Alle inzendingen over Herkend

ik zag je papavers veroveren aan het grote raam je liet het maanzaad zien om mij - blauw - uit schaduwpoëzie te bevrijden ik herkende je handen en het trage web dat in grote donkerte sliep alsof uit het zandig licht waarover je sprak, geen erfenis daalde…

ik leg het masker af, waaraan iedereen me herkende, dat zó vertrouwd was en zo veilig... Vanaf nu zul je een andere mens zien, mijn ware ik, kwetsbaarder dan ooit en ik hoop dat je me begrijpt, accepteert, zoals ik ben, kijk maar goed, dit ben ik, herken me...…

Senator Ashburn die zo consequent Verbeten tegen homo's bleef ageren Bleek iets op anderen te projecteren Waar hij zichzelf tè goed in had herkend Wie weet bestrijdt Geert Wilders onversaagd De hoofddoek die hij heimelijk graag draagt…

eens breekt een tijd aan als niet tevoor : wat een vreugde die ons dan wacht nadat je me hebt herkend en lacht en zal gebaren dat ik bij je hoor ..…

nat sloop tussen vochtig, aangeslagen misschien nevelig in, tussen kieren door beslagen zicht herkende ze vergeten spaanders, niet meer nat was het onze tijd, wasemend gedruppeld nu in nerven van een vroegere inhoud, prikkend vocht vermengd droog…

Zoals twee verre sterren na lange tijd uiteindelijk botsen in hemelse pracht Heeft jouw ziel de mijne geraakt met zoveel kracht Treur niet om vergeefse jaren Vier, zielsvriend, met mij Alles gebeurt op dit moment Dat het goed is, geen twijfel Ik heb je altijd, ook toen, herkend…

Herkend en voorbij. Een brief. Gisteren gepost, vandaag bezorgd. Daartussen kan heel wat gebeurd zijn. ---------------------------------- uit: 'Krullen van jezelf', 2001.…

zijn sprong in verte-ogen, toen hij stil verdronk in blauw en dieptes las, als zachte dauw rond zomers gras het was een vreemd moment daar tussen stenen, waar ik werd herkend als meer dan enkel buitenkant in mijn hand de kleine tekens van wat ooit mijn wereld was…

jij spon je web tussen ophangpunten die ik herkende jouw perfectie had mij al gevangen voordat ik aan het draad bleef hangen spartelde nog tegen maar wist dat jij mij tot de dood zou legen je bent langs een nieuwe trekdraad terug gegaan verzadigd en onaangedaan…

Te lang al, Eigenlijk al mijn Hele leven, Van kindsbeen aan, Ben ik weggezet Als een kind dat Er niet had moeten Zijn - Keihard heb ik Tegen die vooroordelen Geknokt met veel lof Als resultaat van hen Die ik lesgaf, Kinderen die in mij De waarheid herkenden, En kom ik er na Een leven lang vechten Achter dat ik niet…

van de ene op de andere herfst gooiden we geen bladeren in de lucht herkenden we de geur van het vergane blad klauterden we niet over een omgewaaide boom op het pad zagen we scheefgegroeide bomen het was onze geschiedenis die we ademden van de ene op de andere herfst…

In mijn ogen verschijnt een gedicht met de woorden die ik voor je schrijf soms wil ik voor je zingen spontaan je hand pakken om met je te dansen geef me je lach met je oogopslag door er te zijn bij mij of ik bij jou je geeft me gevoelens in mijn lichaam die het nog nooit heeft herkend keer op keer het besef dat ik met de minuut steeds meer…

Objecten waarnemen, ook al heb je ze herkend. Vormen betasten, waar niemand ooit enig vorm vindt. Sterren vangen, waar duisternis behoort te zijn. Zonder enige twijfel kan niemand mij dit leren. Niemand, behalve jij.…

bij het herontdekken van de stilte in noorwegen kwam ik nader tot mezelf maar dacht je dat ik hem nog herkende...? verrast door de tijd ontmoette ik een vreemde die zich echter in no time ontpopte tot een vanouds bekende ik heb alsnog een foto gemaakt in sepia van mezelf in die ander wellicht uit een hang naar weleer…

Het gevoel is er niet meer Liefde en afkeer bestaan nog wel Maar worden niet meer herkend, Alles oogt vlak en gevoelloos Donkere wolken jagen door het brein, Slechts een spaarzame lichtstraal Brengt nog wat verlichting En dan vanuit het niets Staat er een woord op, Ik herken een woord van trouw, Van mensenkind ik hou van jou…

Door schokken werd alles anders: Niets ligt nog op zijn plaats en weinig wordt nog herkend. Of was ik tot hiertoe zo blind en moet ik nu wennen aan ander licht? Eigenlijk weet ik het niet en anderen zeggen dat dit normaal is.…

