Alle inzendingen over Gedicht

gedichten kunnen net zo goed straatlantaarns zijn bomen in een denkbeeldig bos, palliumwolken met zeegrijze vergezichten ogenwater of regentranen werkelijk is denkbaar een papieren hoed…

een gedicht is een momentopname uitgedrukt in woorden die de dichter op het juiste ogenblik van zien paraat had verwondering echter is de sluitingstijd van de ogen zoals bij de camera het afdrukken…

. --------------------------------------- uit: 'Polaroid, gedichten 1955-1976'.…

ik ben de beste dichter mijn werk nog niet geschreven het publiceren van mijn meesterstuk doe ik pas na mijn leven dus vrienden verwacht nog niet van mij dat ik u zal behagen mijn schrijfsels zijn nog enkel spel uit mijn mortale dagen leef lang genoeg, leef mij voorbij lees dan mijn ode aan het leven in gouden letters zal mijn dicht op…

Is er in mij de aandacht niet van verzen en hun stil verricht inschikken tot dit klein gedicht van iets geluk en licht verdriet? dat gij nog eens mij waart nabij en ik u koel en zuiver vond en wel in droefenis verstond het verre tussen u en mij.…

. ------------------------------------------------------------------ uit 'De gedichten' van Nico Scheepmaker (1930-1990)…

ik heb mijn hele leven gelopen op zoek naar de mooiste bloem het liefste woord de intrigerendste zin voor een excellent gedicht om dat jou als verrassing aan te bieden om zo de ultieme verbazing op je gezicht te zien jij die al zoveel van mij wist jij hebt al de mooiste stukjes van mijn ziel gezien daar waar wij samen opengingen…

En als men tijd heeft schrijft men een gedicht. ------------------------- uit: Forum (jrg. 3, 1934)…

Stralig borduursel van kristallen wand Verbergt, welvend paleis, de diatomee*; Een waterdroppel is zijn wereldzee, Een korrel zwevend stof zijn vasteland. Klein levend zieltje, in Brahman mij verwant, Eén Wezen deelt zich aan ons beiden mee, Zoals één vuur, één wet, één Gods-Idee In Aldebarân en een sintel brandt: Het Eew'ge dat, mijn kunstgenoot…

Weet je, ik zal je wat vertellen: Het doet echt geen afbreuk aan welk gedicht dan ook... Ik ga lekker door met schrijven Jij mag dan vieren aanwrijven, een ander leest ze ook...…

De zon door het venster treft dwaalstof tot klaringen Zwervers in de donkere ruimte, uit de nok van mijn heelal als vergeten kometen, pas zichtbaar bij de val naar een ster die naast aantrekt zich verzet tegen dingen Traag draait het ‘stof `lijke’ haar moeizame wendingen Afgebogen door het fuseren van het lichtend vermanen wordt oud vuil vergast…

Jij snijdt een stukje uit je zachte kern. Schept er zinnen mee met een ziel. Geen mens weet Waarom. Laat staan jijzelf Jij ademt kleuren en geuren in je longen van papier. Een nieuwe planeet die als een komeet op ons inslaat.…

De dichter is een kunstenaar een creatief persoon hij dicht uit zichzelf niet voor promotie of hoger loon de lezer zoekt herkenning in zijn of haar gedicht zo brengt de dichter niet alleen zijn eigen maar ook andermans gevoelens aan het licht het gaat er niet om hoe de dichter zijn kunstwerk beredeneert maar hoe de lezer hoogstpersoonlijk…

Het is de vierde avond dat ik een gedicht beklim het eerste in maanden ik ga omhoog met angst dat ik in de oude sneeuw niet langer die woorden zal vinden dat ik de witregels niet meer kan laten zingen dat het ongezegde niet meer terug zal keren…

Buiten draagt alleen de lucht jouw woorden Gewichtloze woorden Hier hoor ik lichter wat je zegt Tuinwoorden Als Orlando hang je mijn gedichten aan de bomen En vertel je mij Zomerwoorden - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - *uit: As you like it (Shakespeare)…

Jij geeft je bloemetjes water, die al beginnen te bloeien Ondertussen lopen de lammetjes in de wei, die al aardig beginnen te groeien In een mooi wolig schaap In de tijd dat ik dit gedicht maak…

