toch hier terug Zodat ik je weer kan zien. Je stem en ziel kan horen Dat je bij me blijft, misschien? Ik hou zoveel van je. Dat kan ik niet in woorden zeggen Neem mijn hand in de jouwe Voel me, dat weet je wat ik uit wil leggen. Ik neem je zoals je bent.…

Het is mijn hart dat wordt doorboord, ongehoord! Ik voel de pijn, scherp, heftig, maar toch fijn, Ook al doet het zeer, ik kom er telkens, telkens weer, Om maar daar te zijn, het laatste moment, dat ik jou, jou heb gehoord.…

zijn ingeslikte woorden doorboorden steeds haar geest meest pijnlijk onverwacht bedacht zij deze morgen zorgen in haar hoofd belooft hij weer te praten haten kan zij niet verdriet maakt holle ogen drogen ongezien haar wangen verlangen kent zij steeds reeds weggestreepte dagen vragen durft zij niet ziet bloed en blauwe plekken bekken schuim…

marmeren platen scheiden ons van de onbereikbare hereniging we zoeken tevergeefs de hemel op aarde en weigeren te sterven wentelen ons tussen de dozen van onbereikbaar omzien eindeloos verkleumd verpozen wachtend op schip of treinwagon van de grote Verhuizer die ons door wolken en langs sterren in de nooit geziene hemel tilt slechts een doorboorde…

Mijn hart werd gestenigd door scherpe woorden die mijn liefde doorboorden. Ik zag het licht niet meer. De hoop was verdwenen als sneeuw voor de zon. Hopeloos verloren. Jaren zwalpte ik op een woelige zee met golven als spelbrekers, die mij nog op grote golfbrekers lieten afstevenen.…

wachten ‘t Paradijslicht was gedoofd ‘t heeft aan Adams geslachten Zijn eigen Zoon beloofd God is ons niet vergeten we waren haast verloren maar waar de dieren eten is Gods Zoon geboren ’t lag gewikkeld in doeken als mensje, heel gewoon je kon Hem zo bezoeken de kribbe was zijn troon Handjes tegen baby’s mond eens aan het t’kruis doorboord…

Vaak kan ik dan ook de slaap niet meteen vatten: jij weet nog niet amors werk op waarde te schatten, maar mij heeft hij met vele pijlen doorboord, waardoor mijn nachtrust ernstig wordt verstoord. Ik hoop vurig dat ook in jouw lieve dromen op een moment een beeld van mij zal komen en dan mijn grote liefde voor jou herkent.…

verwondering beantwoorden blikken verzadigd plezier Onvermoeibaar stroomt hij verder Glinsterend als een melkweg Met de hemel wakend als herder Transformeert hij de ruimten op zijn weg Tere parelgrijze wazen Vlechten zich in het vochtige gras De natuur blijft ons verbazen zijn glimlach weerspiegelt de weideplas omhelsd door de warmte doorboord…

Hij weigerde te springen in de richting van het hem aangeboden geluid om de diepe sprong te wagen, de angst doorboorde z'n gepijnigde huid door prikkeldraad omsponnen om zichzelf en weleer als elastiek rond de magere hals nekten hem iedere keer in angstig gebaar een afwijzing van elke uitgestoken hand.…

De dansers rond het vuur zij hoorden oude woorden die hen de kern doorboorden ze wisten wie zij was. De moeder van het woud omringt door zeven dochters met rechte sterke stammen het beste timmerhout…

ze woonde daar alleen in een kast van een kasteel ik kon haar niet bereiken ze sloot zich alle dagen op ze had krullen in haar geest en niemand om haar heen niemand had de toegang tot het slot van haar vervallen deur verfrommeld blik, kapotte krik gescheurde houten planken ik zag haar nooit, mijn hart doorboord door pen en schroef…

soms traag heen en weer dansen de zwaardvechters van morgen eten en drinken zich propvol genieten allemaal met smaak kauwen en slokken gulzig brullen grove grappen uiten speelse dreigementen vergeten voor deze nacht wie de volgende dag zijn tafelgenoot of makker zal moeten bekampen hem de doodsteek geven wellicht zelf door een vriend doorboord…

Ik hoorde nog jouw woorden, Ze sneden door mijn ziel, Voelde hoe ze mijn hart doorboorden, En hoe wanhoop mij totaal overviel.…

Vervuild van afwijzend onbegrip - waarin jij mijn hart doodzweeg - en je treffend afgeschoten woorden die goede bedoelingen doorboorden, loost mijn gevoel haar zwaarte leeg.…

Stel dat gisteren niet bestond en ik vandaag pas mijn leven weer vond dan nog voel ik de pijn van alle woorden die eens mijn hart doorboorden ook al zijn de ruzies bijgelegd en was het niet zo bedoeld, het is wel gezegd met stemmen als een vlijmscherp mes dat aan twee kanten snijdt dat gevoel raak ik nooit meer kwijt daarom draag ik mijn maskers…

ik praat vandaag met jou, ja jij, hier die dit leest had je het goed vandaag ben je omringd geweest met goedgezinden of trof je weer het beest in hen die je beminde brak je hart opnieuw vluchtte je weer in nietszeggende woorden waarbij je gevoel een betonnen muur optrok zodat de pijn jou niet doorboorde of trof je het wervelend geluk…

De wezens, die gezichtsloos mij doorboorden. Hier heeft de hand van de meester doordacht gehandeld, heeft het pad betreden en met zorg het doek behandeld.…