Alle inzendingen over Gevangen

Aan een ketting met een betonnen bal aan je voet, zit je gevangen in mijn gedachten, zodat ik hoe dan ook, wel aan je denken moét. het doet pijn en valt niet te verzachten. Had ik maar een hamer om die ijdelheid te splijten.…

Ze houden me gevangen in een onwezenlijke stilte, binnenin mijn veilige ruimte. Het wordt koud in me. Ik herken de wereld niet meer en neem afstand van deze onverstaanbare klanken. Een hevige leegte dringt diep tot in mijn schimmige gedachten en even fluistert de angst, groeiend in mijn keel.…

Ik verlang naar het land van mijn voorvaders naar de stille kracht van de natuur Deze lokroep die klinkt vanuit mijn ziel maakt leven in het westen zo zuur Als een slaaf voel ik mij gevangen Als creool voel ik mij beroofd Als vrouw voel ik mij verkracht Als mens voel ik mij verdoofd Ik ben hongerig naar het onbekende naar iets wat nooit meer…

mijn ogen om je heen samen een gedachte, twee zielen verbrijzelen we steen voor steen al is het pad soms slingerend raken wij elkaar wel eens kwijt boven aan het duin is het end vinden we elkaar in tijd onder hemelsblauwe luchten verborgen in zacht helmgras klinkt verleden in zachte zuchten herinnert ademloos aan hoe het was lachend gevangen…

Avonds als ze slapen wil De rust maar niet kan vinden Donker, koud en ijzig stil Zoekt zij naar haar beminde ‘s Avonds in haar warme rust Droomt zij van ware liefde De minnaar die haar teder kust De prins die zij verdiende ‘s Avonds slaapt ze heel alleen En volgt ze haar verlangen De liefde; puur en zo sereen In dromen slechts gevangen…

In het schrale licht, ingeklemd tussen de winternachten lig ik naast hem op het marmeren bed dieper kunnen we de slaap niet vatten zo ijl zijn de afstanden onraakbaar dichtbij gedachten van weleer, gevangen in de weigering om volwassen te worden een koperen voorhoofd weerkaatst de voortjagende donderwolken rond het wegvluchtende levenslicht…

, een heel gewone geen eik, beuk of lork, maar doodnormale wilg met treurig lange, harkerige takken aan een verre, mistige waterkant even later een glanzende vrouw aantrekkelijk gezicht en mager lijf en grote, hele grote kanovoeten zij wacht op jouw oor tegen haar bast zij kraakt, wiegt en perst sappen van worteldiep naar blader hoog gevangen…

op elkaar laat mijn geheugen verwaaien In mijn jurkje van wit linnen Blote voeten vol met blaren Tranen die een weg zoeken In ogen die zo angstig staren Mijn krullen nat van het zweet Langzaam begin ik te rennen op zoek naar alles wat is geweest Bang om niets meer te herkennen De stilte lijkt mij te omsluiten Door schemer wordt ik gevangen…

zwijgzaam wijs hoe kan ik stilte horen en voelen in mijn lijf weet ik dan van te voren op welke zee ik drijf kan ik van stilte leren haar vinden op het net of beter mediteren en zwijgen in gebed laat stilte zich versturen in een dichte envelop hoe lang zal het gaan duren wanneer raakt zij dan weer op woont stilte ook in beeld gevangen…

Ons eigen land, in zilvr- en parelwazen, Omspeeld van zijden zilte zeeëwinden, Belommerd koel van olmen, wilge’ en linden, Hoe houdt ge ons gevangen in uw mazen!…

Verwonderd zie ik in 't functioneren wat de mens is en glimlach We leven meer onbewust dan bewust gaan op in sleur, tijd passeert ongemerkt Onderweg van dier naar toekomst-mens die emoties beheerst, zijn we dikwijls 't voorouderlijk dier en de droomtijd van de aboriginals is nog niet voorbij Bij eerdere poging in de droom gevallen comateus gevangen…

Zo stil, zo rustig, zoals zij nooit was Altijd bezig, nooit zat ze stil in de klas Zij was, waar andere zouden verlangen Zij zat op school maar was nooit gevangen Nee, zij leerde wat andere vergaten Zij deed wat andere zouden laten Zij vond meer dan het leven haar bood En dat allemaal omdat zij haar ogen sloot Uit zwart waas ontstond het…

We zijn, stuk voor stuk, allen gevangen, We zeggen niets, verkiezen het zwijgen. En ook al woekert nog het verlangen, Wat we willen, zullen we niet krijgen. En de wereld draait door, ongeacht wat, De armoe, honger, het zinloos geweld, Wie van ons is het feitelijk nu niet zat. Maar onze mening is niet dat wat er telt.…

Je schaterlach weerklinkt in mijn hoofd Schemerlicht maakt je nog mooier dan mooi Ik bekijk je, gevangen, vanuit mijn kooi Aldoor heb ik ons betere tijden beloofd Even ga je jouw weg en ik volg die van mij Onze weg in het midden vervaagt intussen Het ongeloof is de passie aan het sussen We laten elkaar los, voel: je bent vrij!…

(voor Oscar Wilde) Als je een eeuw later had geleefd, dan was het gevang ondenkbaar en dan had je vrienden kunnen nemen zoveel je wenste en waar je wilde, maar dat is slechts een klein idee, waar jij niet mee geholpen bent. Kon ik maar terug in de tijd om met een schaar het lint dat jou verstrengelde door te knippen.…

