Alle inzendingen over Gezegd

niet toestaan ik durf niet onder ogen te zien waar de orkaan mij wilt laten gaan het laat mij ergens waar mijn adem niet is waar mijn lichaam flauwvalt omdat er geen zuurstof is het maakt mij zo zwak ik ben niet graag kwetsbaar maar ik wil die storm ook niet kwijt dus ben ik mijn eigen gevaar verliefd zijn is raar op zijn zachtst gezegd…

Slaap maar mijn zusje je bent immers moe Sluit gauw je heldere kijkertjes toe Rondom je wiegje zwijgt alles nu stil Niemand van ons die je slaap storen wil Wij hebben heerlijk tesamen gespeeld Het had ons zeker nog lang niet verveeld Had zusjes Moe niet gezegd:"Nu is 't tijd" En 't lieve schatje in 't wiegje geleid Slaap nu mijn kindje…

die niet begrepen zijn blokkeert misverstand de spontane lach die mensen elkaar geven waar ontmoeten altijd feest moet zijn woelt onderhuids de pijn van onbehagen verkeerde vragen kunnen zomaar een heftige emotionele crisis veroorzaken toch heeft de zon de lucht geklaard is verdriet vergeten in niet meer weten wat er is gezegd…

En hoe vaak hij ving op de onderkant van tongen en borden, het gezegde en ingeslikte woorden. Zijn kennis drong dieper dan pijn van hete pannen en hij wist het. Ooit een van de stemmen zal zeggen "Die is oud geworden". Zoals een ieder die kennis draagt, te veel en te vaak kraakt. Daar ligt hij.…

zo nu en dan ontbloten we de tanden uit angst, om wat als grapje wordt gezegd en ook al zijn de meeste moppen slecht we klappen, wringen zweet uit onze handen gelach in overvloed, het wil ons knechten het snoert de mond, op onze lippen brandt een woord dat verder voert, tot op de rand waar je moet kiezen tussen vluchten, vechten de conversatie…

Ik heb de vrouwen vaak na vijven nog zien vegen In de spreekkamers waar dan al niets meer werd gezegd De uren van de klok hebben ons klein gekregen Tot genezer geroepen en tot ambtenaar geknecht En ’s morgens voor de gesloten poorten Staan de mensen die de nacht onrustig laat Te wachten om zich te laten horen Of enkel tot de voordeur opengaat…

Hoeveel ik van je heb gehouden heb ik niet vaak genoeg gezegd ik had nog zoveel willen zeggen of dingen aan je uitgelegd. Maar steeds weer stelde ik het uit het kan volgende week wel weer tijd genoeg nog om te praten maar volgende week komt nooit meer.…

verlangen kent geen grenzen spreekt in liefde elke taal meer dan ik kan wensen beleef ik haar verhaal in gedachten verzonken aandacht voor jouw lach met passie gedronken toen ik jou gister zag het liefst had ik gezegd jij bent Hans, is het waar?…

lucht eindelijk bevrijd en losgelaten uit hun dagelijkse rust jij hebt ooit de wol gesponnen garens gekleurd en geweven en met kromme naald het patroon erin gedreven die combinatie van technieken baarde het tapijt waarop generaties hun voeten uitgebreid hebben gespreid het kleed heeft nu zijn functies neergelegd gedag gezegd…

uiteindelijk kon ik het niet meer aan jij zal mij nooit meer kwetsen ging ik mezelf beloven ik zal zonder vader verder gaan nu jij dit zelf ook bent gaan zien weet dat je fouten hebt gemaakt hebben we weer een kans misschien je woorden hebben mij diep geraakt ineens toon je jouw kwetsbaarheid eindelijk ben je oprecht je hebt zelfs gezegd…

ik en hij hij de gothic gothic is slecht gothic is lelijk wordt mij gezegd maar nee, hij is mooi zijn mooie zwarte haren zijn lieve gebaren dat zie ik zij niet in hun vooroordeel-droom-wereldje dromen zij weg gedachteloos roepen zij dingen niet horend hoe kwetsend het is voor mij voor mijn vrienden die ik nooit zal voorstellen thuis…

in de avond als het duister de bomen verdicht lopen wij weer het oude pad dat wij liefhebben altijd weer naar het terug van weleer de stilstaande maan boven het water dan zijn de woorden gezegd en is de stilte verstijfd in een zilverblanke kuil waterdruppen druppen het licht vast onder de bomen en wij wij staan te luisteren naar de stemmen…

Elk woord gezegd hier was al veel. In doods gemompel: torentijd, de namen van de wielerkoers of 'hoi' tegen een leuke meid. 's Zaterdagsavonds tentmuziek. Dan sloot het dorp de wereld af. Fietsers verstarden tot publiek. Dichter und Bauer, waarom niet. Straat langs het water. Kritisch punt. Wat kwam na de muziek tot stand?…

komen wordt niet over gesproken een mens, een mens, een mens een trein, en af en toe een vreemde lach, daar waar die niet werd verwacht als plots iemand, die iemand bedacht met een ongerijmde daad de wereld, die daar ineens staat en dan verder sporen bij de naamloze meute horen aftellen, nog even dan zijn we thuis ik heb goedendag gezegd…

een kermende moeder tussen de puinhopen van een oorlog gevoerd uit winstbejag pijn in mijn hart De medische misgreep die meer vernietigd dan heelt ongestraft weer een leven verminkt pijn in mijn hart de angstige ogen van het kind waar het smerige zwijn zijn vunzige spel mee heeft gespeeld Pijn hoort bij het leven wordt zo vaak gezegd…