Ik herkende je niet dat stuk verdriet wat er van jou is geworden sinds we elkaar zijn verloren Je was mooi nee, nog mooier veel mooier dan mooi, dan mooi zou kunnen zijn Je prachtige gezicht leek onoverwinnelijk maar het is nu geen gezicht je uitdrukking is verloren Waar zijn die ogen die zo glommen als een zomerdag op rustige zee…

ik herkende het niet, het had geen naam het was licht en windstil vol van zang en dagen en het bleef liggen op mijn wang er viel geen regen ook geen schaduw, het was zoiets als eeuwigheid in een gedicht ik kon het niet optillen niet in woorden of met handen ademwarm en zo dichtbij jij gaf het me, net voor het afscheid liefde…

Er liep een jongen over straat met een vlinder in zijn haar ik vroeg wat doet die vlinder daar die mooie vlinder in je haar dat is mijn oma die overleden is zei de jongen tegen mij ik ben gelukkig dat ze bij me is deze vlinder maakt me blij ik keek begrijpend naar de jongen ik had mijn oma nooit herkend maar met oma's net als vlinders…

De tederheid van het meest kwetsbare wordt niet meer herkend en ruw uitgebannen. De nerveuze flitsbeelden op de supersonische beeldschermen worden verafgood en daarnaast is niets meer heilig of gelijkwaardig aan het Goddelijke.…

Verrassend om jouw 'Pas de deux' te lezen Herkende mij direct in je gedicht Zat jij niet vast, was ik voor jou gezwicht En had best jouw maîtresse willen wezen 'k Had jou met pas de deux willen verleiden Om jou van liefde's lasten te bevrijden…

wie zegt dat er geen wonderen gebeuren die heeft nog nooit de zon zien ondergaan wie zegt dat er geen wonderen gebeuren die heeft nog nooit een boom in bloei zien staan wie zegt dat er geen wonderen gebeuren heeft nooit de schoonheid van een roos herkend wie zegt dat er geen wonderen gebeuren heeft nooit gezien hoe lief je voor mij…

Wie zegt dat er geen wonderen gebeuren, die heeft nog nooit een boom in bloei zien staan Wie zegt dat er geen wonderen gebeuren , die heeft nog nooit de zon zien ondergaan Wie zegt dat er geen wonderen gebeuren , die heeft nooit de schoonheid van een roos herkend Wie zegt dat er geen wonderen gebeuren heeft nooit gezien hoe lief je voor…

In volkomen onvolmaaktheid lag de schoonheid diep verscholen vaak veel mooier nog dan woorden in gevormd spiegelglas waar ik mezelf in herkende in een ogenblik van staren als een toverboek waarin ik mijn geheimen wou bewaren maar dat jij voor mij geopend had terwijl je er uit las om mij er blad na blad te zeggen met een knipoog - wie ik was…

je hand heeft de onafgemaakte vingers van talent dat zoekend is je speelt en schildert wel maar het touché wordt niet herkend musiceert kleuren voor een zaal zonder publiek componeert doeken in verkeerde melodie tonen zijn je woorden vormgeven de muziek jouw talent zit nog van binnen je vingers raken het net niet…

ik heb je lief in je ogen zie ik mijzelf en voel me geliefd de tederheid waarmee je naar me kijkt verwarmt mijn hart je pakt mijn hand ik voel me beschermd ik heb je zo lief mijn ziel heeft je herkend en op je gewacht je bent de helft die ik verloren had ik heb je lief in het diepst van mijn gedachten en ik…

Haar kleur herkende hij en zij moest mee. Hij schetste het reisplan en zij keerde zich zwijgend naar de wand en werd gewaar hoe schaduwen verspringen kunnen. ----------------------------------------------------- Zonneleen 76 14 februari 2002…

je hebt mij op mijn puurst gezien: een meisje bijna vrouw je hebt mij op mijn rijpst gezien: een vrucht in mij van jou je hebt mij op mijn naakst gezien: mijn jas had ik nog aan je hebt mij op mijn felst gezien: je roos brak ik voldaan je hebt mij op mijn zachtst gezien: je hart had ik herkend ik heb jou op je warmst gezien…

Wie zegt dat er geen wonderen gebeuren heeft nog nooit een boom in bloei zien staan, Wie zegt dat er geen wonderen gebeuren heeft nog nooit de zon zien ondergaan, Wie zegt dat er geen wonderen gebeuren heeft nooit de schoonheid van een roos herkend, Wie zegt dat er geen wonderen gebeuren heeft nooit gezien hoe prachtig jíj bent.…

in onze stamkroeg in Assen hebben we elkaar weer ontmoet de serveerster herkende ons bracht vertrouwde cappuccino nooit raken we uitgepraat springen van de hak op de tak vele draadjes van vriendschap zijn getwijnd tot een koord na het broodje gezond delen we samen de nota…