Gebrabbel van een kleuter aan u en mij gericht Ik vind het slechts geleuter Men noemt het een gedicht De zinnen die niet lopen De vrucht lijkt echt onrijp Moet ik de boel ontknopen Totdat ik het begrijp? De boodschap in een papje Van wonderschone rijm Verteert veel beter snap je Maar wat is het geheim?…

't Wordt schoorvoetend licht, een dun laagje sneeuw: ijl tintelgedicht in een prille eeuw. Een prille eeuw, met hoop - die doet leven- op een gouden tijd, ook al duurt het maar even. Schemer zuiver en broos, is dat niet genoeg? Maar de dag is nog jong, dus juich niet te vroeg! Aan de doorgangsweg staan als geraamten de bomen- geen…

Om meer te doen dan louter liggen staren om vat te krijgen op dit tijdsgewricht leg ik wat woorden vast in een gedicht als poging om de onlust te verklaren maar leven in een vers stuit op bezwaren vandaar dat ik mij anderszins verplicht en mee zal trekken met het wijkend licht tot in de eeuw die dichters mocht ervaren een eeuw waarin blank…

klanken glijdt mijn oog over het gevulde veld jij staat verhoogd, ik weer op nul gesteld en weet je, onbeholpen, nu nog niet te danken Ik keer je langzaam in het licht er spiegelen letters op jouw huid woorden weerkaatsen zonder geluid een rijzend beeld ontrafelt en verdicht Dan valt de sluier van jouw gezicht en kus ik jouw delen tot een gedicht…

Op winterdagen na een karig maal zwoer hij de wereld af voor dure plichten dan schreef hij verzen op een wand van staal en kerfde zich een weg naar zijn gedichten waarin hij als fantoom, welhaast rectaal de klok van onlust luidde in gestichten.…

Houdt hij de kleuren naar het licht, ‘Kets’ zegt de vonk en wordt gedicht. En slaapt die kleurenzuchtige man? Van kleuren zonder kleren droomt hij dan! - - - - - - -- - - - - - - - -- - - - - - - - -- - -- - uit: Tirade nr. 200…

Ik voel me eenzaam… Ik ben alleen… Het is heel stil… Heel stil om me heen… Waarom voel ik me zo… Ik vind het niet leuk… Iedereen is blij… Alleen ik niet… Ik voel me eenzaam… En heel erg alleen… Ik ben blij met mijn vrienden… Maar waar is iedereen… Ik zoek troost… Maar bij wie… Er is niemand… En huilen durf ik niet… Ik ben alleen…

Liefste hagelwitte schoonheid, elke dag verwijs ik een van jouw vriendinnen naar het kerkhof, neem haar leven en schets het in mijn atelier van glas en plastiek en nu ook jij tot de rand met mijn liefde gevuld bent, breek ik je houten botten.…

verdorie, ik heb zojuist een gat gedicht.…

Hoeveel manieren van dichten kent de wereld, of hoe weinig maar: superieur ingenieurswerk met woorden, de kosmisch bewogen gevoelige snaar, de inktvraat van het onttoverd citaat of schaarse woorden in een wit ravijn. Men kan ook met minder omhaal. van de taal een werkplaats maken, verzen hup in haken hangen, kloppen aan ritme en vijlen aan…

Als je op de kalender kijkt Ach laat dit gedicht maar zitten kom mee naar buiten er is van alles te doen. ----------------------------------------- uit: 'Aan de oever van iets staan', 2001.…

Alleen in mijn gedichten kan ik wonen, Nooit vond ik ergens anders onderdak; Voor de eigen haard gevoelde ik nooit een zwak, Een tent werd door de stormwind meegenomen. Alleen in mijn gedichten kan ik wonen. Zolang ik weet dat ik in wildernis, In steppen, stad en woud dat onderkomen Kan vinden, deert mij geen bekommernis.…

Een gedicht ging op vakantie Ver weg, naar het ongerijmde Naar vrije vorm, niet dat getimde Hij zei: Zoals ik het thans zie Ga ik, als ik even maar de kans zie Al m’n zinnen daar verzetten Ontregel liefst ook mijn coupletten Als ik de zon, de zee, het strand zie Hij feestte zonder metrum, zonder maat Maar, zoals dat dikwijls gaat Hij kreeg…

Al sprak men officieel van grote zorgen Toch is het ook dit keer nog goed gegaan. Nee, van doktoren kun je niet op aan, Dus heb ik boos mijn pen weer opgeborgen. Reeds had ik een ontroerend vers geschreven, Maar niks ervan, Prins Claus blijft mooi in leven.…