Mijn oudste en grote broer kwam terug van de oorlog met een barst in het hoofd waaronder hij veel had vergeten toch vond hij de weg naar huis Zijn lief herkende hij niet meer zij snikte, hij groette haar beleefd Hij werd een kind van mijn jeugd van verbazing vervuld over een vlieg kruipend op een hand een spin gevangen in mijn haar…

wingerend langs de bast bind me daar in kleuren en geuren kwast zwijg niet langer beeld spreek me aan zinnend tast ik me een weg naar houtskoolzwart je te omranden een streek een pen een woord je gezichten dartelen over elkaar daar in de wortels van de bomen waar woorden verstommen van klare groei en bloei doordrongen in die levenskracht gevangen…

de oorzaak was van mijn angstdromen zo lang op slot te lang gezwegen omdat ik mij zo schaam nu vertel ik het allemaal durf ik dan eindelijk recht op te staan met eigen macht en kracht te zeggen nee je mag nooit meer aan mij komen de heilige doofpot zal ongenadig open gaan angst omdat ik afdwaal van de kerk hield mij maar steeds gevangen…

Zie ik weer die pupillen Aan oorlog een gebrek Ik zou niet anders willen Waar vind ik de route Naar identiteit De wenkbrauwen groeten Zorgen bij de ogen kwijt Vragen bij arbeidsethos Discussie over maatschappij De kijkers, zo groen als ‘t mos Die ogen, altijd aan mijn zij Deze ogen zijn nimmer vreemd En dwingen mij niet Wat mij nu gevangen…

gedachten en gevoelens stromen Als het netwerk van ‘holle wegen’ voor de mens uniek is als z’n vingerafdruk lezen we eens de aard van de mens in hersenscans en de geesteswetenschap wordt volwassen Als de ‘bedding’ van het netwerk zo diep wordt uitgesleten dat we niet meer over de rand kunnen kijken is het een doolhof waarin de geest gevangen…

Soms zijn de wegen die ons bepalen wreed en unfair, vaak is de vrije liefde gevangen in onbarmhartige stijfheid. Maar zeg nooit nooit, ondanks alle heilloze toestanden is er wellicht ruimte voor onze ware liefde! Zo niet fysiek, dan toch wel psychisch! Zeg liever 'Nooit gedacht!'.…

Maar soms zit ik gevangen in een storm en weet niet wat ik er mee aan moet. Op zo’n moment verdwijnen al mijn mooie ideeën, is mijn hart bedroefd en omgeven met een sluier van vervelende emoties. Alle mooie dingen in mijn leven betekenen dan niets meer voor mij een wervelwind gooit me weg.…

Maar soms zit ik gevangen in een storm en weet niet wat ik er mee aan moet. Op zo’n moment verdwijnen al mijn mooie ideeën, is mijn hart bedroeft en omgeven met een sluier van vervelende emoties. Alle mooie dingen in mijn leven betekenen dan niets meer voor mij een wervelwind gooit me weg.…

Mijn broeder, ons verlangen is sterker dan de wil de strijd is als 'n bloemknop om 't verlangen het dunne hulsje houdt 't gloeiend blad gevangen, dan breekt het uit! en in de zonne stil bloeit het omhoog! omhoog!…

Iedere spartelende letter als vis vaak gevangen in vertroebeld water, het wijze net met wijde mazen bleek te groot, om daarmee nieuwe alinea's in te blazen, ketter tot in de schoot.…

ik ben een man van weinig liefdevolle woorden die ik uitspreek naar haar de woorden die zij wil horen zitten in mijn mond bevroren gevangen in ketens zwaar ik hoor ze fluisteren in mijn hoofd maar mijn lippen zijn verdoofd zitten vastgeplakt aan elkaar bevreemd voor al die lieve dingen die ik in liefde wil bezingen vanuit mijn diepste…

Eens was je jong En straalde jouw zon Straal dan nu… jij gekke diamant Je ogen zijn zwart Zoals de gaten in de lucht Straal dan nu… jij gekke diamant Gevangen in je wereld van jong en onwijs de wind waait koud kom op voor het recht van je eigen gevecht te vreemd als legende als martelaar als eenling maar kom op en lééf!…

Iedereen moet kunnen leven zonder gevangen te zijn in een net. Waarom leven met een grens. Voor mij is iedereen een mens. Waarom leven, op een wereld o zo groot. Uiteindelijk gaat iedereen toch wel dood. Waarom leven. met een visie of een doel. Laat gewoon de boel de boel. Waarom zijn we met zoveel, waarom zijn we met zoveel.…

foto's van vroeger trekken krom vastgelegd verleden met gerimpelde randen in ogenblik van ratio gevangen in tijd sluimerend en vergeeld trekt het leven aan mij voorbij blijven gedachten verborgen in een wazig stilleven hoe intens was mijn bestaan waarin alles een eerste keer weer heel dichtbij zijn de gesprekken van toen een…

Iedere spartelende letter als vis vaak gevangen in vertroebeld water, het wijze net met wijde mazen bleek te groot, om daarmee nieuwe alinea's in te blazen, ketter tot in de schoot.…