Alle inzendingen over Lichte-Gedichten-Dag

om me heen lag de bloei en ik wilde komen tot aan je woorden we hoorden de ochtend bewegen, verdeeld over het licht van de verte en het gedicht dat ik voorlas was als het meisje dat haar stilte droeg naar het opwaaiend papier zo ver van armen die ze in en uit wilde lopen dag na dag je bent boos en blij, zei je en…

en pijn roodt zij nu voorzichtig de al verdwaalde wolken in je ogen ijst het diepste blauw dat uit de universele kou ons strakker maakt dwingt om op te staan en met de nieuwe dag beloftevol op stap te gaan…

geen dag ben ik onaangebroken begonnen de sluier van de nacht achtergelaten, opgelicht waanzinnig opnieuw knipperend naar de zon ik mag weer een dag…

O, nu de dagen weer zo licht zijn en zo zoel, Zo zonnezoel, zo zonnelicht, zo rijk Aan vreugd in welig bosgroen; nu de vliet Bezaaid is met het gulle sprankelgoud; Nu schaduwlanen koel In kalme schemer mijmervol Zich allerwegen oop'nen; nu het riet In fluisterbeving zoetlijk neigt, De vijver waai'rend met zijn schucht're koelt', De vijver zelf…

De nacht, huiddiep en rimpelloos gelegd met sterrenspikkels op zijn tulen kleed baant zijn pad met staal van scherp geslecht door tunnels mensenpassen breed De dag van buiten rijmloos opgezegd draagt hoornhuid als een dure eed snijdt zich een weg door boeg en plecht als horizon het licht betreedt De avond neemt terloops de weg omhoog schurkt…

in het oosten kwam ie op doorliep de dag met een glimlach en kust nu de kust gedag gestrand op het strand nog even en de zon is buiten westen, nog even oplichtend kust de zon de kust en is de dag voorbij dag licht…

Zodra het laken mijn lichaam raakt Ben ik vrij herboren naakt Stromend, vluchtend, ruisend Kapot, stuk, bruisend Dan word ik wakker prikken de zonnestralen in mijn gezicht De nacht is in rook op gegaan Ik zie het want het is weer licht…

rood schemert zacht als wit de nacht ontkleedt van zwart licht de plaats inneemt naast schaduw van het donker slaap zich wakker maakt en droom beëindigt met een oogopslag dan zie ik jou rood geschemerd lichtend voor de dag…

Het is de nacht die luister geeft aan het gefluister wat zacht wijkt naar ruimte en zwicht voor de druk van het ochtendlicht…

Zonder alle zorgen zijn en gelukkig voorbij het heden zo wil ik heel mijn leven snellen naar een volgend ogenblik met brandend verlangen stap zettend in een volgend uur een nieuwe dag waar schaduw ongeboren blijft en duisternis slechts als dichterlijk iets het licht mag sterken…

Door de kieren van de morgen golft verlangen naar het licht; vindt in beelden en in klanken verzen voor een nieuw gedicht.…

dag mijn gedicht jouw moment gaat verloren smaak nu het lezen als eentje teveel ongelukkig de dag die voelt als genomen beheers er verdoken jouw overaanbod maar laat geen toeval ontmoediging zijn die achteloosheid voelt als herboren als morgen de dag der gedichten verdwijnt groet ik jou weer als –mijn- gedicht…

confessie depressie belofte ontploftte streep ingreep bericht gedicht ontwricht donker geen licht 't stonk er afscheid bevrijd geen tijd druk geen beetje stuk het vreet je pluk ik nee de kip de dag zonder kop zie hem carpe…

Haast elke dag zijn vogels in mijn leven, soms ook wel bloemen of een helder licht maar dat schijnt nu en dan maar even; en ook de woorden voor een nieuw gedicht, ze komen zeker niet bij elke morgen. En toch geloof ik: maak je niet maar steeds die zorgen maar leef gelukkig en met blij gezicht.…

Wie wil er niet licht? daglicht door gordijnen, door vitrage door spleten, kieren Wie wil er niet het daglicht vieren? Wie wil er niet licht in een gedicht?…

hebben een gedicht waarbij ik niets uit kan leggen een gedicht om de dag door te komen een gedicht om bij weg te dromen, een gedicht vol met haat en nijd zo en nu ben ik mijn agressie wel kwijt.…

ik herkende het niet, het had geen naam het was licht en windstil vol van zang en dagen en het bleef liggen op mijn wang er viel geen regen ook geen schaduw, het was zoiets als eeuwigheid in een gedicht ik kon het niet optillen niet in woorden of met handen ademwarm en zo dichtbij jij gaf het me, net voor het afscheid liefde…

ik loop in cirkels en monologen vloek om regen - nog dagen daarna – wikkel het afscheid in ansichtkaarten en jank de zomer uit mijn mond en op de kale plekken in het gras leg ik gedichten uit het leven met witte wolkenwijzers naar de nacht kom dichter, lees je voor kom vandaag er is nog licht…

twaalfde maand maand van winter weghollend licht Hoop, dat mijn gedicht u allen bijlicht in deze donkere dagen Geniet van de balletten die tegen het vallen van avond tegen het decor van hemel zich afspelen met in de hoofdrol: zonlicht en wolken.…

of blijft het gewoon bij een gedicht…

tussen kierende gordijnen kaatst de zon stof dwarrelt stenen in het hoofd vervloekend leven zwelt de kater nee voorlopig even geen kopjes meer…

Nacht'lijke demonen verdwenen, verloren door ontwakend gloren hun duivels gezicht.…

De aarde ligt eenzaam en begraven onder een ijzig web van dichte mist en niemand die zo’n dag wil bewaren van wolken, treurnis, zonder licht.…

licht en lucht raken elkaar over de daken van de wereld het gezicht van de slapeloze zwerft omhoog alsof hij wacht op iemand of iets hij zinkt in zijn bed terug en licht de dagen…

eens zag ik een man met een kindje voor op de fiets en ik zag zijn gesloten oogjes hoe het kleine hoofd dommelend naar voren viel hoe de wind zacht door zijn lichte krullen streek ik zag de zwijgende vader boven het kind hoe hij oplettend met vastberaden handen de weg naar huis reed ik zag hoe een stroompje kinderspeeksel traag…

Houdt hij de kleuren naar het licht, ‘Kets’ zegt de vonk en wordt gedicht. En slaapt die kleurenzuchtige man? Van kleuren zonder kleren droomt hij dan! - - - - - - -- - - - - - - - -- - - - - - - - -- - -- - uit: Tirade nr. 200…

Met herfst en licht trek ik me terug in m'n diepste wezen Laten ze nu m'n gedicht eens lezen Een streep licht in het bestaan? Een roodgeel blad aan de eikeboom? Achter elk woord een stille droom Langzaam op weg die te vervullen.…

Een leven ligt verbeeld in de enkele gedichten, Die bij 't verstrijken van de jaren schaars ontstaan: Zij liggen wijd verspreid, zoals de vuren aan De kust, die land en zee gedeeltelijk verlichten.…

Zei kom naar voren en lees het voor aan de hele klas Maar ik ben het helemaal kwijt Alleen het warme licht zie ik nog ergens schijnen maar dat is alles Jammer hoor compleet weg…

Ik wil iets voor je achter laten een gedichtje, alleen voor jou dat gaat me beter af dan praten ik tover dan een glimlach op je droeve gezicht kijk, dat gaat sneller dan het licht ik denk dat het zal blijven door dit gedicht zal je lachend gezicht in mijn hoofd beklijven.…