Alle inzendingen over Lendenen

woede zie nog mijn baas, de heer van Geel geheel van kleur verschieten mijn handen wrongen om zijn keel dat was pas écht genieten en wat te denken van Sofietje ik kwam tot haar, het hart ontbloot ze bloosde beefde als een rietje en dacht niet aan haar echtgenoot toen ik tot haar dichtte wat zijn je ogen prachtig blauw je lendenen…

vannacht ging je linkerhand over mijn rug, masserend soms met de palm soms met nagels licht krassend in het schouder- blad dan weer kriebelend net boven mijn billen om daarna langs de lendenen omhoog te glijden het gaat niet zo heel goed met ons maar vannacht toen je op je rug lag één been opgetrokken met je volle linkerborst onder mijn…

nooit een druppel mogen ontvangen lege handen grepen in de eigen ligamenten en baarden een voorschim de man die veel te goed was voor deze wereld een gebrek aan schaduw en het zelf van het zelf kwam er niet onder uit hij was niets waard, zelfverklaard zijn lijf veeg en grondig met hem hij sprak met gegroefd timbre over zijn pijnlijke lendenen…

ik verplaats me in de parels die schitteren in de kruising van je lendenen, mijn vingers toveren kreetjes die zacht gesmoord het ritme bepalen van mijn hand, kus me kus me waar de nacht is ingedaald en gedaanten me omsluiten daar het duister hun domein van de waarheid is kus me liefste, laten we het spel voortzetten - nu kan het nog…

toonbeeld troonrede rol functie interpunctie klank stem lavendel lendenen dirigent agent gent zendeling missionaris minnares kardinaal kangeroe goeroe wapenstok stokvis vrieskist sierstrip prikkelbaar stekelbaars lawinegevaar vermicelli celloconcert hotelbed nachtkastje vegetatie generatie ratio emotie evolutie revolutie ovulatie…

Eèn en vijftig geschonden schedels zwieren om haar hals, haar borsten, haar lendenen behangen met armen; hulpeloos, machteloos, hopeloos; dreiging, angst sluipen als ratten rond, meedogenloos loerend naar prooi in Kalasatri, hier heerst Dakshinakali; wee, wee, wee haar slachtoffers.…

maar o u, men gebruike het gewicht van uitgerafeld en opnieuw gesponnen verlangen naar het verlangen naar de onnaspeurbare schim van de Schone van Li om de luchten te wegen vooraleer men er u in aanbrengen wil (zo wuift althans de levende les van uw blanke lendenen het toe op dit vuile blik, in het afwezige oog dat het op uw verwijlen gevestigd…

De ontroering in de trillende oogleden zinkt naar onze zwemmende hete lendenen, om daar de spanning uit het ijzer te slaan. Volkomen verrassing slaat toe, hard en zacht, zoals de zee met haar branding de kust wast, zoals de bloem haar ogen opendoet voor de zon.…

Schiermonnikoog, Onderlip van de Liefdeslust, Gebakken Mossel, Stuk Ongeluk, Oude Muis, Grens van de Vergetelheid, Knoopsgat van de Weelde, Gespleten Tong, Trots der Winkeldieven, Lente der Brouwerijen, Smeulende Bibliotheek, Weg zonder Lengte, Geile Kip, Wrattenkoning, Eenzaam Kalf, Onsterfelijk Trapezium, Eeuwig Oog, Sloot der Lendenen…

Zowaar ik nu langs de zerken ga en mijn oor terwille ben om in de duisternis het instorten van borstkassen en lendenen van de eeuwen oude ter aarde bestelde lieden duidelijk te horen en waarvan ik weet dat hun doodskleed reeds met de knoken zijn samengesmolten, zie ik in gedachten het beeld van een kaal skelet met hier en daar een stuk…

allerlaatste krulletje dat nog zacht naar cocos ruikt daar ontrolt zich mijn toetsenbord dat ... stippelt langs je lange nek tussen je als zwanenvleugels opgevouwen schouderbladen door ... ribbelt over je ribbenkast waar jij altijd kippenvel krijgt jouw spareribs zijn effectpedalen ... bijna verdwijnt in de welving van je lendenen…

begeerlijkste weelde, bij 't zuizende lippengemurmel, 't Lichaam naar 't kittlen der smart slingert, en buigt, en verwringt: Zinken in koesterende armen, bij 't plukken der maagdlijke rozen; Ploegen de lieflijke beemd, d'akker, aan Cypris gewijd: Vellen de drillende thyrs in de bloeiende hof van Cupido: Drinken het vuur met het oog, boezem, en lendenen…

En ik, een man die uit twee mensen moet bestaan, heb het gevoel dat ik fataal aanwezig ben in lendenen, een oogopslag, mijn achternaam misschien.…

Nog niet al wordt het avond ga niet weg laat bladeren verdorren rood goud is in je haar verweven dat ik streel tot aan je ingevallen lendenen de nacht kan je nog niet verzwelgen want de flonkerendste sterren zijn je ogen toe, ga niet weg je maakt je mooi je blijft II.…

Maar dan, met d'eerste ster, herrijst ze en staat reisvaardig: De lendenen omgord, de kemelen belaên... Alleen één schaamle pelgrim voelt, ontzet, wreedaardig De onmacht, als een boei, zijn lamme lende omvaên.…

keert; dan valt zij als een stenen schaal respectvol naar de grond, amor geinspireerd door ademende zwang zo zacht de binnenkant oprijst tot aan de vlucht der wil tot dank daar, bij het schuinopen venster, hoe zoet de memorie een bloem in een vuist geklemd boven het graf en nederig zetelt in bedekte glorie de liefdes- nimf de bloem door de lendenen…