Alle inzendingen over Geen verlies van tijd?

Maar waar vooroordeel met vooroordeel strijdt, Wat is het — dan verlies van tijd!…

van tijd.…

aan tijd.…

aan tijd.…

Kom mijn liefste kom laat mij je leiden kijk niet om maar voorbij de horizon Er rest je niets dan wat verloren idealen Je dromen komen ooit wel uit Verlies geen tijd aan verbittering of teloorgegane vriendschap Diegene die naast je staat je tranen vangt zaait het nieuw gewas dat de zomer rijkelijk oogsten zal…

In een wisseling los van enig verwijt en gewin, word jij dan in die ene nacht de vlieg en ik de spin, die het web kort kunnen delen zonder onbehagen en onwaarschijnlijkheden opgeslagen in de tranen van genegenheid, voordat die drogen, is geen verlies van tijd.…

aanvaardt - tijd herinnert zich tot tijd, genoeg wellicht -…

De geest is meeslepend in zijn kwetsbare naaktheid, behoeder van een onderhuids en schuw geheim, dat zich in tijden van ontroering – even - haar grootse intimiteit blootgeeft.…

Soms knapt er iets in je leven En gaat ineens van alles mis Datgene wat je ooit zo lief was Verdwijnt in totale duisternis Verlies geen tijd met tranen Blijf niet hangen in je pijn Maak jezelf nu geen verwijten Over wat had kunnen zijn Het leven is het waard te leven Dus omarm het met heel je hart Want tussen al je pijn en tranen Wacht…

In de herfst schuilt haar vrouwelijkheid in de winter meest vermoeide mannen in de lentes lonken kinderen onbevangen, ben ik zomers tot alles weer bereid, er bestaat geen verlies aan tijd als we elkaar komen te vervangen, een hengst die schrijlings wordt bereden, beteugeld, gevleugeld van verlangen snuift briesend het koren van de molen, te…

In het voorjaar schuilt haar vrouwelijkheid, winter's lonken alleen vermoeide mannen, zomer's lonken kinderen onbevangen, ben in het najaar in alles bereid, dan bestaat géén verlies aan tijd, komen we elkaar vervangen, wordt de hengst van passie schrijlings bereden, beteugeld, gevleugeld van verlangen, verschuiven dekens van de evenaar,…

Een woud van twijfel rijgt zich aaneen in zwijgen, onder de kalende kruin niets verteerd waarin het bladgoed zich herkent, het doorbloedt als levend bewijs het weefsel van de nerven. slechts met de gedachten waarin ik verdwaal, op het einde te trots voor een beklag, onmogelijk de serene grond onder de wortels te verruilen van een…

van tijd als ik de onbekommerde zwaluwen volg tot over de onbekende horizon heen waar de sluimerende dood nog ligt te slapen maar door het ontwaken door de opkomende zon moeiteloos wordt uitgesteld.…

Het wordt weer zomer, z’n volle wagen is op pad met de korenschoven naar de molenstenen van de tijd, zijn krakende karrenwiel strijkt de plooien van de laatste morgenstond op zijn voorhoofd glad.…

Ik bekeek mijzelf als een stapel oude kranten, waarop ik als redacteur zijn stem en z’n zegen rust, de tijd verslaat op het hete aanbeeld van de waan, daar gloeit in nachten de blaasbalg van het nieuws weer aan.…

Ik kijk vooruit naar het vangnet van de tijd, waarvan ik de mazen nog moet boeten, in welk dwangmatig gesponnen geluk ik ben beland, misschien word ik voor die laatste stap gered. Illustratie Claudio Dacosta ( Brl )…

Op de blanke toppen van de duinenrij maakte ze haar uitzicht en boezem vrij, de adem van de horizon borstelt het golvende helm en bindt het gebronsde haar, gebleekt door het zout van eerdere jaren, waaruit haar meeuwen waren opgestegen. Zij dingen naar de hand in een volgende vallei en naar de verste uithoeken van de zee, zich…

