mensen

Het doek dat ik zag voor mij sprak me enorm aan.
De mensen erop staarden,
was het naar mij of keken ze naar de toekomst.
Ze bleven gewoon staan.

Hun gezichten kon ik niet herkennen,
toch priemden hun ogen door mijn hart.
Hun gezichtloze hoofd had iets, dat ik niet had.
Ze waren geduldig, iets wat ik niet ben.

De geweven draden hielden hen vast.
Ze waren gedreven naar hetgeen komen moest.
Hadden geen verdriet en droegen geen last.
Net een aangename bijeenkomst.

Ik voelde mij geborgen, terwijl ik er naar keek.
Ze gaven mij het onbekende mee,
waar ik zolang naar gezocht had.
Nu vond ik het in de gezichten zo bleek.

Het schilderij zag ik constant voor mij.
Het had geen einde of begin.
Het was daar speciaal voor iedereen te verwelkomen,
dat had ik nooit kunnen dromen.

Een schilderij die mij zo inpalmde als deze.
De wezens, die gezichtsloos mij doorboorden.
Hier heeft de hand van de meester doordacht gehandeld,
heeft het pad betreden en met zorg het doek behandeld.

... Ik schreef het gedicht voor Renaat Meersman die in het Broel hotel in Kortrijk zijn werken tentoon steldewww.renaat-meersman.be ...

Schrijver: claire vanfleteren, 2 december 2015

claire.vanfleterenskynet.be

mensen

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

Er is nog niet op deze inzending gestemd. 127