Dit vind ik - op z'n zachts gezegd - wat vreemd. Ik sta van nóg meer rariteit versteld: de armen, die de centen 't meest behoeven, bezitten juist het allerminste geld. - De rijken, die 't niet nodig hebben, véél! Die wanverdeling kan me zeer bedroeven. De wereld is een treurig schouwtoneel.…

Ik heb de vlag al bij de deur gezet en wil de lente welkom heten maar als ik zo naar buiten kijk kunnen we het nog wel eventjes vergeten Ik zie de lente meestal als een vrouw je weet wel, zo eentje in de overgang opvliegertjes en koude rillingen maar dat maakt mij niet bang Ik heb de vorst alweer vaarwel gezegd en terug naar winterland…

Het moest nog eens gezegd worden ik dacht dat borsten van chocola waren je ademtocht puur uit je gouden hoofd ik kwam van tussen mijn ideaal decor gekropen waar ik rijpenderwijs zat te spelen met abstracte woorden waar het leven soms geen raad mee weet ik moest nog leren over het vergaan der dingen en het relativeren dat op de achterkant…

ik sta waar jij ooit stond en ik zij aan zij met het besef loop dat je het verst gaat als je nauwelijks nog kunt gaan en het vanzelfsprekend wordt dat je er staat want elke weg gaat je in de benen gaan zitten onderweg zag ik je langzamerhand gaan hinkelen en ik begreep steeds meer het krullen van je woorden er hoefde niets meer gezegd…

“Ik ben de waarheid”, geloof dat maar Jezus heeft dit echt zelf gezegd Hij heeft dit in de Bijbel vastgelegd Zijn woorden zijn waar en zonneklaar. Laten wij naar Zijn roepstem horen Hem loven en prijzen met heel ons hart Ook al is dat soms nog zo verward Eens zullen wij Zijn heil zien gloren. Fedde Nicolai…

Het gekende gezegde : ik wil weer 20 zijn, Daar doe ik niet aan mee, nu is het fijn!…

gegaan leef je verder zonder man of vrouw Toch mag je van nieuw geluk genieten hopelijk komt het eens op je pad de tijd van rouw achter je gelaten van hen die je altijd lief hebt gehad Nooit zul je die ene kunnen vergeten waarvoor als eerste een plekje is weggelegd toch komt de dag van "nieuw houden van " en je weer "ik hou van je" hebt gezegd…

Hebben ze je wel eens gezegd dat je mooie wenkbrauwen hebt?…

Toch hoop ik dat je eens beseffen zult hoe zeer ik gruw van ons gedeeld verleden, waarover dus geen woord meer wordt gezegd.…

Het praten is fluisterend veranderd in begrijpen Het leven opgelost als het zout in de traan Samen zullen we de rest van ons leven rijpen De stevige omarming zegt; “ Ik laat je nooit meer gaan” De warmte zal ons boven alles uit doen stijgen Het fundament kan niet worden weerlegd Zonder woorden niets verzwijgen Houden van is niet teveel gezegd…

Een zonovergoten zondag, met wind die het licht doet dansen door de ramen; weemoed wordt geboren want morgen is het al oktober: de bladeren gaan vallen en heel de herfst kondigt zich aan, met regen en stil verdriet, met afscheid en woorden die niet meer gezegd zullen worden, te laat om alles nog in te halen, goed te maken.…

De deur trok jij knalhard achter je dicht, toen ik jou in openheid gezegd had dat ik het niet meer wist. Uiteengespat jouw droom, ons vuur in een vonkengericht. Hoe hoog laait de smart op in deze stad, verliefdheid die grote verwarring sticht, de liefdeloosheid aan mij toegedicht, met ’t licht dat weer kwam toen ik tot jou bad?…

We moeten nu niet praten had je nog gezegd. Je ogen prikken maar het stelpt de woorden niet. Zelf rook ik rode snippers, hun sap nog in de vingers die ik op je handen had gelegd. Zo bezocht me ooit een engel, terwijl jij koortsig sliep, en op het vuur een pan die jaren blonk van avondlicht.…

kocht zij een jurkje, het stond haar lief en ze zag zijn gezicht al in bewondering ze had helemaal geen jurkje nodig gehad het koste een kapitaal eerlijk gezegd had ze het ook niet gekocht om wie dan ook te plezieren geschuild had ze voor de regen het was de Chinees geweest of deze super dure kledingzaak ze had echter geen trek…

sorry zei ze en haar mondhoeken plooiden neerwaarts in een trieste glimlach maar in haar ogen las ik geen spijt enkel opluchting dat het gezegd was en dat was het ik zweeg want ik wist niet wat te zeggen en hield me sterk om toch nog indruk op haar te maken het is haar recht, dacht ik alles overboord te gooien mijn hart te breken…