De duisternis gaf mij een hand, je zonden zal ik strelen, in het grauwe boetekleed van verlangen gaf je mij een laatste nacht, liet je slagen beuken op het holle vat van gegiste beloften, die snel waren vermorst, ik zal met een sleutel van de tijd de opening herwinnen voor de toekomst verborgen in je moederborst.…

De twijfelaar zegt, dat ik een ander fust aan moet slaan met flexibele duigen, wankelmoedige ruggengraat door de tijd geringd. Eikenhout doordrenkt door loog en listig bier, schaars verlicht door een spongat waaruit alleen de duivel zich bezondigd aan het tappen van het zielennat.…

Ik streelde je wakker in een morgendicht, onderzoek wat je eerder hebt geloofd en vervloek de gisting tussen de engel en de sater, waarin je z’n minnaar werd in donker licht, ik verdoof de duivel met een gelijke waan die rondwaart door de botte hoornen op het hoofd. Ik wil niet strijden met een verwachting, die de geest verwart…

In een ontmoeting met de waarheid, start een begin of slotakkoord, daar ontstaat geen verlies alleen gewin, dwars door alle meningen waarmee de geboorte grond werd geplaveid.…

Het sterven herkent zich in de kleine dood van afscheid, elk moment van minnekozen verlegt de schaduw van de tijd.…

Kinderen uit het paradijs planten hun kleurige parasols in schaduwen van de regenbogen, op het schoolplein van de dorpen wordt de eindigheid door dans gewist, gedenktekens van wanhoop en extase, schittering in de ogen lekt door scheuren van de dageraad. Onder een gewelfde paraplu boren duizend stemmen stille gaatjes in de moezon…

Raak z’n pijl de roos van het licht waar de schaduw van de tijd de rug recht in zijn afgesloten kooi. We zijn een theater van geluid, souffleurs van een glorierijk verleden meningen en stemmingen van het heden. Publiek, de dichters op de eerste rij van blinde stoelen, mijn plaats is achteraan onder het gebrandmerkte raam.…

Spelend onder een stolp van glas wat geen glas meer is, de substantie beperkt en versterkt het in en uitzicht van plakjes geschaafde tijd..…

Geluk is een meervoudig equivalent enerzijds gewogen in een gesponnen web en door een suikerspin verleid, raakt ik een schuwe droom niet kwijt waarin ik in haar zoete wederkerigheid werd gekend. Anderzijds als het handvat breekt en het genot in de werkelijkheid verbleekt, wat kan ik verwachten in de sluwe ironie van spot door de schaduw…

Geschuimde regels op een gedachtezee in oceanen van onvoorspelbaarheid waarin ik tijdloos onderga. drenkeling naakt zonder vinnen en schubben, filter de woorden met de kieuwen, om het zuurstofrijke vocabulaire uitzicht te vernieuwen. elders, een landschap al weet ik niet waar dat ligt als ik het rijmen kan met de mond en ogen dicht…

In z’n afgespeelde tijd is nog niets verloren, blijven levens open en onvoltooid.…

Het lijkt allemaal zo vreemd, ideeën en wetten vervreemd van naam, anoniem ongrijpbaar, wie zal weten hoe de ziel er morgen voorstaat, zijn licht gespeend van sterren die opstijgen als het avondrood zijn vleugels openslaat. Uit het gezicht van uitdrukkingloze goden die stilletjes verdwijnen in een overdaad van overmacht en overgaat…

Hij zwerft eenzelvig op de werf kerft diepe krassen met zijn stem het scherpst van elke vlucht en trede breng de huivering in mijn lichaam het zijn de onbekenden op het erf, een zwarte kraai die schipbreuk leed. Mij met beide vlerken beet, in eigen ziel zijn thuisland meed, toen ik zijn gouden kooi open deed, het is de vogel vrij van naam…